Ξεθωριασμένες αναμνήσεις σε παλιά μπαούλα

 

|| 08/12/2013 | Της Χρύσως Αντωνιάδου

Το Μνημόνιο δεν ήλθε τυχαία στη ζωή μας…

Το Μνημόνιο μάς επέβαλε να μετράμε τους πραγματικούς φίλους, να στηρίζουμε ανθρώπους με κατατεμαχισμένες καρδιές και να ρίξουμε στην ανακύκλωση όσα δεν θέλουμε να θυμόμαστε

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ έρχονται και η ζωή συνεχίζεται για τους περισσότερους σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν να μη σκότωσαν τα όνειρα των νέων, σαν να μην υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε μιζέρια, φτώχια και πείνα…
Ξεθωριασμένα τετράδια λησμονημένα για χρόνια στη σοφίτα, παλιές εφημερίδες, κίτρινες από τα χρόνια, συμπιεσμένες σε χάρτινα κιβώτια. Μολύβια και χειρόγραφα, κόλλες του τυπογραφείου, τότε που ο Χριστάκης μάς της έδινε απλόχερα. Η πρώτη μου γραφομηχανή σε πορτοκαλί χρώμα, το χρώμα της δημιουργίας, παλιές φωτογραφίες με Προέδρους, Υπουργούς, οικονομικούς παράγοντες, ξεχασμένες σε πλαστικές τσάντες, από αυτές των υπεραγορών, φωτογραφίες με αφανείς τότε ήρωες - τεχνοκράτες, σε θέσεις που λαμβάνουν τις αποφάσεις για την οικονομία σήμερα.

Αναμνήσεις, ωραίες και άσχημες, σε χρόνια όμορφα, γεμάτα ένταση και πάθος για την έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση του κοινού. Με τις ώρες χαζεύω, σκοτώνοντας την ώρα μου, παλιές εφημερίδες, περιοδικά, σημειώσεις γραμμένες με μολύβι και στυλό, τα πρώτα χρονογραφήματα και το πρώτο ρεπορτάζ. 

Στις παλιές παράγκες

Θυμάμαι την πρώτη οικονομική είδηση που κατάφερα να… βγάλω, τους παλιούς καλούς καιρούς στις παράγκες του Υπουργείου Οικονομικών, όταν για να βγάλεις μια είδηση έπρεπε να στήνεσαι με τις ώρες έξω από τις κλειστές πόρτες, με την ελπίδα να βγει κάποιος που θα μπορούσε να σε εμπιστευτεί και εσύ εκείνον, και να μάθεις τουλάχιστον επιγραμματικά το τι διεμήφθη. Έφτυνες αίμα για να βγάλεις την είδηση, αλλά στο τέλος ήσουν περήφανος/η για την αποκλειστικότητα ή τουλάχιστον ότι έκανες καλά τη δουλειά σου. Έγγραφα λεκιασμένα από τον χρόνο, από την κλεισούρα, από τη σιωπή, ξεχασμένα, λησμονημένα στο πατάρι του σπιτιού.

Ανέπαφα, ανέγγιχτα, ατόφια. Αυτήν τη φορά το αποφάσισα οριστικά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που εδώ και χρόνια προσπαθούσα να βάλω σε τάξη εκείνη τη σοφίτα που χωρούσε τα πάντα και το ψηλό πατάρι του σπιτιού, όπου ήταν στοιβαγμένες οι αναμνήσεις, οι αγώνες, οι πίκρες και οι χαρές της δημοσιογραφίας. Και κάπου στην αποθήκη, το μεγάλο ξύλινο ντουλάπι όπου στριμώχνονταν μετά βίας οι φάκελοι της «νέας εποχής», μιας συνεχιζόμενης καριέρας επίσης γεμάτη προκλήσεις.

Εκδόσεις για το ευρώ, εταιρικές εκδόσεις, βιβλία, δελτία Τύπου, ομιλίες, σημειώματα κ.ά. Δίπλα μια άλλη εποχή, ξεδιπλώνεται μπροστά μου χαρούμενη, ευχάριστη, γεμάτη ζωντάνια, μια σελίδα γραμμένη με αισιοδοξία, ελπίδα, για να βγάλει τελικά προς τα έξω την αθωότητα των παιδικών χρόνων, το πάθος για στήριξη των ανθρώπων που χρειάζονται ένα μικρό σπρώξιμο για να προχωρήσουν, να θέσουν στόχους και να τους υλοποιήσουν.

Η ζωή σε μια κλωστή
Σε ένα ξεχασμένο συρτάρι, που το κλείδωσα επίτηδες για να μη μου θυμίζει εκείνες τις μέρες -πάντοτε έψαχνα κάτι στα κλεφτά για να θυμάμαι ότι στη ζωή υπάρχουν και τα δύσκολα- ιατρικές εξετάσεις, αναλύσεις, αποτελέσματα του μαγνητικού τομογράφου, ακτινογραφίες, αποτελέσματα των υπερήχων, συνταγές για φάρμακα, βιβλία για την άλλοτε επάρατη νόσο. Κάποιες στιγμές κρατούν για πάντα και μας θυμίζουν τα ωραία και τα δύσκολα, μας μαθαίνουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι υπεράνθρωπος, πως η ζωή του καθενός κρέμεται από μια λεπτή κλωστή, που κόβεται αναπάντεχα μέσα σε δευτερόλεπτα.

Σε εκείνο το συρτάρι, κρυμμένες οι προσωπικές στιγμές. Ένα ροζ ημερολόγιο με αποφθέγματα για θετική σκέψη, σκόρπιες σκέψεις, θετικές φράσεις που δίνουν κουράγιο και δύναμη. Πάντοτε λέω πως τα τελευταία χρόνια ευτύχησα να βρω στον δρόμο μου ανθρώπους με καρδιά λιονταρίσια, πονεμένους αλλά μαχητές, ανθρώπους που πάλεψαν και συνεχίζουν να παλεύουν. Σε έναν αγώνα άνισο αλλά αξιοπρεπή, έναν αγώνα θάρρους, γενναιότητας και προσωπικής δύναμης. Ανθρώπους που κατάφεραν να βγουν νικητές και δίνουν μαθήματα ζωής και ανθρωπιάς. Κάποιοι από αυτούς έφυγαν, αλλά άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους μέσα στην ψυχή μου. Μέχρι την επόμενη φορά.

Η λύτρωση του κουρέματος
Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου και έπρεπε να την πάρω στα γρήγορα. Έπρεπε να καθαρίσω και να ταξινομήσω τα πάντα, να… συγυρίσω τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου, να τακτοποιήσω όσα… επέζησαν στον χρόνο, να πετάξω τα περιττά στους καλάθους της ανακύκλωσης, να κάνω πιο εύκολη τη ζωή μου. Οι σακούλες της ανακύκλωσης γέμισαν από «σκουπίδια» που θύμιζαν παλιές μέρες, αλλά έχασαν πλέον την αξία και τη σημασία τους για μένα. Τα πολύ σημαντικά και απίστευτα μοναδικά κλείστηκαν σε πλαστικά κιβώτια, για να διατηρούνται οι αναμνήσεις.

Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το «ξεσκόνισμα» από γωνιάς, που με έπιασε τις τελευταίες βδομάδες, δεν ήταν τυχαίο και απρόσμενο. Από τον καιρό τού «κουρέματος» και ακόμη νωρίτερα, από τις δύσκολες μέρες της διακυβέρνησης που «δεν ήξερε, δεν έβλεπε», όταν απελπισμένοι βλέπαμε την κατρακύλα αλλά δεν είχαμε την εξουσία να τη σταματήσουμε, είχα αποφασίσει ότι έπρεπε να κάνω ένα γενικό «ξεσκόνισμα» ανθρώπων, σκέψεων, αναμνήσεων, αντικειμένων. Να πετάξω παλιές εφημερίδες, να φυλάξω τα σημαντικά ρεπορτάζ και άρθρα, να ταξινομήσω εκείνα που με πόνεσαν, που δυσκολεύτηκαν να μου βγουν, που μου πήραν μέρες και ώρες για να τα στήσω, αλλά στο τέλος γέμιζαν την ψυχή μου με ικανοποίηση.

Τελικά το «κούρεμα» ήταν για μένα η απόλυτη λύτρωση, ίσως η επιβεβαίωση όλων όσα λέω συχνά, ότι κανένας δεν είναι σε θέση να προβλέψει τη ζωή του και όλοι μας, όσο παντοδύναμους κι αν θεωρούμε τους εαυτούς μας, είμαστε εκτεθειμένοι άλλοτε σε μικρές και άλλοτε σε μεγάλες δοκιμασίες. Οι αναμνήσεις συχνά πονούν και όταν πονούν επιβάλλεται να τις ρίξουμε στην ανακύκλωση. Φυλάσσουμε με φροντίδα και τάξη στα παλιά μπαούλα τις όμορφες στιγμές για να μας θυμίζουν τους αγώνες, τις νίκες και τις ήττες μας, τους ανθρώπους και όλα όσα ζήσαμε κάποτε σε μιαν άλλη εποχή.

Εποχή και πάλι γεμάτη προκλήσεις 
Η μετα-μνημονιακή εποχή, όπως συνηθίζω να την ονομάζω, είναι για μένα μια εποχή και πάλι γεμάτη προκλήσεις. Μια εποχή που μετρούμε τους πραγματικούς μας φίλους, που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας η αδικία για ανθρώπους που δεν άξιζαν να βρίσκονται σε οικονομική εξαθλίωση, που δεν μπορούμε ν’ ανεχόμαστε εκείνους που έστησαν το παιγνίδι σε βάρος μας, αυτήν τη φορά τίποτα δεν συγχωρείται και τίποτα δεν ξεχνιέται.

Πίστευα ότι η εποχή μετά το «κούρεμα» και το Μνημόνιο θα είναι μια εποχή όπου η ανθρώπινη αλληλεγγύη θα είναι κομμάτι της ζωής μας. Ένα ελάχιστο ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο που υποφέρει, μια καλή κουβέντα ενθάρρυνσης για τους άνεργους, γι’ αυτούς που ψάχνουν απελπισμένα για δουλειά, αυτούς που παλεύουν για να επιβιώσουν. Τελικά τι ζητούμε οι περισσότεροι; Μια καλή κουβέντα, ένα χάδι επιδοκιμασίας στον ώμο και ελπίδες για να απαλύνουν τον πόνο των κατατεμαχισμένων καρδιών.

Σε λίγες μέρες έρχονται Χριστούγεννα! Η ζωή συνεχίζεται για τους περισσότερους σαν να μη συνέβη τίποτα, σαν να μην κατασπάραξαν τους μισθούς, σαν να μην σκότωσαν τα όνειρα των νέων, σαν να μην υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε μιζέρια, φτώχια και πείνα.

Η Κύπρος των συσσιτίων
ΕΥΗΜΕΡΟΥΣΑ Κύπρος έτος 2013. Κοινωνικά παντοπωλεία και συσσίτια, άνθρωποι με κηλιδωμένη αξιοπρέπεια που αναγκάζονται να ψάξουν για ένα πιάτο φαΐ, που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν το ρεύμα και το νερό τους, δεν έχουν θέρμανση, δεν μπορούν να έχουν ούτε τα στοιχειώδη. Άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά για μήνες και δεν μπορούν να βρουν, που υπομένουν και το παλεύουν. «Πότε θα σταματήσεις να το παίζεις Μητέρα Τερέζα;», μου είπε απότομα μια γνωστή μου, σε μια τυχαία συνάντηση.

Μια γνωστή από εκείνες που φιγουράρουν στις σελίδες των περιοδικών με τα φαντεζί ρούχα γαλλικών οίκων, τα παπούτσια Louboutin και τις τσάντες των 2000 ευρώ. Έλεος, σκέφτομαι φωναχτά και φέρνω στη μνήμη μου τα λόγια της Αμερικανίδας φεμινίστριας Marlo Thomas: «O πατέρας μου έλεγε ότι υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων στον κόσμο: αυτοί που δίνουν και αυτοί που παίρνουν. Αυτοί που παίρνουν τρώνε καλύτερα, αλλά αυτοί που δίνουν κοιμούνται καλύτερα». Τουλάχιστον εγώ τα βράδια κοιμάμαι ήσυχα και ήρεμα!

 

ΠΗΓΗ :  "  http://www.sigmalive.com/simerini      ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ : ΣΗΜΕΡΙΝΗ "