Ο Γέροντας π.Παϊσιος (Ηγούμενος Ι.Μ.Κουτλουμουσίου, Γέρων π.Χριστόδουλος) Χριστ.Εστία,Κυριακή 19 Φεβρ.2014

Ενδιαφέρουσα ομιλία για τον π.Παϊσιο,που έγινε στην ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ Λαρίσης,σήμερα (Κυριακή και ώρα 12,00).

Πολύ ενδιαφέρουσα  πνευματικώς,ομιλία του Ηγουμένου της Ι.Μ.Κουτλουμουσίου Αγίου΄Ορους,Αρχιμανδρίτου  π.Χριστοδούλου.

Μία Εκκλησία που αναδεικνύει Αγίους στις ημέρες μας δείχνει μία Εκκλησία ζώσα,όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία.

 Ο αείμνηστος π.Νικόλαος (Μητροπολίτης Χαλκίδος) σε μια προηγιασμένη Θεία Λειτουργία στην Χαλκίδα, όταν κλήθηκε να  απευθύνει  δυό λόγια στο  πυκνό εκκλησίασμα είπε,γυρίζοντας προς Ανατολάς «Δόξα σοι ο Θεός»,προς Δυσμάς, «Δόξα σοι ο Θεός»,προς Βορράν, «Δόξα σοι ο Θεός»και προς Νότον, «Δόξα σοι ο Θεός»

Ξαναγύρισε  πάλιν προς Ανατολάς και είπε «Χίλιες δόξες να έχει ο Θεός».

Σκοπός μας δεν είναι να παρουσιάσουμε τον Γέροντα π.Παϊσιο με τα χαρίσματά του ή  τα θαύματά του,αλλά να σκιαγραφήσουμε  το πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσουμε, ώστε  να ασφαλίσουμε την ζωή μας με το υπόδειγμα της γνήσιας πνευματικής ζωής.

Μερικά χαρακτηριστικά της πνευματικής ζωής,όπως μας τα έδωσε ο π.Παϊσιος:

Κατ` αρχήν όλοι οι΄Αγιοι έχουν τους ίδιους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.

Είναι Πνευματοφόροι.

Έτσι  η πνευματική ζωή και η διδασκαλία δεν  αλλάζει από πρόσωπο σε πρόσωπο.

Γι` αυτό είναι λάθος να εντοπίζουμε και να ομιλούμε  για διαφορές στους Αγίους.

Ο π.Παίσιος διαφέρει στο ύφος και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,όπως το χιούμορ.

Πνευματική ζωή,πνευματικός άννθρωπος,πνευματικότητα,λέξεις και όρους που παρανοούμε.

Ποιός ο πνευματικός άνθρωπος; Η γνωριμία με Αγίους,με ανεβασμένους πνευματικά Γέροντες,με το κομβοσχοίνι,με Μοναστήρια ; Πνευματικός είναι εκείνος που απόκτησε το΄Αγιον Πνεύμα ή άγεται (=καθοδηγείται) από το΄Αγιον Πνεύμα.

Όλη η ζωή του π.Παϊσίου συνοψίζεται σε μία λέξη «φιλότιμο»,που δεν μπορούν να την ερμηνεύσουν σε  άλλες γλώσσες.

Το φιλότιμο είναι το κύριο χαρακτηριστικό του Αγίου.Για να καταλάβουμε τι είναι το φιλότιμο,πρέπει να ζήσουμε το αντίθετο (δηλ.το αφιλότιμο).

Το αντίθετο είναι η συναλλαγή.Το δώσε πάρε.Δίνω και παίρνω.Να δώσω για να πάρω.Αν δεν έχω να πάρω γιατί να δώσω;

Είναι  μικροψυχία και τσιγκουνιά όλα αυτά όταν δεν γίνονται με φιλότιμο και διάθεση.Επομένως,φιλότιμο είναι το απόσταγμα της καλωσύνης.

Η λαχτάρα  να αναπαύσουμε τον άλλο,να τον ελαφρύνουμε,να τον ξεκουράσουμε,.Η αγάπη να βοηθήσουμε τον άλλο,χωρίς  ανταπόδοση.

Η ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και τον άνθρωπο,αυτό είναι φιλότιμο. Η αφάνεια,η πνευμαστική αρχοντιά που δεν ξεχνάει ούτε την πιο μικρή ευεργεσία,την οποία  και ποτέ δεν την ξεχνάει.

Ο φιλότιμος δεν βάζει μπροστά την ανάπαυση, τον εαυτό του.Πρώτη και κύρια προϋπόθεση του Μοναχού είναι η ευαισθησία,πώς να αναπαύσει τον άλλον,τον αδελφό.

Αν λείπει αυτή η ευαισθησία ,τότε θα κοιτάει ΜΟΝΟ τον εαυτό του (τι με ωφελεί εμένα,τι κερδίζω εγώ,έχω κάνα συφέρον,κλπ).

Το πρότυπο αυτής της αρχοντιάς (της πνευματικής αυτής ευαισθησίας) βρίσκεται στον ίδιο τον Χριστό.Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, στον περίφημο  κατηχητικό του λόγο,που διαβάζεται μετά την  Αναστάσιμη Λειτουργία «…φιλότιμος ο Δεσπότης Χριστός…και νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες ευφράνθητι σήμερον (=δίδεται ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός,το ίδιο σε όλους)».

Συγκινείται και από την τιποτένια προσφορά μας ο  Δεσπότης Χριστός (γι αυτό πολλές φορές ο π.Παίσιος χρησιμοποιεί την φράση, «…το έκανε με φιλότιμο και θα τον “βολέψει” ο Θεός».

Για να καταλάβετε την αρχοντιά σκεφθείτε τον Χριστό που «μας έδωσε τον εαυτό του  και πήρε τις αμαρτίες μας».

[ Σ.Σ.Αυτό δεν είναι σύνθημα, είναι  πραγματικότητα . Ήλθε ο Θεός ως άνθρωπος, μας έδωσε τις εντολές του που θα μας οδηγήσουν στην σωτηρία μας ,πλην όμως οι άνθρωποι  δεν τον επίστευσαν, τον είπαν λαοπλάνο κλπ και τελικά τον εθανάτωσαν με τον  δικό τους  τρόπο,σταυρώνοντάς τον.Όμως,οι εντολές του και ο τρόπος της  σωτηρίας μας αποκαλύφθηκε  στο ανθρώπινο γένος,δια του ερχομού του και της αποδοχής του θανάτου του,καίτοι Θεός!!].

Οι άνθρωποι σήμερα κάνουμε πράγματα από καθήκον (ως υποχρέωση) ή  από εγωϊσμό,όχι με καρδιά,φιλότιμο.

Πιστεύουμε  (=πρέπει να πιστεύουμε)όχι από εγωϊσμό,αλλά για τον Χριστό (για την αγάπη του Χριστού).

Όχι καταπίεση εγωϊστική του εαυτού μας.Όχι πέραν των δυνάμεών μας που δημιουργείται άγχος,πίεση.Το φιλότιμο λοιπόν,είναι το κλειδί της πνευματικής μας προκοπής.Ο πνευματικός άνθρωπος που έχει φιλότιμο προκόβει.

Όποιος δεν έχει φιλότιμο θα είναι ανυπρόκοπος (=χωρίς προκοπή),έλεγε ο Γέροντας.

«Διάλεξε ένα σταυρό που σε ταιριάζει και κάντο με  φιλότιμο» (με πνευματική αρχοντιά, χωρίς υπολογισμούς και σημειώσεις…)

Τα χαρακτηριστικά του  φιλότιμου ανθρώπου:

Α.Εμπιστεύεται απόλυτα τον Θεό.

Β. Δεν θέλει να δημιουργήσει εικόνα δική του (προφίλ)  για τον εαυτό του.

Γ.Δεν είναι  η δήθεν απλότητα που αυτοπροβάλλεται και  ενθουσιάζεται και προκαλεί.Η αληθινή απλότητα είναι φυσική (του βγαίνει χωρίς  να σκέπτεται,απροσποίητα,αυθόρμητα,χωρίς  υστεροβουλία και χωρίς μελλοντικούς υπολογισμούς).

Δ.Δίνει τον εαυτό του  για τον άλλον.Ο  ασκητής Γέρων Παϊσιος δεχότανε όλους στο κελλί του.Κανένας κόπος,καμία υποχρέωση,ούτε  η επώδυνη αρρώστεια του εμπόδιζε στο να  ενσκύψει στον ανθρώπινο πόνο.Όταν υπέφερε από φρικτούς πόνους,την ίδια στιγμή δεχόταν και παρηγορούσε τους πονεμένους ανθρώπους.

Ε.Ο πνευματικός άνθρωπος χωράει όλους τους ανθρώπους στην ψυχή του,γιατί ζει μέσα του το΄Αγιον Πνεύμα.

ΣΤ.Δεν είναι σαρκικός άνθρωπος (δεν του ενδιαφέρει το σαρκίον του).Ενδιαφέρεται για τους άλλους.

Οι σημερινοί άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνον για τον εαυτό τους,δεν βοηθούν κανένα,δεν ενδιαφέρονται για κανένα.Το δίκιο του και το δίκιο μου!Κλειδώνονται στο σπίτι τους και δεν τίποτε παραπέρα.

Αν βέβαια νηστεύουν  και κοινωνούν, θεωρούν τον εαυτόν τους στον Παράδεισο (διότι δεν είναι σαν…τους άλλους ,που δεν νηστεύουν ή δεν κοινωνούν).

Σωζόμεθα γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος. Η συγκατάβαση  του Θεού σώζει τον άνθρωπο. Έτσι και η δική μας συγκατάβαση (=παίρνω την θέση του άλλου), η φιλότιμη ψυχή,κάνει το θέλημα του Θεού.

Δεν είναι ειλικρινής ο λέγων κατά πρόσωπο την αλήθεια (εγώ  του τα λέω έξω από το στόμα,δεν τον λογαριάζω..),αλλά  εκείνος που έχει διάκριση και λέει εκείνα που πρέπει και όταν πρέπει.

Χαίρονται ορισμένοι, έλεγε ο Γέροντας, όταν πελεκάνε κάποιον και τον τετραγωνίζουν (τον προσβάλλουν,τον εξουθενώνουν,τον ταπεινώνουν).

Ο πνευματικός άνθρωπος, ο ίδιος είναι σκληρός για τον εαυτό του και επιεικής για τους άλλους,που σημαίνει  ευγένεια και λεπτότητα ζωής.

Παρ` ό,τι οι ίδιοι εργάσθηκαν σκληρά για τον εαυτό τους, στους πονεμένους και παραστρατημένους ήταν καλωσυνάτοι.Έδειχναν συμπόνοια,επιείκεια,συμπάθεια.

Ο πνευματικός άνθρωπος  φαίνεται στις σχέσεις του με τον άλλον.Γι` αυτό,ο π.Παϊσιος.ξεκίνησε από  Κοινόβιο,όπου λαμπικάρονται οι ψυχές.Εκεί με αγάπη και ελευθερία και όχι στον καταναγκασμό.

Όχι  σκοπός το χειροκρότημα και  η επιβεβαίωση.

Ο  Γέρων Παϊσιος, ακόμη και στα μονοπάτια φρόντιζε να μην πατάει τα μυρμήγκια,όχι από συναίσθημα αλλά γιατί είναι πλάσματα του Θεού κι αυτά.

Δεν  ήθελε να δημοσιεύονται αυτά που έλεγε και έκανε.

«Το όνομά μου είναι ο τάφος μου»,έλεγε.

Ο άνθρωπος ,σήμερα,θέλει να γραφεί  το όνομά του σε βιβλία κλπ, θεωρώντας έτσι ό,τι θα νικήσει τον θάνατο.

Ένα γεροντάκι στο΄Αγιον΄Ορος,αγωνιστής, έλεγε ότι «τίποτε δεν έκανα στην ζωή μου,ούτε τούτο,ούτε εκείνο,ούτε το άλλο….» και έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του.

Αυτός είναι ο φιλότιμος.Θεωρεί ότι  δεν έκανε τίποτε στην ζωή του (και είναι ο χειρότερος όλων).

Μπερδεύουμε την εξωτερική μίμηση από την εσωτερική μίμηση.

Η αληθινή αγιότης είναι κεκρυμμένη.Αποφεύγει την ανθρωπαρέσκεια,δεν προσποιείται,δεν προβάλλεται,εντυπωσιάζει.

Ο άγιος δεν πληροφορεί ό,τι θέλει ο ίδιος αλλά ό,τι θέλει ο Θεός.

Το προορατικό χάρισμα,είναι γνώρισμα του πνευματικού ανθρώπου. « Και εάν έχω προφητείαν και ιδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν τον γνώσθιν και πάσαν την πίστιν ώστε όρη μεθιστάνεις,αγάπην δε μη έχω ουδεν  ειμί».Πράγματα ΟΛΑ τα χαρίσματα καταργούνται στον παρόντα κόσμο. Μόνο η αγάπη μένει, ακολουθεί στον τάφο.Αυτή (την αγάπη)  παίρνουμε μαζί μας. Κάνει την ζωή μας πρόγευση του Παραδείσου.

Όχι θεωρία και λόγια.αλλά συνάντηση και ακολούθηση (= αυταπάρνηση,πράξη,άσκηση και φιλότιμο).

Επειδή οι φιλότιμοι κινούνται στον χώρο  της ευγνωμοσύνης και της δοξολογίας δέχονται τα πάντα και δοξάζουν  και ευχαριστούν τον Θεό.

Ποτέ ο άνθρωπος του Θεού δεν  θα πει «γιατι αυτό σε μένα…»,όταν  αντιμετωπίσει μια δυσκολίες,ακόμη και του θανάτου,διότι ο Θεός ενεργεί από αγάπη και φροντίζει το πλάσμα του.

Γι` αυτό και η σχέση μας με τον Θεό πρέπει να ανανεώνεται καθημερινά.Ο άνθρωπος γίνεται ευαίσθητος όταν ακούει την συνείδησή του, που είναι ο πρώτος νόμος του Θεού,λέει ο π.Παϊσιος. Όποιος δεν μελετάει την συνείδησή του δεν προοδεύει γιατί γίνεται αναίσθητος.Και αυτό να γίνεται με απλότητα και όχι με λεπτομέρεια (μικροβιλογική εξέταση,σχολαστικότητα).

Να ελπίζει στον Θεό και όχι στον εαυτό του.

Σήμερα υπάρχει  σύγχυση παντού και στην  χριστιανική κοινωνία, γι αυτό πρέπει οι άγιοι να είναι οι οριοδείκτες στην ζωή μας.

(Μετά το πέρας της ομιλίας  είπε.

«Έλεγα στο΄Αγιον΄Ορος καλή σαρακοστή κλπ.Ένας Μοναχός μου είπε,καλά Γέροντα όλο καλή σαρακοστή και καλή σαρακοστή μας λέτε, δεν υπάρχει και Ανάσταση;΄Αϊντε καλή σαρακοστή και καλή Ανάσταση»!)

ΠΗΓΗ : ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΗΣ

smountzouris@gmail.com