Εχάσαμε τότε στεριές μεγάλες και θάλασσες πλατιές που
για τριάντα αιώνες ήσαν ατόφια Ελλάδα. Σήμερα τις κοιτάμε από μακρυά, όπως
εκοίταγε ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης από τη Ζάκυνθο το Μοριά, και έκλαιγε. Και με
το κυάλι αγνάντευε, και με το κυάλι βλεπει , βλέπει τη θάλασσα πλατιά και τη
στεριά μεγάλη. Τον πήρε το παράπονο....
Τις
κοιτάμε με βαριά την οδύνη ότι τις χάσαμε και με ελάχιστη την ελπίδα ότι θα τις
ξαναπάρουμε. Κι αφήστε την κυρά - Δέσποινα να πολυδακρύζει.
Και ο Ατατούρκ, που έδιωξε το φερετζέ από τις
τούρκισσες και έφερε το λατινικό αλφάβητο στα τουρκόπουλα, έκαμε και κάτι άλλο.
Εδασκάλεψε τους δασκάλους και τους ξεναγούς να λένε στη Φραγκιά, που
τουριστολογάει στη Μίλητο και στις Κλαζομενές, ότι δεν ήταν Όμηρος εκείνος ο
τυφλός τραγουδιστής αλλά ...