ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Ασφαλιστικό: Γιατί πρέπει να αποσυρθεί το σχέδιο που κατατέθηκε
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ Πρόεδρος ΣΑ/ΣΣΑΣ α. Το ασφαλιστικό των Στρατιωτικών, έχει πιάσει πλέον "οροφή", με την υποχρεωτική παραμονή στο στράτευμα 40 ετωνή με έξοδο στο 60ο έτος της ηλικίας μας. Και μάλιστα με πολύ πιο δυσμενείς όρους αναγνώρισης «πλασματικών» συντάξιμων ετών (ουτε ένα έτος επιπλέον, πλην των 5 των μονάδων εκστρατείας, εφόσον αυτά υπηρετηθουν στις μονάδες αυτές) & παρά το γεγονός των αμέτρητων υπερωριών και ωρών ενασχολήσεων-αποστολών-ειδικών συνθηκών που επιβαρυνονται καθημερινά τα στελέχη μας .
β. Εκκρεμεί εισέτι η εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ, περι αντισυνταγματικότητας των μειώσεων-περικοπών μας, που εκτελέσθηκαν με την εφαρμογή του ν.4093/2012.
γ. Το ασφαλιστικό αλλά και οι συντάξεις των Στρατιωτικών και εν γένει των υπαλλήλων του Δημοσίου, δεν δύναται να υπαχθούν σε έναν ενιαίο ασφαλιστικό φορέα, που θα λειτουργεί στα πρότυπα του Ι.Κ.Α , καθόσον και σύμφωνα με υφιστάμενη νομολογία και αποφάσεις της ολομέλειας του Ε.Σ.,διέπονται από ιδιαίτερες συνταγματικές διατάξεις (άρθρα 73 παρ.2, 80 παρ.1 και 98 παρ.1 εδ.ε' του Συντάγματος) που δεν εμπίπτουν στην έννοια της κατά το άρθρο 22 παρ.4 του Συντάγματος κοινωνικής ασφάλισης γενικώς (πρβλ. ΣτΕ 1808/70, 99/68) και έτσι το Δημόσιο, δεν ενεργεί ως Οργανισμός Κοινωνικής Ασφάλισης κατά την παροχή σύνταξης στους υπαλλήλους του, αλλά δυνάμει της σχέσης που το συνδέει με αυτούς και επί τη βάσει ειδικού συνταξιοδοτικού καθεστώτος (ΣτΕ 1970/2002, 1750/1993).
δ. Ένα νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να έχει ως βάση μία σχετική αναλογία εσόδων και εισφορών.
ε. Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση απλώς και μόνο ως ανάγκη ταχείας εκπλήρωσης «μνημονιακών» υποχρεώσεων για την εκταμίευση δόσεων. Αντιθέτως, πρέπει να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί, κατόπιν διεξαγωγής ολοκληρωμένων αναλογιστικών μελετών, από τις οποίες να προκύπτει η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών φορέων, χωρίς να μετακυλίεται διαρκώς το βάρος στις επόμενες γενιές.
στ. Ένα δίκαιο σύστημα υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών πρέπει, εκτός από την αρχή της αλληλεγγύης, να λαμβάνει υπόψη και την αρχή της ανταποδοτικότητας
ζ. Το σύστημα της νοητής κεφαλαιοποίησης, που σήμερα υιοθετείται επί της ουσίας έχει ήδη θεσπιστεί με το άρθρο 39 του ν. 4052/2012 στην επικουρική ασφάλιση. Ενσωματώνει μέσα του την περιβόητη «ρήτρα βιωσιμότητας» και αφήνει εκτός ασφαλιστικής κάλυψης τις συντάξεις λόγω θανάτου και λόγω αναπηρίας. Τούτο σε ένα ασφαλιστικό σύστημα δημοσίου δικαίου υποχρεωτικό καθολικής κάλυψης, αναδιανεμητικό με βάση την αρχή της αλληλεγγύης, όπως είναι το ελληνικό είναι ασύμβατο και αντικοινωνικό.
η. Ο προτεινόμενος επανυπολογισμός των συντάξεων υποκρύπτει νέες μειώσεις, προκειμένου να επιτευχθεί για το 2016 ο δημοσιονομικός στόχος. Το μέτρο αυτό θα επιφέρει εκτός των μειώσεων τεράστια διοικητική δυσλειτουργία και απίστευτη καθυστέρηση στην απονομή των συντάξεων. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι προσκρούει ευθέως στο Σύνταγμα και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
β. Εκκρεμεί εισέτι η εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ, περι αντισυνταγματικότητας των μειώσεων-περικοπών μας, που εκτελέσθηκαν με την εφαρμογή του ν.4093/2012.
γ. Το ασφαλιστικό αλλά και οι συντάξεις των Στρατιωτικών και εν γένει των υπαλλήλων του Δημοσίου, δεν δύναται να υπαχθούν σε έναν ενιαίο ασφαλιστικό φορέα, που θα λειτουργεί στα πρότυπα του Ι.Κ.Α , καθόσον και σύμφωνα με υφιστάμενη νομολογία και αποφάσεις της ολομέλειας του Ε.Σ.,διέπονται από ιδιαίτερες συνταγματικές διατάξεις (άρθρα 73 παρ.2, 80 παρ.1 και 98 παρ.1 εδ.ε' του Συντάγματος) που δεν εμπίπτουν στην έννοια της κατά το άρθρο 22 παρ.4 του Συντάγματος κοινωνικής ασφάλισης γενικώς (πρβλ. ΣτΕ 1808/70, 99/68) και έτσι το Δημόσιο, δεν ενεργεί ως Οργανισμός Κοινωνικής Ασφάλισης κατά την παροχή σύνταξης στους υπαλλήλους του, αλλά δυνάμει της σχέσης που το συνδέει με αυτούς και επί τη βάσει ειδικού συνταξιοδοτικού καθεστώτος (ΣτΕ 1970/2002, 1750/1993).
δ. Ένα νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να έχει ως βάση μία σχετική αναλογία εσόδων και εισφορών.
ε. Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση απλώς και μόνο ως ανάγκη ταχείας εκπλήρωσης «μνημονιακών» υποχρεώσεων για την εκταμίευση δόσεων. Αντιθέτως, πρέπει να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί, κατόπιν διεξαγωγής ολοκληρωμένων αναλογιστικών μελετών, από τις οποίες να προκύπτει η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών φορέων, χωρίς να μετακυλίεται διαρκώς το βάρος στις επόμενες γενιές.
στ. Ένα δίκαιο σύστημα υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών πρέπει, εκτός από την αρχή της αλληλεγγύης, να λαμβάνει υπόψη και την αρχή της ανταποδοτικότητας
ζ. Το σύστημα της νοητής κεφαλαιοποίησης, που σήμερα υιοθετείται επί της ουσίας έχει ήδη θεσπιστεί με το άρθρο 39 του ν. 4052/2012 στην επικουρική ασφάλιση. Ενσωματώνει μέσα του την περιβόητη «ρήτρα βιωσιμότητας» και αφήνει εκτός ασφαλιστικής κάλυψης τις συντάξεις λόγω θανάτου και λόγω αναπηρίας. Τούτο σε ένα ασφαλιστικό σύστημα δημοσίου δικαίου υποχρεωτικό καθολικής κάλυψης, αναδιανεμητικό με βάση την αρχή της αλληλεγγύης, όπως είναι το ελληνικό είναι ασύμβατο και αντικοινωνικό.
η. Ο προτεινόμενος επανυπολογισμός των συντάξεων υποκρύπτει νέες μειώσεις, προκειμένου να επιτευχθεί για το 2016 ο δημοσιονομικός στόχος. Το μέτρο αυτό θα επιφέρει εκτός των μειώσεων τεράστια διοικητική δυσλειτουργία και απίστευτη καθυστέρηση στην απονομή των συντάξεων. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι προσκρούει ευθέως στο Σύνταγμα και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
