Σας έχει τύχει ποτέ, ανοίγοντας έναν ταχυδρομικό φάκελο, βγάζοντας από μέσα ένα βιβλίο και βλέποντας, απλά, το εξώφυλλό του, ν’ αρχίζετε να λέτε ένα αγαπημένο σας τραγούδι; Αν όχι, σας διαβεβαιώνω ότι είναι ένας μοναδικός συνδυασμός αισθήματος και συναισθήματος, που τον έζησα χάρη στο «Λεσβιακό Ημερολόγιο 2015».

Το Ημερολόγιο μας το έστειλε ο επιμελητής της έκδοσης, εξαίρετος συνεχιστής της παράδοσης των Λέσβιων φιλολόγων, κ. Παναγιώτης Σκορδάς.
Στο εξώφυλλο του Ημερολογίου, ποζάρουν, ολοζώντανα, πέντε ρόδια, έργο του Δημήτρη Καραπιπέρη με τίτλο «Τα ρόδια της αυλής μου» (χαρά στο συλλέκτη που τα απολαμβάνει στους τοίχους του σπιτιού του!), κι εγώ, βλέποντάς τα, αρχίζω να τραγουδώ: «Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη, / στολίδι της αυλής μου, / ανάπαψη της προσμονής, / νεράκι της πηγής μου, / θα ‘ρθείς στο σπίτι μας ξανά, / μ’ εμέ να σμίξεις πάλι / και δυο κρινάκια τ’ Απριλιού / να βάλεις στ’ ανθογυάλι».
Τη μουσική του τραγουδιού έχει γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης, οι στίχοι είναι του Πάνου Κοκκινόπουλου, και, στην αγαπημένη μου εκτέλεση, το τραγουδάει, μοναδικά, η Μαίρη Λίντα, με το Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι.
(Τις τόσες λεπτομέρειες σχετικά με το τραγούδι μού τις επιβάλλει η επιστημονική πληρότητα της βιβλιογραφίας, που συνοδεύει τα δημοσιευμένα στο Ημερολόγιο κείμενα!)
Ο όρος Ημερολόγιο, ως τίτλος της έκδοσης, «κολακεύει» βέβαια τη λέξη Ημερολόγιο, αλλά αφήνει απροσδιόριστο τον πλούτο των εκφράσεων του λεσβιακού πολιτισμού που περιέχονται στις σελίδες του.
Αυτός ο πλούτος προσπαθεί να βολευτεί στον υπότιτλο «Γράμματα, Τέχνες, Πολιτισμός». Ξέρω ότι στην ένστασή μου θα μου αντιτάξετε: Το «Λεσβιακό Ημερολόγιο» με ανάλογη μορφή και δομή, είναι παράδοση στο νησί από τις αρχές του 20ού αιώνα, με τον αείμνηστο Αριστείδη Κουτζαμάνη να έχει εκδώσει τους περισσότερους τόμους. Αν και θα προτιμούσα ως τίτλο του συλλογικού αυτού έργου το «Λέσβιων Έργα και Ημέρες», υποκλίνομαι στη μακροχρόνια συνήθεια και… υποχωρώ.
Ο φιλομαθής αναγνώστης θα βρει, σίγουρα, στις σελίδες του Ημερολογίου θέματα που τον ενδιαφέρουν.
Ξεκινώντας από τη χρωματική πανδαισία των έργων του Δημήτρη Καραπιπέρη, θα σταθεί για μια λογοτεχνική ανάσα στην «Πρώτη γραφή - Πρώτη ανάγνωση», θα ανακαλύψει αξιόλογους Λέσβιους στα
Σας έχει τύχει ποτέ, ανοίγοντας έναν ταχυδρομικό φάκελο, βγάζοντας από μέσα ένα βιβλίο και βλέποντας, απλά, το εξώφυλλό του, ν’ αρχίζετε να λέτε ένα αγαπημένο σας τραγούδι; Αν όχι, σας διαβεβαιώνω ότι είναι ένας μοναδικός συνδυασμός αισθήματος και συναισθήματος, που τον έζησα χάρη στο «Λεσβιακό Ημερολόγιο 2015».
Το Ημερολόγιο μας το έστειλε ο επιμελητής της έκδοσης, εξαίρετος συνεχιστής της παράδοσης των Λέσβιων φιλολόγων, κ. Παναγιώτης Σκορδάς.
Στο εξώφυλλο του Ημερολογίου, ποζάρουν, ολοζώντανα, πέντε ρόδια, έργο του Δημήτρη Καραπιπέρη με τίτλο «Τα ρόδια της αυλής μου» (χαρά στο συλλέκτη που τα απολαμβάνει στους τοίχους του σπιτιού του!), κι εγώ, βλέποντάς τα, αρχίζω να τραγουδώ: «Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη, / στολίδι της αυλής μου, / ανάπαψη της προσμονής, / νεράκι της πηγής μου, / θα ‘ρθείς στο σπίτι μας ξανά, / μ’ εμέ να σμίξεις πάλι / και δυο κρινάκια τ’ Απριλιού / να βάλεις στ’ ανθογυάλι».
Τη μουσική του τραγουδιού έχει γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης, οι στίχοι είναι του Πάνου Κοκκινόπουλου, και, στην αγαπημένη μου εκτέλεση, το τραγουδάει, μοναδικά, η Μαίρη Λίντα, με το Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι. (Τις τόσες λεπτομέρειες σχετικά με το τραγούδι μού τις επιβάλλει η επιστημονική πληρότητα της βιβλιογραφίας, που συνοδεύει τα δημοσιευμένα στο Ημερολόγιο κείμενα!)
Ο όρος Ημερολόγιο, ως τίτλος της έκδοσης, «κολακεύει» βέβαια τη λέξη Ημερολόγιο, αλλά αφήνει απροσδιόριστο τον πλούτο των εκφράσεων του λεσβιακού πολιτισμού που περιέχονται στις σελίδες του. Αυτός ο πλούτος προσπαθεί να βολευτεί στον υπότιτλο «Γράμματα, Τέχνες, Πολιτισμός». Ξέρω ότι στην ένστασή μου θα μου αντιτάξετε: Το «Λεσβιακό Ημερολόγιο» με ανάλογη μορφή και δομή, είναι παράδοση στο νησί από τις αρχές του 20ού αιώνα, με τον αείμνηστο Αριστείδη Κουτζαμάνη να έχει εκδώσει τους περισσότερους τόμους. Αν και θα προτιμούσα ως τίτλο του συλλογικού αυτού έργου το «Λέσβιων Έργα και Ημέρες», υποκλίνομαι στη μακροχρόνια συνήθεια και… υποχωρώ.
Ο φιλομαθής αναγνώστης θα βρει, σίγουρα, στις σελίδες του Ημερολογίου θέματα που τον ενδιαφέρουν. Ξεκινώντας από τη χρωματική πανδαισία των έργων του Δημήτρη Καραπιπέρη, θα σταθεί για μια λογοτεχνική ανάσα στην «Πρώτη γραφή - Πρώτη ανάγνωση», θα ανακαλύψει αξιόλογους Λέσβιους στα «Πρόσωπα», θα μάθει σημαντικά πράγματα για το οθωμανικό παρελθόν της Λέσβου στις ενότητες «Αρχαιολογία και Νεότερη Ιστορία» και θα πλουτίσει τις γνώσεις του για την ντοπιολαλιά στην ενότητα «Γλώσσα».
Οι συντάκτες του Ημερολογίου δεν περηφανεύονται μόνο για το ένδοξο παρελθόν της Λέσβου, το οποίο φέρνουν στην επικαιρότητα, αλλά καταθέτουν και το σύγχρονο προβληματισμό τους για τη «Μουσική», την «Κοινωνική Ανθρωπολογία», τα «Εικαστικά» και τη «Γραμματολογία», με ταξινομημένη τη συμβολή Λέσβιων και μη στη λεσβιακή βιβλιογραφία.
Η παιχνιδιάρικη σύνθεση της ενότητας «Η Λέσβος, οι άνθρωποι, ο χρόνος, οι ιστορίες τους», μέσα από το ετερόκλητο των ντοκουμέντων που παρατίθενται, μοιάζει σαν αναστεναγμός: «Επιτέλους, τα χωρέσαμε κι αυτά!». Τι κρίμα όμως που «πάνω από είκοσι εξαιρετικές εργασίες δε στάθηκε δυνατόν να χωρέσουν στον ορισμένο και περιορισμένο χώρο και έμειναν στο συρτάρι», όπως ομολογεί στον πρόλογό του ο επιμελητής της έκδοσης.
Για να μη χάνεται, λοιπόν, τίποτα από την πνευματική παραγωγή της Λέσβου και για να προβάλλονται, όπως τους πρέπει, τα έργα των συγγραφέων, προτείνω, πέραν της έκδοσης του Ημερολογίου, να γίνεται κάθε καλοκαίρι στη Μυτιλήνη ένα Θερινό Σχολείο. Αυτό το Θερινό Σχολείο να λειτουργεί σαν Ανοικτό Πανεπιστήμιο, το οποίο δε θα απαιτεί ιδιαίτερα προσόντα από τους «φοιτητές» του και στο οποίο όσοι παρακολουθούν, θα έρχονται σε άμεση επαφή με τους διδάσκοντες-συγγραφείς των έργων του Ημερολογίου. Ο διάλογος μεταξύ των «φοιτητών» και των διδασκόντων μετά από κάθε εισήγηση, η γόνιμη πνευματική αλληλεπίδραση, καθώς και οι εκπαιδευτικές επισκέψεις σε χώρους ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, ίσως μετατρέψουν στο μέλλον αυτό το Θερινό Σχολείο σε μια μικρή Ακαδημία του Πλάτωνα.
Και παίρνοντας αφορμή από τη μελέτη των Μάκη Αξιώτη και Στρατή Αξιώτη με θέμα «Οθωμανικές κρήνες στη Λέσβο», που δημοσιεύεται στο Λεσβιακό Ημερολόγιο του 2015, άρχισα ήδη να σχεδιάζω στο μυαλό μου την πρώτη εκπαιδευτική επίσκεψη του Θερινού Σχολείου. Έχετε απολαύσει καμμιά φορά από κοντά το Μάκη Αξιώτη ως ξεναγό-οδηγό στ’ αχνάρια τα παλιά; Αν όχι, μην το χάσετε! Είναι μια εμπειρία πνευματικής μυσταγωγίας, που μόνο στη Λέσβο μπορείς να τη ζήσεις και να τη χαρείς!
Αγαπητέ κ. Σκορδά, φίλε Παναγιώτη, σ’ ευχαριστώ που με το Ημερολόγιο του 2015, μέσα στο χειμώνα, με ταξίδεψες στη Λέσβο, που είναι για μένα Πατρίδα «εξ επιλογής»!Σας έχει τύχει ποτέ, ανοίγοντας έναν ταχυδρομικό φάκελο, βγάζοντας από μέσα ένα βιβλίο και βλέποντας, απλά, το εξώφυλλό του, ν’ αρχίζετε να λέτε ένα αγαπημένο σας τραγούδι; Αν όχι, σας διαβεβαιώνω ότι είναι ένας μοναδικός συνδυασμός αισθήματος και συναισθήματος, που τον έζησα χάρη στο «Λεσβιακό Ημερολόγιο 2015».
Το Ημερολόγιο μας το έστειλε ο επιμελητής της έκδοσης, εξαίρετος συνεχιστής της παράδοσης των Λέσβιων φιλολόγων, κ. Παναγιώτης Σκορδάς.
Στο εξώφυλλο του Ημερολογίου, ποζάρουν, ολοζώντανα, πέντε ρόδια, έργο του Δημήτρη Καραπιπέρη με τίτλο «Τα ρόδια της αυλής μου» (χαρά στο συλλέκτη που τα απολαμβάνει στους τοίχους του σπιτιού του!), κι εγώ, βλέποντάς τα, αρχίζω να τραγουδώ: «Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη, / στολίδι της αυλής μου, / ανάπαψη της προσμονής, / νεράκι της πηγής μου, / θα ‘ρθείς στο σπίτι μας ξανά, / μ’ εμέ να σμίξεις πάλι / και δυο κρινάκια τ’ Απριλιού / να βάλεις στ’ ανθογυάλι».
Τη μουσική του τραγουδιού έχει γράψει ο Μίκης Θεοδωράκης, οι στίχοι είναι του Πάνου Κοκκινόπουλου, και, στην αγαπημένη μου εκτέλεση, το τραγουδάει, μοναδικά, η Μαίρη Λίντα, με το Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι. (Τις τόσες λεπτομέρειες σχετικά με το τραγούδι μού τις επιβάλλει η επιστημονική πληρότητα της βιβλιογραφίας, που συνοδεύει τα δημοσιευμένα στο Ημερολόγιο κείμενα!)
Ο όρος Ημερολόγιο, ως τίτλος της έκδοσης, «κολακεύει» βέβαια τη λέξη Ημερολόγιο, αλλά αφήνει απροσδιόριστο τον πλούτο των εκφράσεων του λεσβιακού πολιτισμού που περιέχονται στις σελίδες του. Αυτός ο πλούτος προσπαθεί να βολευτεί στον υπότιτλο «Γράμματα, Τέχνες, Πολιτισμός». Ξέρω ότι στην ένστασή μου θα μου αντιτάξετε: Το «Λεσβιακό Ημερολόγιο» με ανάλογη μορφή και δομή, είναι παράδοση στο νησί από τις αρχές του 20ού αιώνα, με τον αείμνηστο Αριστείδη Κουτζαμάνη να έχει εκδώσει τους περισσότερους τόμους.
Αν και θα προτιμούσα ως τίτλο του συλλογικού αυτού έργου το «Λέσβιων Έργα και Ημέρες», υποκλίνομαι στη μακροχρόνια συνήθεια και… υποχωρώ.
Ο φιλομαθής αναγνώστης θα βρει, σίγουρα, στις σελίδες του Ημερολογίου θέματα που τον ενδιαφέρουν. Ξεκινώντας από τη χρωματική πανδαισία των έργων του Δημήτρη Καραπιπέρη, θα σταθεί για μια λογοτεχνική ανάσα στην «Πρώτη γραφή - Πρώτη ανάγνωση», θα ανακαλύψει αξιόλογους Λέσβιους στα «Πρόσωπα», θα μάθει σημαντικά πράγματα για το οθωμανικό παρελθόν της Λέσβου στις ενότητες «Αρχαιολογία και Νεότερη Ιστορία» και θα πλουτίσει τις γνώσεις του για την ντοπιολαλιά στην ενότητα «Γλώσσα».
Οι συντάκτες του Ημερολογίου δεν περηφανεύονται μόνο για το ένδοξο παρελθόν της Λέσβου, το οποίο φέρνουν στην επικαιρότητα, αλλά καταθέτουν και το σύγχρονο προβληματισμό τους για τη «Μουσική», την «Κοινωνική Ανθρωπολογία», τα «Εικαστικά» και τη «Γραμματολογία», με ταξινομημένη τη συμβολή Λέσβιων και μη στη λεσβιακή βιβλιογραφία.
Η παιχνιδιάρικη σύνθεση της ενότητας «Η Λέσβος, οι άνθρωποι, ο χρόνος, οι ιστορίες τους», μέσα από το ετερόκλητο των ντοκουμέντων που παρατίθενται, μοιάζει σαν αναστεναγμός: «Επιτέλους, τα χωρέσαμε κι αυτά!».
Τι κρίμα όμως που «πάνω από είκοσι εξαιρετικές εργασίες δε στάθηκε δυνατόν να χωρέσουν στον ορισμένο και περιορισμένο χώρο και έμειναν στο συρτάρι», όπως ομολογεί στον πρόλογό του ο επιμελητής της έκδοσης.
Για να μη χάνεται, λοιπόν, τίποτα από την πνευματική παραγωγή της Λέσβου και για να προβάλλονται, όπως τους πρέπει, τα έργα των συγγραφέων, προτείνω, πέραν της έκδοσης του Ημερολογίου, να γίνεται κάθε καλοκαίρι στη Μυτιλήνη ένα Θερινό Σχολείο. Αυτό το Θερινό Σχολείο να λειτουργεί σαν Ανοικτό Πανεπιστήμιο, το οποίο δε θα απαιτεί ιδιαίτερα προσόντα από τους «φοιτητές» του και στο οποίο όσοι παρακολουθούν, θα έρχονται σε άμεση επαφή με τους διδάσκοντες-συγγραφείς των έργων του Ημερολογίου.
Ο διάλογος μεταξύ των «φοιτητών» και των διδασκόντων μετά από κάθε εισήγηση, η γόνιμη πνευματική αλληλεπίδραση, καθώς και οι εκπαιδευτικές επισκέψεις σε χώρους ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, ίσως μετατρέψουν στο μέλλον αυτό το Θερινό Σχολείο σε μια μικρή Ακαδημία του Πλάτωνα.
Και παίρνοντας αφορμή από τη μελέτη των Μάκη Αξιώτη και Στρατή Αξιώτη με θέμα «Οθωμανικές κρήνες στη Λέσβο», που δημοσιεύεται στο Λεσβιακό Ημερολόγιο του 2015, άρχισα ήδη να σχεδιάζω στο μυαλό μου την πρώτη εκπαιδευτική επίσκεψη του Θερινού Σχολείου. Έχετε απολαύσει καμμιά φορά από κοντά το Μάκη Αξιώτη ως ξεναγό-οδηγό στ’ αχνάρια τα παλιά; Αν όχι, μην το χάσετε! Είναι μια εμπειρία πνευματικής μυσταγωγίας, που μόνο στη Λέσβο μπορείς να τη ζήσεις και να τη χαρείς!
Αγαπητέ κ. Σκορδά, φίλε Παναγιώτη, σ’ ευχαριστώ που με το Ημερολόγιο του 2015, μέσα στο χειμώνα, με ταξίδεψες στη Λέσβο, που είναι για μένα Πατρίδα «εξ επιλογής»!«Πρόσωπα», θα μάθει σημαντικά πράγματα για το οθωμανικό παρελθόν της Λέσβου στις ενότητες «Αρχαιολογία και Νεότερη Ιστορία» και θα πλουτίσει τις γνώσεις του για την ντοπιολαλιά στην ενότητα «Γλώσσα».
Οι συντάκτες του Ημερολογίου δεν περηφανεύονται μόνο για το ένδοξο παρελθόν της Λέσβου, το οποίο φέρνουν στην επικαιρότητα, αλλά καταθέτουν και το σύγχρονο προβληματισμό τους για τη «Μουσική», την «Κοινωνική Ανθρωπολογία», τα «Εικαστικά» και τη «Γραμματολογία», με ταξινομημένη τη συμβολή Λέσβιων και μη στη λεσβιακή βιβλιογραφία.
Η παιχνιδιάρικη σύνθεση της ενότητας «Η Λέσβος, οι άνθρωποι, ο χρόνος, οι ιστορίες τους», μέσα από το ετερόκλητο των ντοκουμέντων που παρατίθενται, μοιάζει σαν αναστεναγμός: «Επιτέλους, τα χωρέσαμε κι αυτά!».
Τι κρίμα όμως που «πάνω από είκοσι εξαιρετικές εργασίες δε στάθηκε δυνατόν να χωρέσουν στον ορισμένο και περιορισμένο χώρο και έμειναν στο συρτάρι», όπως ομολογεί στον πρόλογό του ο επιμελητής της έκδοσης.
Για να μη χάνεται, λοιπόν, τίποτα από την πνευματική παραγωγή της Λέσβου και για να προβάλλονται, όπως τους πρέπει, τα έργα των συγγραφέων, προτείνω, πέραν της έκδοσης του Ημερολογίου, να γίνεται κάθε καλοκαίρι στη Μυτιλήνη ένα Θερινό Σχολείο.
Αυτό το Θερινό Σχολείο να λειτουργεί σαν Ανοικτό Πανεπιστήμιο, το οποίο δε θα απαιτεί ιδιαίτερα προσόντα από τους «φοιτητές» του και στο οποίο όσοι παρακολουθούν, θα έρχονται σε άμεση επαφή με τους διδάσκοντες-συγγραφείς των έργων του Ημερολογίου.
Ο διάλογος μεταξύ των «φοιτητών» και των διδασκόντων μετά από κάθε εισήγηση, η γόνιμη πνευματική αλληλεπίδραση, καθώς και οι εκπαιδευτικές επισκέψεις σε χώρους ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, ίσως μετατρέψουν στο μέλλον αυτό το Θερινό Σχολείο σε μια μικρή Ακαδημία του Πλάτωνα.
Και παίρνοντας αφορμή από τη μελέτη των Μάκη Αξιώτη και Στρατή Αξιώτη με θέμα «Οθωμανικές κρήνες στη Λέσβο», που δημοσιεύεται στο Λεσβιακό Ημερολόγιο του 2015, άρχισα ήδη να σχεδιάζω στο μυαλό μου την πρώτη εκπαιδευτική επίσκεψη του Θερινού Σχολείου.
Έχετε απολαύσει καμμιά φορά από κοντά το Μάκη Αξιώτη ως ξεναγό-οδηγό στ’ αχνάρια τα παλιά; Αν όχι, μην το χάσετε! Είναι μια εμπειρία πνευματικής μυσταγωγίας, που μόνο στη Λέσβο μπορείς να τη ζήσεις και να τη χαρείς!
Αγαπητέ κ. Σκορδά, φίλε Παναγιώτη, σ’ ευχαριστώ που με το Ημερολόγιο του 2015, μέσα στο χειμώνα, με ταξίδεψες στη Λέσβο, που είναι για μένα Πατρίδα «εξ επιλογής»!