ΠΗΓΗ : " pentapostagma "
Posted: April 18, 2014 at 10:00 pm, Last Updated: April 18, 2014 at 8:15 pm
Αγαπητοί μου Αδελφοί, Χριστός Ανέστη!«Επειδή γαρ δι᾽ ανθρώπου ο θάνατος, και δι᾽ ανθρώπου ανάστασις νεκρών. Ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α΄ Κορ.15, 21-22).
Με αυτά τα λόγια ο Απόστολος Παύλος μας τονίζει το πιο μεγάλο γεγονός της πίστεώς μας, την Ανάσταση του Χριστού. Και επιμένει, όπως και όλοι οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, γιατί ο Χριστός ήλθε στον κόσμο, έγινε άνθρωπος για να νικήσει τον μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου, την αμαρτία, τον θάνατο και τον διάβολο.
Και έτσι έγινε ο νικητής του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, αφού κατέλυσε το βασίλειο του Άδου και ανέστησε ακόμη και τους νεκρούς. Αυτή είναι η δύναμη του Χριστού, που τόσο έχει ανάγκη ο κόσμος και ο άνθρωπος σήμερα. Γιατί ο,τι υποσχέθηκε το έπραξε. Όχι μόνο αναστήθηκε ο ίδιος, αλλά συνήγειρε και συνανέστησε τον άνθρωπο, την ανθρώπινη φύση, που προσέλαβε ως δική του δεύτερη φύση.
Η Ανάσταση του Χριστού άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας. Με τη γέννηση Του εισήλθε στην ιστορία της φθοράς και του κόσμου. Ντύθηκε τη φθαρτότητα και τη θνητότητα και κατέλυσε «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον» (Εβρ. 2, 14). Συγχρόνως κατέλυσε κάθε μανιακή εξουσιομανία και μονοκρατορία μεσσιανισμού. Μας γνώρισε ποιός είναι ο αληθινός και κατά Χριστόν πλασμένος άνθρωπος, και ποιά πρέπει να είναι η εν Χριστώ ζωή και πολιτεία του.
Ο θάνατος του ανθρώπου ήταν η μόνιμη απειλή στα έργα, τις επιλογές και το πιστεύω του. Γι᾽ αυτό μόνος του έβγαλε το Θεό από τη ζωή του και εγκατέστησε κέντρο της ζωής και των ενδιαφερόντων του τον ίδιο του τον εαυτό, τον εγωκεντρισμό του.
Αρνήθηκε τον αιώνιο προορισμό και τη μεταφυσική προοπτική του και πίστεψε στα δικά του κατορθώματα, που δεν παύουν, όσο καλά και να είναι, να αποτελούν «έργα χειρών ανθρώπων».
Ο θάνατος του ανθρώπου ήταν η μόνιμη απειλή στα έργα, τις επιλογές και το πιστεύω του. Γι᾽ αυτό μόνος του έβγαλε το Θεό από τη ζωή του και εγκατέστησε κέντρο της ζωής και των ενδιαφερόντων του τον ίδιο του τον εαυτό, τον εγωκεντρισμό του.
Αρνήθηκε τον αιώνιο προορισμό και τη μεταφυσική προοπτική του και πίστεψε στα δικά του κατορθώματα, που δεν παύουν, όσο καλά και να είναι, να αποτελούν «έργα χειρών ανθρώπων».
Αυτά, όσα σπουδαία και απαραίτητα και αν ήταν, δημιούργησαν στον άνθρωπο την επηρμένη διάνοια, τη φυσιούμενη γνώση, την αυτονομημένη ζωή. Όλα αυτά, όμως, δηλώνουν την απουσία του Θεού από τη ζωή και τους στόχους του. Έτσι, οικοδομήθηκε μια κοινωνία αυτοδύναμης κυριαρχίας του φθαρτού ανθρώπου, που εγκλωβίστηκε στον εαυτό του και τις ανάγκες του, οι οποίες δεν τελειώνουν ποτέ. Το πανίσχυρο «κατεστημένο» της ύλης και η εξαρτημένη ζωή από μηχανές, υπολογιστές και σίδερα κατέστησαν και την καρδιά του συγχρονου ανθρώπου σιδερένια, ψυχρή και αδιάφορη. Χάθηκε η ψυχοσωματική ισορροπία και ενότητα με τη μοναδική αξία του ανθρωπίνου προσώπου και την ιερότητα της ζωής του.
Αυτή η αυτονόμηση έφερε και τα λεγόμενα «ξένα αφεντικά» και το παζάρεμα των «τριάκοντα αργυρίων» του Ιούδα να θανατώνει και πάλι κάθε ελπίδα αναστάσιμης και καλύτερης ζωής. Ο εν Χριστώ Αναστημένος άνθρωπος δεν μετριέται με το κατά κεφαλήν του εισόδημα η την οικονομοτεχνική του παραγωγή, ούτε με το κατά πόσον είναι πιστός στο κάθε λογής σύστημα. Έχει ισχυρή προσωπικότητα και αξία, αντάξια της θεικής καταγωγής του, γιατί πιστεύει και βιώνει ότι «ουκ επ᾽ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ᾽ εν παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. 4,4). Ο υγιής πνευματικά άνθρωπος πάντα μελετά τη ζωή του, αγωνίζεται και προσπαθεί να γνωρίσει και να ζήσει από τώρα την αιώνια προοπτική της.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία στάθηκε στύλος και παραμένει αρωγός σ᾽ όλες τις δύσκολες ώρες, μάρτυρας της Αναστάσεως του Χριστού. Πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, που αφθαρτίζει και καινοποιεί τα πάντα. Γι᾽ αυτό δεν θα πάψει να γιορτάζει κάθε χρόνο το Πάσχα, να χαίρεται και να βροντοφωνάζει το νικητήριο παιάνα «Χριστός Ανέστη!».
Απολαύσατε, λοιπόν, το συμπόσιο τούτο της πίστεως και της αγάπης του Χριστού. «Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται»!. Η ζωή συνεχίζεται, γιατί η Ανάσταση του Χριστού αποβάλλει τώρα τη φθαρτότητα και τη θνητότητα που είχε ενδυθεί με την ανθρώπινη φύση Του.
Αυτή η αυτονόμηση έφερε και τα λεγόμενα «ξένα αφεντικά» και το παζάρεμα των «τριάκοντα αργυρίων» του Ιούδα να θανατώνει και πάλι κάθε ελπίδα αναστάσιμης και καλύτερης ζωής. Ο εν Χριστώ Αναστημένος άνθρωπος δεν μετριέται με το κατά κεφαλήν του εισόδημα η την οικονομοτεχνική του παραγωγή, ούτε με το κατά πόσον είναι πιστός στο κάθε λογής σύστημα. Έχει ισχυρή προσωπικότητα και αξία, αντάξια της θεικής καταγωγής του, γιατί πιστεύει και βιώνει ότι «ουκ επ᾽ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ᾽ εν παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. 4,4). Ο υγιής πνευματικά άνθρωπος πάντα μελετά τη ζωή του, αγωνίζεται και προσπαθεί να γνωρίσει και να ζήσει από τώρα την αιώνια προοπτική της.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία στάθηκε στύλος και παραμένει αρωγός σ᾽ όλες τις δύσκολες ώρες, μάρτυρας της Αναστάσεως του Χριστού. Πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, που αφθαρτίζει και καινοποιεί τα πάντα. Γι᾽ αυτό δεν θα πάψει να γιορτάζει κάθε χρόνο το Πάσχα, να χαίρεται και να βροντοφωνάζει το νικητήριο παιάνα «Χριστός Ανέστη!».
Απολαύσατε, λοιπόν, το συμπόσιο τούτο της πίστεως και της αγάπης του Χριστού. «Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται»!. Η ζωή συνεχίζεται, γιατί η Ανάσταση του Χριστού αποβάλλει τώρα τη φθαρτότητα και τη θνητότητα που είχε ενδυθεί με την ανθρώπινη φύση Του.
Ο Ιησούς Χριστός ντύθηκε το φθαρτό σώμα, αλλά το μετέπλασε σε άφθαρτο, αναστημένο σώμα. Μετέπλασε με τη θεότητά Του το θνητό σε αθάνατο, το φθαρτό σε άφθαρτο, την αμαρτία σε συγχώρηση, την αδυναμία σε δύναμη. Τι άλλο πλέον θέλει ο άνθρωπος; Ο Χριστός νικά τον θάνατο με τον δικό Του θάνατο και το διάβολο με τη θεότητά Του και χαρίζει την αιώνια ζωή και τότε και τώρα και πάντοτε στην εικόνά Του, στο παιδί του, τον άνθρωπο.
Αυτή η υπέρβαση του Χριστού, να αποβάλλει τη φθαρτότητα από τον εαυτό Του και το πλάσμα Του, εξασφάλισε την αιώνια ζωή ως ένα συνεχές και αδιάκοπο παρόν «νυν και αεί και εις τους αιώνας», γιατί «δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλλει» (Κανόνας Μεγάλου Σαββάτου, ε´ωδή).
Ο Χριστός με την Ανάστασή Του «παράγει γαρ τα σύμπαντα και καινοποιεί» (Κανόνας Μεγάλου Σαββάτου, δ´ωδή). Αυτή είναι η πίστη των αγίων Αποστόλων και Πατέρων ότι έγινε άνθρωπος για να μη πεθάνει ο άνθρωπος. Ήλθε να σώσει τα παιδιά του Αδάμ, όλους εμάς, με τη δική Του ανάσταση. Δι᾽ ανθρώπου έγινε ο θάνατος και δι᾽ ανθρώπου πάλι η ανάσταση ζώντων και νεκρών. Ο Προφήτης Σολομών κηρύττει «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ᾽ απωλεία ζώντων» (Σοφ. Σολ. Α,13), αλλά «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α Τιμ. 2,4).
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η πανανθρώπινη ιστορία απέδειξε ότι οι άνθρωποι «κατεδίκασαν» τον Θεόν σε θάνατο, ο Θεός όμως «κατεδίκασε» τον άνθρωπο να είναι αθάνατος. Πριν την Ανάσταση του Χριστού ο άνθρωπος βίωνε τη ζωή ως πρώτη φύση και κατάσταση και το θάνατο ως δεύτερη φύση του. Μετά την Ανάσταση ο Χριστός του χαρίζει την αληθινή ζωή, η οποία τώρα έχει ως δεύτερη φύση την αθανασία. Η Ανάσταση καθίσταται κάτι το φυσικό στον άνθρωπο, ενώ αφύσικο θεωρείται ο θάνατος.
Αυτή η υπέρβαση του Χριστού, να αποβάλλει τη φθαρτότητα από τον εαυτό Του και το πλάσμα Του, εξασφάλισε την αιώνια ζωή ως ένα συνεχές και αδιάκοπο παρόν «νυν και αεί και εις τους αιώνας», γιατί «δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλλει» (Κανόνας Μεγάλου Σαββάτου, ε´ωδή).
Ο Χριστός με την Ανάστασή Του «παράγει γαρ τα σύμπαντα και καινοποιεί» (Κανόνας Μεγάλου Σαββάτου, δ´ωδή). Αυτή είναι η πίστη των αγίων Αποστόλων και Πατέρων ότι έγινε άνθρωπος για να μη πεθάνει ο άνθρωπος. Ήλθε να σώσει τα παιδιά του Αδάμ, όλους εμάς, με τη δική Του ανάσταση. Δι᾽ ανθρώπου έγινε ο θάνατος και δι᾽ ανθρώπου πάλι η ανάσταση ζώντων και νεκρών. Ο Προφήτης Σολομών κηρύττει «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ᾽ απωλεία ζώντων» (Σοφ. Σολ. Α,13), αλλά «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α Τιμ. 2,4).
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η πανανθρώπινη ιστορία απέδειξε ότι οι άνθρωποι «κατεδίκασαν» τον Θεόν σε θάνατο, ο Θεός όμως «κατεδίκασε» τον άνθρωπο να είναι αθάνατος. Πριν την Ανάσταση του Χριστού ο άνθρωπος βίωνε τη ζωή ως πρώτη φύση και κατάσταση και το θάνατο ως δεύτερη φύση του. Μετά την Ανάσταση ο Χριστός του χαρίζει την αληθινή ζωή, η οποία τώρα έχει ως δεύτερη φύση την αθανασία. Η Ανάσταση καθίσταται κάτι το φυσικό στον άνθρωπο, ενώ αφύσικο θεωρείται ο θάνατος.
Γιατί ο άνθρωπος που πιστεύει στον Αναστάντα Χριστό μπορεί να ζήσει εν Χριστώ, να πάθει και να αναστηθεί μαζί Του σ᾽ οποιαδήποτε πνευματική, οικονομική, κοινωνική κατάσταση και αν βρίσκεται. Αφύσικο είναι να μη ζει με τον Χριστό και να ζει τη βασανιστική παρουσία του θανάτου σε κάθε βήμα της ζωής του. Πόσο απάνθρωπος, φρικιαστικός και δαιμονιώδης καταντά ο μεγαλοιδεατισμός του σύγχρονου ανθρώπου από την ειδωλοποίηση του εαυτού του και των επιλογών του. Πόσο έχει ανάγκη την απελευθέρωση από τα δεσμά του εαυτού του, από τον κόσμο της κενής απάτης, της δολιότητος και της φθοράς. Ο αναστημένος Χριστός περιμένει από μας να αποβάλλουμε τη φθαρτότητα που προκαλούν οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τα υλιστικά ιδεολογήματα και οι σοφιστίες των επαγγελόμενων Μεσσιών. Περιμένει να αποβάλλουμε τη θνητότητά μας, την κατάσταση δηλαδή εκείνη που ζει ο κάθε άνθρωπος χωρίς πίστη, χωρίς στόχους και χωρίς προσωπική σχέση με τον αναστάντα Χριστό.
Ο Θεός Πατέρας αγάπησε τη ζωή και την χάρισε ως ευλογία στον άνθρωπο. Αγάπησε τον κόσμο και τον άνθρωπο ως αυτοζωή και ως αυτοσκοπό, ως ανεξάρτητο δημιούργημα Του. Ο άνθρωπος, όμως, έχασε το Θεό, γιατί θέλει να ζει ο ίδιος ως αυτοζωή και θεώρησε τον κόσμο ως αυτοσκοπό δικής του απόλαυσης και αμοιβής. Βιώνει τη ζωή του ως κόλαση και θάνατο και όχι ως Ανάσταση.
Και πράγματι, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν βιώνει μεγαλύτερη απελπισία από το να ζει τον παραλογισμό της εποχής, τις μεσσιανικές επιδιώξεις, την ουτοπία των ανακαινιστικών αλλαγών, των κοινωνικοπολιτικών προγραμμάτων, των εξασφαλισμένων τεχνολογικών επιτευγμάτων και των ποικίλων επαγγελιών, χωρίς προοπτική αθανασίας από το να παραμένει εγκλωβισμένος στον εαυτό του, στους σχεδιασμούς και στις αγωνίες του, χωρίς να θέλει να απελευθερωθεί.
Όταν, όμως, όλα αυτά θα αποδειχθούν κάποτε σκιές και αινίγματα, είδωλα και απατηλές προσδοκίες στα βάθη της ψυχής μας, και θα αναβλέψουν καθαρά τα μάτια και ο νους μας, τότε έφτασε και η ώρα της δικής μας Ανάστασης. Τότε ο ο Αναστάς Κύριος εισέρχεται «των θυρών κεκλεισμένων» στον «έσω της καρδίας άνθρωπον» και τον ανασταίνει, τον αγιάζει και τον φωτίζει, αναδεικνύοντας την αξία και το μεγαλείο του.
Αυτό πατρικά εύχομαι και φέτος με αφορμή τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Να λάμψει και πάλι σε όλους μας το Φως του Χριστού και να δώσει την Ανάσταση στους πονεμένους και πληγωμένους αδελφούς μας, στους κατατρεγμένους και ασθενείς ψυχικά και κοινωνικά. Να δούμε τον Θεό όπως ο ίδιος είναι, «ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστι» (Ιωάν. Α´ 3,2) και όχι όπως εμείς θέλομε να είναι. Γιατί μόνο ο Χριστός που ανέστησε παγγενή τον Αδάμ, ως εξουσιαστής ζώντων και νεκρών, θα διώξει το βαθύ σκοτάδι της απελπισίας και του πόνου και θα μας αναστήσει ολοκληρωτικά.
Τότε θα ζούμε και τη δική μας Ανάσταση, όταν πίσω από κάθε δοκιμασία και πόνο ανακαλύπτομε το χέρι του Θεού, τον Ίδιο τον Θεό, που κρύβεται και μας περιμένει. Το τέλος της βιολογικής ζωής μας γίνεται μέσα στην Εκκλησία αρχή αναστάσιμης ζωής και ατελεύτητης βιοτής. Γιατί πιστεύουμε ότι «Φιλότιμος γαρ ο Δεσπότης Χριστός δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και το πρώτον…. και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει. Μηδείς φοβείτω θάνατον, ηλευθέρωσεν γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος» (Κατηχητήριος Λόγος Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου).
Ο Θεός Πατέρας αγάπησε τη ζωή και την χάρισε ως ευλογία στον άνθρωπο. Αγάπησε τον κόσμο και τον άνθρωπο ως αυτοζωή και ως αυτοσκοπό, ως ανεξάρτητο δημιούργημα Του. Ο άνθρωπος, όμως, έχασε το Θεό, γιατί θέλει να ζει ο ίδιος ως αυτοζωή και θεώρησε τον κόσμο ως αυτοσκοπό δικής του απόλαυσης και αμοιβής. Βιώνει τη ζωή του ως κόλαση και θάνατο και όχι ως Ανάσταση.
Και πράγματι, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν βιώνει μεγαλύτερη απελπισία από το να ζει τον παραλογισμό της εποχής, τις μεσσιανικές επιδιώξεις, την ουτοπία των ανακαινιστικών αλλαγών, των κοινωνικοπολιτικών προγραμμάτων, των εξασφαλισμένων τεχνολογικών επιτευγμάτων και των ποικίλων επαγγελιών, χωρίς προοπτική αθανασίας από το να παραμένει εγκλωβισμένος στον εαυτό του, στους σχεδιασμούς και στις αγωνίες του, χωρίς να θέλει να απελευθερωθεί.
Όταν, όμως, όλα αυτά θα αποδειχθούν κάποτε σκιές και αινίγματα, είδωλα και απατηλές προσδοκίες στα βάθη της ψυχής μας, και θα αναβλέψουν καθαρά τα μάτια και ο νους μας, τότε έφτασε και η ώρα της δικής μας Ανάστασης. Τότε ο ο Αναστάς Κύριος εισέρχεται «των θυρών κεκλεισμένων» στον «έσω της καρδίας άνθρωπον» και τον ανασταίνει, τον αγιάζει και τον φωτίζει, αναδεικνύοντας την αξία και το μεγαλείο του.
Αυτό πατρικά εύχομαι και φέτος με αφορμή τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Να λάμψει και πάλι σε όλους μας το Φως του Χριστού και να δώσει την Ανάσταση στους πονεμένους και πληγωμένους αδελφούς μας, στους κατατρεγμένους και ασθενείς ψυχικά και κοινωνικά. Να δούμε τον Θεό όπως ο ίδιος είναι, «ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστι» (Ιωάν. Α´ 3,2) και όχι όπως εμείς θέλομε να είναι. Γιατί μόνο ο Χριστός που ανέστησε παγγενή τον Αδάμ, ως εξουσιαστής ζώντων και νεκρών, θα διώξει το βαθύ σκοτάδι της απελπισίας και του πόνου και θα μας αναστήσει ολοκληρωτικά.
Τότε θα ζούμε και τη δική μας Ανάσταση, όταν πίσω από κάθε δοκιμασία και πόνο ανακαλύπτομε το χέρι του Θεού, τον Ίδιο τον Θεό, που κρύβεται και μας περιμένει. Το τέλος της βιολογικής ζωής μας γίνεται μέσα στην Εκκλησία αρχή αναστάσιμης ζωής και ατελεύτητης βιοτής. Γιατί πιστεύουμε ότι «Φιλότιμος γαρ ο Δεσπότης Χριστός δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και το πρώτον…. και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει. Μηδείς φοβείτω θάνατον, ηλευθέρωσεν γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος» (Κατηχητήριος Λόγος Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου).
Αδελφοί, «Χριστός Ανέστη»,
«Αληθώς Ανέστη» ο Κύριος!
Άγιον Πάσχα 2014
«Αληθώς Ανέστη» ο Κύριος!
Άγιον Πάσχα 2014
† Ο Ιεραπύτνης και Σητείας ΕΥΓΕΝΙΟΣ
Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριον ευχέτης πάντων υμών
Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριον ευχέτης πάντων υμών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου