Όσοι από εμάς αποφάσισαν να ακολουθήσουν το μυστηριώδες μονοπάτι του “μεταφυσικού”, διαθέτουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά και έχουν περάσει σε κάποιες κοινές, ως ένα βαθμό, διαπιστώσεις. Πριν όμως ασχοληθώ εκτενέστερα με όλα αυτά, θα ήθελα να σας διηγηθώ μια ιστορία, όμορφη, διδακτική και ωφέλιμη, πιστεύω για όλους μας.
Υπήρχε κάποτε μια πόλη, στην οποία αντί για ανθρώπους κατοικούσαν… πηγάδια!
Υπήρχε κάποτε μια πόλη, στην οποία αντί για ανθρώπους κατοικούσαν… πηγάδια!
Ναι όπως το ακούτε, ζωντανά πηγάδια αλλά πάντως πηγάδια. Αυτά
τα πηγάδια λοιπόν, διέφεραν μεταξύ τους διότι ορισμένα είχαν στόμια μαρμάρινα, στολισμένα με πολύτιμα μέταλλα και καθε λογής ακριβά υλικά, κάποια άλλα πιο φτωχά, είχαν το στόμιο τους κτισμένο με τούβλα και ξύλο, και τέλος υπήρχαν και αυτά που δεν ήταν παρά μονάχα μια απλή τρύπα στο χώμα. Η επικοινωνία μεταξύ τους γινόταν μέσω των στομίων τους, και τα νέα διαδίδονταν γρήγορα (από στόμιο σε στόμιο…) σε όλη την πόλη. Μια μέρα έφτασε στην πόλη μια νέα μόδα, που όριζε πως κάθε πηγάδι που σεβόταν τον εαυτό του, θα έπρεπε να φροντίζει το εσωτερικό του πολύ περισσότερο από το εξωτερικό του. Άρχισαν λοιπόν τα πηγάδια να γεμίζουν το εσωτερικό τους…κενό με ότι μπορείτε να φανταστείτε από μπιχλιμπίδια και διάφορα αντικείμενα. Κάποια προτίμησαν κοσμήματα και πολύτιμους λίθους, ενώ άλλα πιο πρακτικά έριξαν το βάρος στις ηλεκτρικές συσκευές στα συστήματα θερμάνσεως. Τέλος υπήρχαν και ορισμένα πηγάδια… διανοούμενα και σοφιστικέ, τα οποία συσσώρευσαν πλήθος βιβλίων, ακριβών πινάκων ζωγραφικής και ιδεολογικών μανιφέστων! Με την πάροδο του χρόνου όμως, τα δύστυχα πηγάδια της ιστορίας μας γέμισαν σε οριακό σημείο. Είχαν τόσα πολλά αντικείμενα που θα ήθελαν να χώσουν μέσα, αλλά δεν υπήρχε χώρος. Τότε κάποιο εφευρετικό πηγάδι έριξε την ιδέα να επεκτείνουν το πλάτος τους. Αμέσως έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά, όμως άρχισαν να μπερδεύουν τα όριά τους και να καταλήγουν συχνά στα δικαστήρια. Να όμως , που ένα μικρό και φτωχό πηγαδάκι σκέφτηκε ότι ίσως, θα έπρεπε να αυξήσει την χωρητικότητά του κάθετα και όχι οριζόντια.
Βέβαια, προτού αρχίσει να σκάβει σε βάθος, έπρεπε να πετάξει έξω όλα τα πράγματα που είχε μαζέψει, ήταν όμως τόσο λίγα και ασήμαντα που δεν του πήρε πολύ χρόνο να το αποφασίσει. Τα ξεφορτώθηκε στα γρήγορα και ξεκίνησε το σκάψιμο. Μια μέρα, ανέλπιστα, δοκίμασε την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του, όταν εκεί βαθιά βρήκε νερο! Ποτέ πριν άλλο πηγάδι, δεν είχε βρει νερό. Άρχισε να παίζει με το καινούργιο του απόκτημα, βρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιό του και ποτίζοντας το χώμα ολόγυρά του. Οι σπόροι που κρύβονταν, έως τότε μέσα στην γη, βλάστησαν και έγιναν χορτάρι, τριφύλλι και αδύναμα βλαστάρια, τα οποία αργότερα έδωσαν τη θέση τους σε ψηλά δένδρα. “Πως κατάφερες ένα τέτοιο θαύμα;” το ρωτούσαν τα άλλα πηγάδια. “Κανένα θαύμα δεν κατάφερα…” έλεγε το φτωχό πηγαδάκι. “Ο καθένας από εσάς, μπορεί να κάνει το ίδιο αρκεί να σκάψει… βαθιά..μέσα του… και να ξεφορτωθεί τα πράγματα που τον εμποδίζουν”. Αυτό το τελευταίο ομως, ήταν που απέτρεψε τα περισσότερα πηγάδια, να ακολουθήσουν την συμβουλή του. “Πως να πετάξεις αυτά που μάζευες, μια ζωή, με κόπο και θυσίες; ” μονολογούσαν και συνέχιζαν να φαρδαίνουν και να μαζεύουν την πραμάτεια τους. Παρόλα αυτά, στην άλλη άκρη της πόλεως, άλλο ένα πηγάδι πήρε την απόφαση να ρισκάρει και να αδειάσει. Κι άρχισε να εμβαθύνει… κι έφτασε κι αυτό στο νερό…και δημιούργησε μια δεύτερη καταπράσινη όαση. Δεν άργησαν, από εκείνη την στιγμή, τα δύο πηγάδια να αντιληφθούν πως , το νερό που είχαν βρει βαθιά, μέσα τους, ήταν το ίδιο. Ανήκε σε ένα υπόγειο ποτάμι, το οποίο περνούσε και χάριζε και στα δύο, αυτό το Θείο δώρο. Συνειδητοποίησαν τότε, πως μπορούν να επικοινωνούν και εσωτερικά, εκτός από την συνηθισμένη, εξωτερική μέθοδο που χρησιμοποιούσαν τα υπόλοιπα πηγάδια, μέσω των στομίων τους.
Κάπου εδώ τελειώνει αυτή η ιστορία, η οποία ίσως να έχει κάποια διαφορετικά πράγματα να πει, στον καθέναν από εμάς, ξεχωριστά. Πιστεύω όμως, ότι σε όλους μας υπαινίσσεται, τα τέσσερα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε, εάν αποφασίσουμε να βαδίσουμε την ατραπό της πνευματικής ζωής. Είναι τα τέσσερα πέπλα, που καλύπτουν την αληθινή ουσία μας.
1) Η συνειδητοποίηση της ρηχότητος, της μέχρι τώρα ζωής μας. Η επώδυνη διαπίστωση πως, οι βασικότερες επιλογές μας… δεν ήταν προϊόν ελευθέρας βουλήσεως, αλλά αποφάσεις, κάποιων άλλων που σκέφτονται πριν από εμάς… για εμάς!
2) Η μεγάλη και θαρραλέα απόφαση, να απελευθερωθούμε από όλα τα πάθη και τις προκαταλήψεις μας, καθώς επίσης και από τις ιδέες και τα μοντέλα συμπεριφοράς που οι προηγούμενες μας έχουν κληροδοτήσει.
3) Η θέληση να κατεβούμε στο βάθος του εαυτού μας και να ψάξουμε, χωρίς ίχνος εγωισμού, γι αυτό που αποτελεί τον πραγματικό εαυτό μας… και τέλος…
4) Η διαπίστωση πως αυτό που μόλις ανακαλύψαμε μέσα μας, είναι η πραγματική πρώτη ύλη του κόσμου, στον οποίο ζούμε. Άρα είναι και μέσο μιας επικοινωνίας, πολύ πιο ουσιαστικής από την συμβατική.
2) Η μεγάλη και θαρραλέα απόφαση, να απελευθερωθούμε από όλα τα πάθη και τις προκαταλήψεις μας, καθώς επίσης και από τις ιδέες και τα μοντέλα συμπεριφοράς που οι προηγούμενες μας έχουν κληροδοτήσει.
3) Η θέληση να κατεβούμε στο βάθος του εαυτού μας και να ψάξουμε, χωρίς ίχνος εγωισμού, γι αυτό που αποτελεί τον πραγματικό εαυτό μας… και τέλος…
4) Η διαπίστωση πως αυτό που μόλις ανακαλύψαμε μέσα μας, είναι η πραγματική πρώτη ύλη του κόσμου, στον οποίο ζούμε. Άρα είναι και μέσο μιας επικοινωνίας, πολύ πιο ουσιαστικής από την συμβατική.
Κατά τον Σαίξπηρ, είμαστε φτιαγμένοι “from the stuff that dreams are made of”. Αν είναι (και είναι…) έτσι, ακολουθήστε με και ελάτε να ονειρευτούμε, γιατί εκεί βρίσκονται οι πραγματικές ρίζες της ψυχής μας.
Γιώργος Γεωργιάδης
ΠΗΓΗ : " http://www.eoellas.org "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου