Η πορεία της μίζας στις Ένοπλες Δυνάμεις

Γράφει ο
Ιωάννης Ασλανίδης

Όταν γράφτηκε και άρχισε να κυκλοφορεί το βιβλίο «Αμύνεσθαι περί… Πάρτης» του εξαίρετου από πάσης πλευράς συναδέλφου μου Υποστράτηγου Κων. Φράγκου ενόχλησε αφάνταστα αφ’ ενός μεν του ευγενείς σοσιαλιστές του πολιτικού κόσμου και όχι μόνον και αφ’ ετέρου τους εθνικούς προμηθευτές και λοιπούς συνδικαλιστές και λαμόγια, που έστησαν ένα μηχανισμό σταδιακά ληστείας μετά την μεταπολίτευση, με μια μακροχρόνια προσπάθεια, η οποία ολοκληρώθηκε το 1982-1984. Έτσι άνοιξαν τον δρόμο για να απομυζούν τον μόχθο του Ελληνικού λαού και εις βάρος της Εθνικής Άμυνας της χώρας. Αναφέρομαι μόνο για τον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, όπου έχω γνώμη και γνώσεις.

Για να φθάσουμε στις λεηλασίες του αιώνα, υπήρξε ένα στάδιο προετοιμασίας και δημιουργίας προϋποθέσεων, σε συνεργασία των επιόρκων πολιτικών, συνδικαλιστών και των Εθνικών Προμηθευτών, πάσης μορφής και προελεύσεως. Είναι γνωστό ότι και η Δημοκρατία έχει αδυναμίες, εάν δεν εφαρμόζονται οι Νόμοι του Κράτους και αφ’ ετέρου όταν ψηφίζονται νόμοι περίεργοι και ύποπτοι και παίρνονται αδικαιολόγητες αποφάσεις. Τότε! διευκολύνουν τους οικονομικούς δωσίλογους πολιτικούς, συνδικαλιστές, εθνικούς προμηθευτές και όχι μόνο, στην διάπραξη οικονομικών εγκλημάτων εις βάρος της χώρας μας. Και, αυτά συνέβησαν.

Ας πάρουμε τον μίτο της Αριάδνης από την αρχή: οι Ένοπλες Δυνάμεις μετά την μεταπολίτευση διέθεταν μια αξιέπαινη υποδομή, έτσι ώστε και η ισχύς των Ενόπλων Δυνάμεων να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, αλλά και το κόστος διατηρήσεως του υψηλού αυτού επιπέδου, να μην επιβαρύνει δυσανάλογα τον κρατικό κορβανά. Παράλληλα απασχολούσε και ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Τι, λοιπόν υπήρχε στις Ένοπλες Δυνάμεις;

ΠΡΩΤΟΝ: Υπήρχε η ΜΟΜΑ με Διοικητές Στρατιωτικούς και με πληθώρα εργαζομένων ιδιωτών και μαθητών διδασκαλίας ειδικοτήτων. Οι Μονάδες αυτές όχι μόνο κάλυπταν βασικές κατασκευαστικές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά συνετέλεσαν τα μέγιστα στην αναδιοργάνωση του Κράτους. Ήταν όμως ένα μεγάλο εμπόδιο στους μεγαλοκατασκευαστές.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Υπήρχαν Στρατιωτικά Εργοστάσια, Ανακατασκευής, επισκευής και συντηρήσεως πάσης φύσεως Πολεμικού Υλικού (Άρματα, οχήματα, πυροβόλα, υλικά διαβιβάσεων, οπλισμού κ.λπ.). Η Στρατιωτική Υπηρεσία προμηθεύετο το Στρατιωτικό Υλικό με μηδαμινό κόστος και ήτο εις θέσιν να αξιοποιήσει και να εκσυγχρονίσει το Υλικό αυτό στα Στρατιωτικά αυτά Εργοστάσια, ώστε να ικανοποιεί τις άμεσες ανάγκες του. Θα αναφερθώ ως παράδειγμα σ’ ένα από αυτά τα εργοστάσια. Ως Σπουδαστής στην Α.Σ.Π. (Θεσσαλονίκη), επισκεφθήκαμε το 1971 το 303 Στρατ. Εργοστάσιο Βάσεως, ανακατασκευής και συντηρήσεως Αρμάτων Μάχης στην Θεσ/νίκη. Κατά την επίσκεψη είδαμε την εποχή εκείνη Άρμα Μ48 Αμερ. Κατ/ής, με αυτονομία 100 μιλ. με ένα βαρέλι βενζίνη, να μετασκευάζεται σε σύγχρονο άρμα λίαν αξιόμαχο με αυτονομία 500 χιλιομ. με καύσιμο πετρέλαιο, κατάλληλο πυροβόλο, σύγχρονο σύστημα αναρτήσεως, μέσα για νυκτερινή βολή και με πλήρη ανόπτυση του ατσάλινου μέρους του άρματος.

Σκεφθείτε εάν αυτά τα Εργοστάσια είχαν μία φυσιολογική εξέλιξη, όχι μόνο θα κάλυπταν τις αμυντικές ανάγκες της χώρας μας, αλλά θα είχαμε οπωσδήποτε και εξαγωγή πολεμικού υλικού.

ΤΡΙΤΟΝ: Το 1975 υπηρετούσα στο ΓΕΣ/Δ.Ε.Δ. Την εποχή εκείνη το ΓΕΣ συγκρότησε μια επιτροπή από αξιωματικούς, τινές λόγω ειδικότητας ήσαν και πανεπιστημιακού επιπέδου, με σκοπό την έρευνα στην ελληνική αγορά εάν σε συνδυασμό με τα Στρατιωτικά Εργοστάσια, μπορούσαμε να κατασκευάσουμε αντίστοιχο, σύγχρονο και αξιόμαχο Άρμα στην Ελλάδα. Μετά από εξάμηνο έρευνα στην ελληνική αγορά η επιτροπή απεφάνθη τεκμηριωμένα ότι, είναι δυνατή η κατασκευή στην Ελλάδα αρμάτων Μάχης. Μπορείτε να φαντασθείτε τι κόσμος θα είχε δουλειά και ποια θα ήταν η ενίσχυση της Ελληνικής Οικονομίας. Και, η Μελέτη αυτή ουδέποτε προχώρησε.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Υπήρχαν Στρατιωτικά Εργοστάσια ιματισμού, υποδήσεως, εξαρτήσεως, λινοστολής, κλινοσκεπασμάτων κ.λπ. αμέσου ανάγκης, τα οποία κάλυπταν σχεδόν το σύνολο των αναγκών του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτά λειτουργούσαν με Στρατιωτικό Διοικητή και ένα μικρό Επιτελείο από αξιωματικούς και υπαξ/κούς, το λοιπό εργαζόμενο προσωπικό ιδιώτες. Σήμερα, ο Στρατός και τα εσώρουχά του προμηθεύεται από τον έμπορα, με ανάλογο βέβαια κόστος στον Κρατικό Κορβανά.

ΠΕΜΠΤΟΝ: Το Ελληνικό πυριτιδοποιείο, που κάποτε κάλυψε και τις ανάγκες του Αλβανικού Έπους, μεταπολεμικά αναπτύχθηκε και πάλι και εξελίχθη, σε πολύ αξιόλογο Εργοστάσιο, όχι μόνο στην Βαλκανική, αλλά και στην Ευρώπη. Να σκεφθείτε ότι το ΝΑΤΟ έδιδε παραγγελίες βλημάτων στο Ελληνικό Πυριτιδοποιείο. Είχε πολλές πιθανότητες να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο, αλλά δυστυχώς θύμα και αυτό των αθλίων πιράνχας. Σήμερα αγοράζουμε και τα πάσης μορφής πυρομαχικά από έξω.

Όλα αυτά από αντιλαμβάνεσθε και η οργάνωση που υπήρχε, ήσαν ένα τεράστιο κώλυμα, των Μινώταυρων, των Σκύλων και των Χάρυβδων και των απανταχού πιράνχας για να μπορέσουν ν’ αλώσουν τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού που προορίζετο για τις αμυντικές ανάγκες της χώρας.

Έτσι λοιπόν άρχισε μια μεθοδευμένη εργασία Εθνικών Εμπόρων και Εθνικών αντιπροσώπων εταιρειών εσωτερικού και ιδίως εξωτερικού, με επίορκους πολιτικούς, συμπαρομαρτούντων και των συνδικάτων δυστυχώς των Στρατιωτικών Εργοστασίων και όχι μόνον, μετά την μεταπολίτευση σταδιακά τα προπύργια αυτά, αρχικά να υποβαθμίζονται και στην συνέχεια να καταργούνται. Και! άρχισαν οι προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων με παντοειδές υλικό, χωρίς υποδομή συντηρήσεως και ανεφοδιασμού ανταλλακτικών, με αποτέλεσμα πολεμικό υλικό εκατομμυρίων να παραμένει και να καταστρέφεται είτε ελλείψει ανταλλακτικών, είτε ως ακαταλλήλων για την Ελληνική πραγματικότητα.

Υπήρχε και ένα άλλο σοβαρό εμπόδιο για τους επίορκους πολιτικούς και τους Εθνικούς προμηθευτές, από την μια πλευρά η Στρατιωτική Ηγεσία και από την άλλη πλευρά το Στρατιωτικό λογιστικό Σύστημα δαπανών που δεν άφηναν αμφότερα πολλά περιθώρια για προμήθειες με κριτήριο το μέγεθος της μίζας.

Έτσι έκλεισε το όλο δράμα των Ενόπλων Δυνάμεων με την τελευταία πράξη, της απαλλαγής των εμποδίων, που ήταν η Στρατιωτική Ιεραρχία και το Στρατιωτικό λογιστικό σύστημα Δαπανών.

Καταργήθηκε λοιπόν και η Διεύθυνση Προμηθειών των Ενόπλων Δυνάμεων το 1982-84 με προϊστάμενο Ταξίαρχο ή Υποστράτηγο και στην θέση της δημιουργήθηκε νέα Διεύθυνση Προμηθειών Ενόπλων Δυνάμεων με προϊστάμενο κομματικό πολίτη της εκάστοτε Κυβέρνησης. Έτσι, με την κατάργηση και του τελευταίου προπυργίου αναστολής ανόμων πράξεων, οι προμήθειες και οι διαδικασίες προμήθειας πολεμικού υλικού και μέσων, να γίνονται πλέον χωρίς να έχει τον άμεσο λόγο η Στρατιωτική Ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Και! το αξιοσημείωτο στο θέμα αυτό είναι ότι ο κάθε νέος Υπουργός Εθνικής Άμυνας που τοποθετείται φέρνει και τον δικό του ως Διευθυντή Προμηθειών, ακόμη και του αυτού Κόμματος. Η κατάσταση αυτή συντηρείται δυστυχώς ακόμη και σήμερα.

Αυτή είναι απλά η πορεία της μίζας στις προμήθειες των Ενόπλων Δυνάμεων και η μεθοδευμένη σταδιακή καταστροφή της υποδομής του Στρατού.

Από πού να πιάσεις και τι ν’ αφήσεις, όπου να γυρίσεις να δεις πληγώνεσαι. Έλεος. Κρίμα! τέτοια τύχη για την ωραία μας Πατρίδα.

ΠΗΓΗ : " ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ    " 

•