Σημαντικές “ἐξωσχολικές” ἱστορικές ἀλήθειες

ΠΗΓΗ : "  pentapostagma.gr    "

Γράφει ὁ Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός

Ἡ ἀντίληψη τῶν Ἑλλήνων (τῶν Ἀρχαίων καί τῶν λεγόμενων Βυζαντινῶν) γιά τήν πολιτική καί τήν δημοκρατία διαφέρει ριζικά ἀπό ἐκείνη πού καλλιεργήθηκε στήν μετακαρλομάγνεια Δύση. Ἡ φράγκικη χρησιμοθηρική ἐκδοχή τῆς πολιτικῆς ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τίς ἀρχές καί τά ἀξιώματα τῆς πολιτικῆς θεώρησης τῶν Ὀρθοδόξων της Ἀνατολῆς. Ἡ ἀντίθεση μάλιστα αὐτή δέν παραμένει σέ ἐπίπεδο ἁπλῶς καί μόνον θεωρητικό ἀλλά μεταφράζεται σύν τῷ χρόνω καί σέ ἱστορικά γεγονότα πού βεβαιώνουν τό μέγα χάσμα ἀνάμεσα στήν ”νοησιαρχία” τῆς Δύσης καί τήν ”καρδιακή ἐμπειρία” τῆς Ἀνατολῆς.

Ἡ κατάληψη καί ἡ ὁλοσχερής καταστροφή τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Φράγκους στά 1204, ἡ ἐκδίωξη ἀπό τόν θρόνο τῶν Ἑλλήνων αὐτοκρατόρων καί ἡ ἐγκατάσταση Βενετῶν τελωνῶν καί κατοχικῶν στρατευμάτων στό λιμάνι τῆς Πόλης, τό λεγόμενο ”πρωτείον τοῦ πάπα” καί ἡ ἐξ αὐτοῦ σφαγή τῶν μοναχῶν στήν ἱερά μονή Ζωγράφου τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί ἄλλα πολλά, συνιστοῦν ἀδιαμφισβήτητες ἱστορικές μαρτυρίες ἔκφρασης αὐτῆς τῆς σφοδρῆς ἀντιπαράθεσης μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης.

Τά πολιτικά ἐπίσης γεγονότα, πού ἀκολουθοῦν ἀμέσως μετά τήν κατάρρευση τῆς τουρκοκρατίας, συνιστοῦν ἀναμφιβόλως τήν πραγματοποίηση πολιτικῶν ἐπιλογῶν αὐστηρῶς δυτικῆς κοπῆς. Τό Γένος μας, προερχόμενο ἀπό μιά δοκιμασία 400 χρόνων σκλαβιᾶς, πέφτει πολύ εὔκολα θύμα τῆς φράγκικης ἐπιρροῆς. Οἱ πολυτίμητες προγονικές μας ἔννοιες τῆς….

πολιτικῆς καί τῆς δημοκρατίας δέχονται σκληρά βαρβαρικά χτυπήματα. Τό μέγα ”ἄθλημα τῆς πόλης”, ἔτσι ὅπως συνεχίζαμε ἀναλλοίωτο νά τό βιώνουμε στίς περίφημές των Ἑλλήνων Κοινότητες, δέχεται μεγάλο πόλεμο καί καταλύεται.

Ἡ ἐγκατάσταση τῆς βαυαροκρατίας, ἡ κακέκτυπη ἀντιγραφή δυτικῶν προτύπων στήν διοικητική δομή τοῦ νεοσύστατου κράτους, ἡ ἐπιβολή προτεσταντικῶν προτύπων στήν Ἐκκλησιαστική διοίκηση, οἱ διώξεις τοῦ Παπουλάκου, ἡ λεηλασία καί τό κλείσιμο περίπου τριακοσίων μοναστηριῶν καί ἀναρίθμητα ἄλλα γεγονότα δηλώνουν δυστυχῶς τήν τελική ἐπικράτηση τῆς δυτικῆς ἀντίληψης περί πολιτικῆς καί δημοκρατίας.

Ἡ ἀπαιδευσία, ἡ φτώχια, ὁ δημογραφικός μαρασμός, ὁ ἄκριτος μιμητισμός, ἡ κοινωνική διαστρωμάτωση σέ εὐνοημένους καί κυνηγημένους, τό ἀγιάτρευτο σαράκι τῆς διχόνοιας καί τῶν ἐμφυλίων σπαραγμῶν, οἱ νενέκοι καί οἱ προσκυνημένοι στάθηκαν πανίσχυροι σύμμαχοι τῶν φράγκων.

Ἀπό τόν Καποδίστρια καί μετά, ζοῦμε ὡς Ἔθνος κάτω ἀπό τίς ἀτέλειωτες θλιβερές συνέπειες αὐτῆς τῆς ὑποταγῆς μας. Ἡ φράγκικη θεώρηση τῶν κανονιστικῶν ἀρχῶν τοῦ συλλογικοῦ μας βίου γίνεται πλέον καθεστώς καί ἀπό τότε κηρύσσεται ἕνας ἀσίγαστος πόλεμος ἀνάμεσά σε παραδοσιακούς καί ἐκσυγχρονιστές, σέ συντηρητικούς καί φιλελεύθερους. Ἀνάμεσά σε γεννήματα τῶν βαυαρῶν καί σέ παιδιά τοῦ Μακρυγιάννη, σέ φιλοπαπικούς καί ἀνθενωτικούς, σέ πατερικούς καί μεταπατερικούς.

Ἐδῶ καί πάνω ἀπό 170 χρόνια ἡ ἱστορική μας πορεία ὁρίζεται ἀδιαλείπτως ἀπό τήν διελκυστίνδα Ἀνατολή-Δύση: Βαρλαάμ-Γρηγόριος Παλαμᾶς, Καρλομάγνος-Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος.

Τό σκοινί ἀπό τήν μιά μεριά τό τραβᾶνε συντεταγμένα καί μεθοδικά τα ποικιλώνυμα ”τζάκια” τῶν ἀπογόνων του Κοραῆ καί τοῦ Μάουρερ. Ἀπό τήν ἄλλη -ἀσύντακτος ὄχλος- ἕνας ὁλόκληρος λαός: Οἱ ἐραστές τῶν ἰδεῶν τοῦ Ρήγα Φερραίου, οἱ συνοδοιπόροι τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, οἱ θαυμαστές του Καποδίστρια, οἱ νοσταλγοί τῶν κοινοτήτων, οἱ ἀσκούμενοι στήν Πίστη καί τίς διδαχές τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ.

Τά γεγονότα πού ζήσαμε ὡς λαός, ἀπό τήν ἀπελευθέρωση ἴσαμε τώρα, μαρτυροῦν τά κατά καιρούς ”ζύγια” τῆς παραπάνω διελκυστίνδας. Ἡ ἐπικρατοῦσα κατά περιόδους ροπή δίνει καί τούς χαρακτῆρες τούς δικούς της στά δρώμενα: Κοινωνικά, πολιτισμικά, ἐκκλησιαστικά, πολιτικά.

Οἱ σημερινές συνθῆκες τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου, ἡ κρίσις ὅπως συνηθίζεται νά λέγεται, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἔκφραση καί τό ἀποτέλεσμα τῆς παρούσας θέσεως ”ἰσορροπίας” τῶν γνωστῶν ”ἑλκουσῶν δυνάμεων”: Ἡ ταπείνωση καί ἡ ὀλιγάρκεια τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς τραβήχτηκαν στήν ἄκρη -μέ τήν δική μας δυστυχῶς θέληση- καί τήν θέση τούς ἔδωσαν στήν ἔπαρση κατοχῆς κερδοφόρων τραπεζιτικῶν προϊόντων καί τήν ἀπληστία τῶν προτεσταντοαναθρεμένων ἀνθρώπων τοῦ χρηματιστηρίου.

Ἡ ἀκεραιότητα τοῦ πολιτικοῦ ἀναστήματος ἑνός Καποδίστρια καί ἑνός Πλαστήρα, ἀποσιωπήθηκε καί τά φῶτα τοῦ ἐνδιαφέροντος ἔπεσαν πάνω σε νάνους τῆς ξενοκίνητης κομματοκρατίας.

Οἱ Ἥρωες καί οἱ Ἅγιοι ὑποτιμήθηκαν καί ἀποσύρθηκαν. Νέα μας πρότυπα ἀναδείχθηκαν οἱ πρωταγωνιστές τοῦ Χόλυγουντ καί τῶν μεγάλων καναλιῶν. Σύνολη ἡ πατροπαράδοτη πολιτισμική μας ταυτότητα πετάχτηκε στά ἄχρηστα καί ἀντ’ αὐτῆς βάλαμε στόν λαιμό μᾶς- πραγματική θηλιά- κάλπικο φυλαχτό τήν πολιτισμική πρόταση τῶν σύγχρονων ”σταυροφόρων”.

Μέ ἄλλα λόγια ἡ ”διελκυστίνδα” λειτούργησε πρός ὥρας μέ φράγκικη ροπή. Ὅμως, μόνον πρός ὥρας. Διότι οἱ ἑκατέρωθεν ἕλξεις συνεχίζονται καί οἱ νέες ”θέσεις ἰσορροπίας” δέν ξέρουμε ἀπό τώρα ποιές μπορεῖ νά εἶναι. Τό πάθημα πού περνᾶμε σήμερα εἶναι πολύ πιθανόν νά λειτουργήσει αὔριο ὡς μάθημα σωφρονισμοῦ. Καθόλου δέν ἀποκλείεται, ὑπό τό βάρος τῶν σημερινῶν δυσκολιῶν, νά φανοῦν κάποια στιγμή σημάδια εἰλικρινοῦς καί ἔμπρακτης μετάνοιας -ἀλλαγῆς τοῦ νοῦ- καί τά πράγματα νά ἔρθουνε τά πάνω-κάτω.

Σ’ ἐμᾶς μένει νά διαλέξουμε, μέ ἀποφασιστικότητα καί τόλμη, πῶς θά πορευτοῦμε ἀπό δῶ καί μπρός. Δική μας ἀποκλειστικά εἶναι ἡ εὐθύνη, σέ προσωπικό καί συλλογικό ἐπίπεδο, γιά τό τί θά μᾶς ξημερώσει.

Ἡ παροῦσα ἀλλοίωση κορυφαίων βιωματικῶν ἐννοιῶν ἑλληνικῆς καθαρά ἐπινόησης, ὅπως εἶναι ἡ πολιτική καί ἡ δημοκρατία, εἶναι στό χέρι μας νά ἀνατραπεῖ καί νά ἀποκατασταθεῖ. Ἀρκεῖ νά ξαναβροῦμε τόν χαμένο μᾶς δρόμο.

Ἀρκεῖ νά ὁρίσουμε καί πάλι ὡς γνώμονα τοῦ συλλογικοῦ καί προσωπικοῦ μας βίου τόν Τρόπο τόν δικό μας: Τῆς ἁπλότητας, τῆς ἀσκητικῆς, τοῦ φιλότιμου, τοῦ μέτρου, τῆς ἀρετῆς τῶν Ἁγίων καί τῶν ἰδανικῶν των Ἡρώων μας.