ΟΙ
ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΠΟΝΤΟΥ
(Η
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ)
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης Αντιστράτηγος ε.α. Επίτιμος Διοικητής
της Σ.Σ.Ε.
- Η
19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού, ο οποίος
εσφαγιάσθη και εξεδιώχθη βιαίως από τις πατρογονικές του Εστίες.
- Η
Βουλή των Ελλήνων με καθυστέρηση 70 ετών, αναγνώρισε την γενοκτονία και τις
σφαγές των ποντίων. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων έγινε με ομόφωνη
απόφαση της Βουλής την 24η Φεβρουαρίου 1994 δια του Νόμου 2193/1994 (ΦΕΚ Α΄32).
Προτού αναφερθώ στοιχειωδώς και συμπερασματικά για
την Γενοκτονία των Ποντίων,
θα ήθελα αρχικά ν’ αναφερθώ στην εμπειρία της προσωπικής μου
οικογένειας. Η Γιαγιά μου Δέσποινα
Ραφαηλίδου από την ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ, αφού συνέλαβαν οι Τούρκοι τσετέδες
του Τοπάλ Οσμάν, τον παππού μου Χαράλαμπο
Ραφαηλίδη και τον δολοφόνησαν αγρίως, αναγκάσθηκε με τα τρία της
παιδιά, Ουρανία (μητέρα μου), Χρήστο και Κυριάκο, να εγκαταλείψει το σπίτι της και όλα τα υπάρχοντά της
(πλούσια οικογένεια) και να κρυφθεί για λίγο με την βοήθεια
τουρκικής κρυπτοχριστιανικής οικογένειας σε αγρόκτημα. Από εκεί μέσα στον
χειμώνα περπατώντας η γυναίκα αυτή με τα τρία παιδιά της 17, 15 και 13 ετών από
βουνό σε βουνό με χίλιες περιπέτειες, που δεν μπορεί να τις συλλάβει ανθρώπινος
νους έφθασε στην Δράμα της Μακεδονίας. Να σημειωθεί ότι ο υιός της Χρήστος (αδελφός της μητέρας
μου), 17 ετών, στον δρόμο προς την Ελλάδα χωρίς τελειωμό (δυο μήνες), αρρώστησε και
πέθανε. Δεν είχε που να τον θάψει και τον έθαψε η τραγική αυτή Μάνα μέσα στα
χιόνια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μόνιμα θλιμμένο πρόσωπό της. Αυτό είναι ένα από
τα χιλιάδες δράματα των Ελλήνων του
Πόντου και κατ’ επέκταση του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
