ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΙ ΝΟΜΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ : ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΡΟΠΟΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ

Πληροφορίες για τις ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

Μετά την Ενημέρωση της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων www.gsis.gr υπάρχει στην λίστα των Ιστολογίων " syntaxeis "και στην ετικέτα

" ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ - ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ " για την διευκόλυνσή σας με τις αναφερόμενες οδηγίες το πεδίο επιλογής ΜΙΣΘΟΙ-ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, επιλογή ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ,επιλογή ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ, πληκτολογείτε Κωδικό Πρόσβασης στο TAXISnet, επιλογή ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ και τέλος επιλογή μήνα-έτος.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΟΠΥΥ

Πρόσβαση στις διαθέσιμες επισκέψεις όλων των συμβεβλημένων ιατρών του ΕΟΠΥΥ μπορούν να έχουν από σήμερα όλοι οι ασφαλισμένοι. Μέσα από την ιστοσελίδα του ΕΟΠΥΥ,

΄Οσοι επιθυμείτε πληροφορίες για τους ΙΑΤΡΟΥΣ του ΕΟΠΥΥ μεταβείται στις ετικέτες ( σε αυτήν την στήλη κάτω ) όπου υπάρχει συγκεκριμένη για το " Ε Ο Π Υ Υ " .

Αναζήτηση διαθεσιμότητας Δ Ω Ρ Ε Α Ν

Ι Α Τ Ρ Ι Κ Ω Ν Ε Π Ι Σ Κ Ε Ψ Ε Ω Ν

σ΄ όλη την επικράτεια !

Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η - Ε Ν Η Μ Ε Ρ Ω Σ Η

ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΟΥ BLOGGER

Πολλές φορές τα θέματα να είναι τόσα τα οποία δεν
χωρούν στην σελίδα που βλέπουμε.

Όταν βλέπετε το BLOGGER και στην ίδια ημέρα
υπάρχουν μέχρι το τέλος, μπορεί να υπάρχουν και σε
άλλη σελίδα αναρτήσεις " ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ
Α Ν Α Ρ Τ Η Σ Ε Ι Σ της ίδιας ημέρας.

Επειδή αναρτώ διάφορα από το Google +. Να πατάτε
επάνω στο όνομα και μετά στον σύνδεσμο
που βγάζει ώστε να πηγαίνετε στην σελίδα της πηγής
για περισσότερες φωτογραφίες - τοπία και
άλλα διάφορα.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΓΟΣ

Ιστορία του Άργους

Το
Άργος βρίσκεται επτά χιλιόμετρα απόσταση από τον Αργολικό κόλπο, στο βόρειο
ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου. Είναι η δεύτερη σε αρχαιότητα πόλη της
Ελλάδος μετά την Σικυώνα και για μεγάλο χρονικό διάστημα η πιο σπουδαία. Το
Άργος επί αιώνες ήταν κάτω από την επιρροή της γειτονικής πόλης των Μυκηνών
(δέκα χιλιόμετρα απόσταση).
Τον 12ον αιώνα π.Χ. κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ορέστη,
γιου του Αγαμέμνoνα, το Άργος έγινε ξανά η πρωτεύουσα της Αργολίδος.
Τον 11ον αιώνα π.Χ., το Άργος κατελήφθη από τους Δωριείς και ο αρχηγός τους Τέμενος,
το έκανε έδρα των επιχειρήσεων του.
Το 750 π.Χ. υπό την κηδεμονία του τυράννου Φείδωνος, το Άργος
ήταν η πιο σπουδαία πόλη της Πελοποννήσου.
Ο μύθος
Ο
πρώτος βασιλιάς του Άργους ήταν ο Ίναχος, γιος του Ωκεανού
και της Τέθητος, που έδωσε το όνομα του, στον ποταμό Ίναχο ο
οποίος περνούσε μπροστά από τα τείχη της πόλεως. Η βασιλεία του χρονολογείται
το 1986 π.Χ.
Σύμφωνα με τον μύθο, μετά τις πλημμύρες του Δευκαλίωνος, ο Ίναχος οδήγησε
αυτούς που επέζησαν, από τα βουνά στις πεδιάδες. Όταν η Ήρα και ο Ποσειδών
διαμάχησαν για την κυριαρχία του τόπου, ο Ίναχος έλαβε το μέρος της Ήρας και
γι' αυτό ο Ποσειδώνας τον τιμώρησε, στερεύοντας όλους τους ποταμούς του
Άργους. Από το όνομα του, οι Αργείοι ονομάζονταν επίσης Ιναχίδες.
Οι γιοι του ήταν ο Φορωνεύς και ο Αιγίαλος. Ο
Φορωνεύς, υπήρξε ο Προμηθεύς των Αργείων, ο ήρωας που τους έδωσε την
φωτιά και τις κοινωνικές αξίες. Ο τάφος του στο Άργος, καθώς και ολόκληρη η
περιοχή, ονομάζονταν Φορωνικό άστυ. Ο Φορωνεύς έκανε δύο παιδιά με την
νύμφη Τελεδίκη, τον Άπη και την Νιόβη.
Το πρώτο όνομα της Πελοποννήσου ήταν Απία, και το πήρε από τον Άπη, ο
οποίος υπήρξε ένας σκληρός βασιλιάς. Τον Άπη σκότωσαν ο Τελχίνος και Θελξίων
και ο Άργος, γιος της αδελφής του Νιόβης, από τον Δία, τον
διαδέχθηκε στον θρόνο.
Η γυναίκα του Ευάνδη, κόρη του Στρυμόνα, του έδωσε τέσσαρες γιους, τον
Έκβασο, Πείρα, Επίδαυρο και Κριατό.
Ο γιος του Έκβασου, Αγήνωρ, τον διαδέχθηκε στον θρόνο και ο γιος του, Άργος
Πανόπτης, σύμφωνα με τον μύθο, είχε εκατό μάτια σε όλο του το σώμα. Ο
Άργος απελευθέρωσε την Πελοπόννησο από πολλά άγρια θηρία και τέρατα.
Ο Ίναχος, γενάρχης των Αργείων, είχε μία κόρη, την Ιώ.
Από τις περιπλανήσεις της, οι αρχαίοι τραγικοί ποιητές αντλούσαν τα θέματα
τους. Η Ιώ ήταν η πρώτη ιέρεια της θεάς Ήρας, στο αρχαίο Ηραίον, το
οποίον βρίσκονταν μεταξύ των Μυκηνών και της Τίρυνθας.
Ο Δίας ερωτεύθηκε την Ιώ παράφορα και όταν το έμαθε η Ήρα, την μεταμόρφωσε σε
άσπρη αγελάδα. Αργότερα η Ήρα απαίτησε από τον Δία να της φέρει την αγελάδα,
την οποία έδωσε στον Άργο Πανόπτη, τον πατέρα της, να την φυλάει. Ο
Ερμής όμως, με υπόδειξη του Δία, έπαιξε την λύρα του και με τους σκοπούς του
έκλεισε όλα τα μάτια του Άργου Πανόπτη και τον σκότωσε. Η Ήρα τότε οδήγησε
την αγελάδα μακριά, αφού της έστειλε την μύγα που την τσιμπούσε αδιάκοπα,
αναγκάζοντας την να περιπλανείται σε ξένες χώρες. Η περιπλανώμενη Ιώ, (από
την οποία πήρε το όνομα του και το Ιόνιο Πέλαγος), πήγε στη
Ήπειρο και μετά στην Ιλλυρία και περνώντας από τα βουνά του Καυκάσου, έφθασε
στην Θράκη και Βόσπορο. Μετά πέρασε στην Σκυθία, Χειμέρια και άλλες Ασιατικές
χώρες και έφθασε στην Αίγυπτο, όπου επιτέλους ο Δίας την επανέφερε στην
πραγματική της μορφή και έκανε ένα μαύρο παιδί μαζί της, τον Έπαφο.
Τον Ίασο διαδέχθηκε ο Κρότωπος και αυτόν ο Σθενέλας,
ακολουθούμενος από τον Γελάνωρα. Κατά την βασιλεία του, ο Δαναός
και οι πενήντα κόρες του ήλθαν στο Άργος από την Αίγυπτο, για να αποφύγουν
τους γάμους με τους πενήντα γιους του αδελφού του, Αίγυπτου. Ο αδελφός
του όμως, με τους πενήντα γιους, τους ακολούθησαν και τους υποχρέωσαν να
κάνουν τους γάμους. Την νύχτα του γάμου, ο Δαναός έδωσε σε όλες τις κόρες του
μαχαίρια και τους είπε να σκοτώσουν τους άντρες τους όταν θα κοιμηθούν, το
οποίο και έκαναν όλες, εκτός της Υπερμνήστρας, η οποία τον αγαπούσε. Ο
άνδρας της, Λυγκεύς, έγινε αργότερα βασιλιάς του Άργους.
Οι άλλες κόρες του Δαναού αφού εξαγνίσθηκαν από τους φόνους, παντρεύτηκαν
τους νικητές των γυμνικών αγώνων. Από το όνομα του Δαναού προέρχεται η
ονομασία Δαναοί, με την οποία ονόμαζαν οι Έλληνες τους
κατοίκους του Άργους, καθώς και ο Όμηρος. Ο Δαναός πρώτος εφεύρε τις
γεωτρήσεις πηγαδιών, και με το νερό που ανέβασε από τις υπόγειες πηγές
ύδρευσε την πεδιάδα της Αργολίδος.
Ο γιος του Λυγκέως, Άβας, έκανε δίδυμους γιους και χώρισε το βασίλειο
του Άργους σε δύο μέρη, δίνοντας το Άργος στον Ακρίσιο και την Τίρυνθα
στον Προίτο. Υπήρξε διαφωνία μεταξύ των για τον θρόνο και κατέληξαν σε
μάχη, στην οποία κανείς δεν νίκησε και έτσι συμφιλιώθηκαν στο τέλος. Ο μύθος
αναφέρει ότι όσοι έλαβαν μέρος στην μάχη ήταν οπλισμένοι με ασπίδες και ήταν
η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκαν σε πόλεμο.
Πολλές είναι οι ιστορίες γύρω από τον Προίτο, του οποίου η γυναίκα, Άντεια
(Στενοβεία), ερωτεύθηκε τον Βελλερεφόντη και οι τρεις όμορφες
κόρες του, Λυσίππη, Ιφιανάσσα και Ιφινόη βασανισμένες
από τρέλα και λέπρα, περιπλανιόνταν σε όλη την Πελοπόννησο. Σύμφωνα με τον
Ησίοδο, η αιτία για τις αρρώστιες τους ήταν η άρνηση τους να λάβουν μέρος
στις Βακχικές τελετουργίες, ενώ κατά τους Αργείους Ακουσίλαο και Φερεκύδη,
επειδή κορόιδευαν τα ξύλινα αγάλματα και άλλα ιερά σκεύη της θεάς Ήρας ή
γιατί έκλεψαν χρυσό από το άγαλμα της.
Ο Προίτος για να θεραπεύσει τις κόρες του, ζήτησε την βοήθεια του προφήτη Μέλαμπου
από την Πύλο, ο οποίος του ζήτησε σαν αντάλλαγμα το ένα τρίτο του βασιλείου
του. Ο Προίτος δεν δέχθηκε, αλλά όταν τρέλα κυρίευσε πολλές άλλες Αργείες
γυναίκες, ζήτησε ξανά την βοήθεια του, αλλά την φορά αυτή ο Μέλαμπος απαίτησε
ένα τρίτο επιπλέον, για τον αδελφό του, Βία. Αυτή την φορά ο Προίτος
δέχθηκε και ο Μέλαμπος με θυσίες και προσευχές εξευμενίζοντας την οργή της
Ήρας και επικεφαλής μιας ομάδας νέων, μετά από ένα εκστατικό χορό και
αλαλαγμούς, σύμφωνα με τα Βακχικά έθιμα του Διόνυσου, οδήγησε τις γυναίκες
κάτω, από τα βουνά στην πόλη της Σικυώνος, και αφού τις εξάγνισε στην ιερά
πηγή, θεραπεύθηκαν.
Οι κόρες του Προίτου όμως δεν ήταν ανάμεσα στις άλλες γυναίκες και ο Μέλαμπος
επέστρεψε στα βουνά και τις βρήκε στο Λουσσοί της Αρκαδίας. Μέσα στο Σπήλαιο των
Λιμνών, το οποίο κοιτούσε τον ποταμό Στύγκα, οι δύο κόρες του
Προίτου, η Λυσίππη και η Ιφιανάσσα θεραπεύτηκαν, (η τρίτη, η Ιφινόη, είχε
πεθάνει στον δρόμο). Ο Μέλαμπος παντρεύτηκε την Λυσίππη και ο αδελφός του
Βίας την Ιφιάνασσα, και έζησαν ως βασιλείς, ο καθένας στο μερίδιο του, από το
βασίλειο του Άργους.
Η κόρη του Ακρίσιου, Δανάη, είχε φυλακισθεί από τον πατέρα της
σε μία υπόγειο κατακόμβη, κλειδωμένη με βαριά μπρούτζινη πόρτα, γιατί του
είχε δοθεί ο χρησμός, ότι θα πεθάνει από το χέρι του παιδιού της. Ο Δίας,
μπαίνοντας στην φυλακή της, με την μορφή χρυσής βροχής από τον φεγγίτη, έκανε
ένα γιο μαζί της, τον Περσέα.
Όταν ο Ακρίσιος το έμαθε, δεν την πίστεψε και έβαλε την μητέρα και το παιδί
μέσα σε μια κιβωτό και τους έριξε στην θάλασσα. Στο νησί της Σέριφου, ο
αδελφός του βασιλιά Πολυδέκτη, βρήκε την κιβωτό και τους έσωσε.
Μετά από πολλά κατορθώματα, ο Περσέας γύρισε στο Άργος και χωρίς καμία
προμελέτη, από ατύχημα, σκότωσε τον παππού του στην Θεσσαλία, όπου είχε
αποσυρθεί, για να αποφύγει τον εγγονό του.

Άδραστος
(Αρχές
13ου αιώνος π.Χ.)
Φημισμένος
βασιλιάς της Σικυώνος και του Άργους. Ήταν εγγονός του Βία και γιος του Ταλαού και της Λυσιμάχης. Μετά από διαμάχη των
τριών οικογενειών του Μέλαμπου, Βία και Προίτου, που κυβερνούσαν το Άργος,
πήγε στην Σικυώνα στον παππού του, από το γένος της μητέρας του, βασιλιά Πόλυβο, από τον οποίο και
κληρονόμησε το βασίλειο του. Αργότερα αφού συμφιλιώθηκε με τον εχθρό του Αμφιάραο (ο
οποίος είχε σκοτώσει τον πατέρα του) δίνοντας του την αδελφή του Εριφύλη για γυναίκα του, επέστρεψε
στο Άργος και κυβέρνησε την πόλη.
Σύμφωνα με την παράδοση, κατά την διάρκεια μιας θυελλώδους νύχτας, άκουσε
δυνατές φωνές και βγαίνοντας έξω στην αυλή του σπιτιού του, είδε δύο άνδρες
να διαπληκτίζονται, ο ένας έχοντας ως έμβλημα στην ασπίδα του ένα λιοντάρι
και ο άλλος ένα αγριογούρουνο. Αμέσως θυμήθηκε τον παράξενο χρησμό που του
είχε δοθεί, ότι θα παντρέψει τις κόρες του με λιοντάρι και αγριογούρουνο.
Οι δύο άνδρες ήταν ο Πολυνείκης,
γιος του Οιδίποδος βασιλιά των Θηβών, και ο Τυδέας,
γιος του Αινεία της Καλυδώνος.
Ο Άδραστος χώρισε
τους δύο άνδρες και αφού τους συμφιλίωσε, τους πάντρεψε με τις κόρες
του Αργεία και Δείπυλη. Αργότερα, για να βοηθήσει
τον Πολυνείκη να επανέλθει στον πατρικό του θρόνο, έκανε εκστρατεία εναντίον
των Θηβών.
Έτσι άρχισε ο φημισμένος και οδυνηρός πόλεμος "οι Επτά εναντίον των Θηβών",
από τον οποίον μόνο ο Άδραστος επέζησε και διέφυγε τον θάνατο, με την βοήθεια
του αγαπημένου του αλόγου, Αρίωνα.
Μετά από χρόνια, όταν πλέον μεγάλωσαν οι γιοι των σκοτωμένων συντρόφων του,
ξεκίνησε καινούργια εκστρατεία εναντίον των Θηβών, και με την βοήθεια του
γιου του Αιγιαλέα
και των Επιγόνων,
κατέλαβε και κατέστρεψε την πόλη. Έχασε όμως τον αγαπημένο γιο του στην μάχη
και πέθανε από μαρασμό και θλίψη στον δρόμο της επιστροφής.
Αργότερα οι Σικυώνιοι και οι Αργείοι τον λάτρεψαν σαν ήρωα με μεγάλες τιμές,
ειδικά στην Σικυώνα όπου έκτισαν το Ηρώο
του στην Αγορά, το οποίο ο Ηρόδοτος είδε, και εξυμνούσαν τους ηρωισμούς του,
αλλά και τα παθήματα του με λυρικές τραγωδίες. (Ηροδότου Ιστορία)
Ο εγγονός του Άδραστου, Διομήδης, γιος του Τυδέως και της
Δείπυλης, βασιλιάς του Άργους, οδήγησε 80 πλοία εναντίον της Τροίας,
συνοδευόμενος από τους πιστούς του φίλους, τον Σθέναλο και τον Ευρύαλο.
Τα ηρωικά του κατορθώματα στην Τροία ήταν πολλά. Δίπλα στον Αχιλλέα, ο
Διομήδης υπήρξε ο πιο γενναίος ήρωας του Ελληνικού στρατεύματος.
Επιστρέφοντας από την Τροία στο Άργος, έφυγε από το σπίτι του και
εγκαταστάθηκε για πολλά χρόνια στην Ιταλία. Τον λάτρευαν σαν μεγάλο ήρωα όχι
μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα Ιταλικά παράλια της Αδριατικής.
Η πόλη του Άργους, η οποία είχε χάσει την δύναμη της κατά την Μυκηναϊκή
περίοδο, υπό την ηγεμονία του Ορέστη, γιου
του Αγαμέμνονος, έγινε πάλι η πρωτεύουσα της Αργολίδος. Ο Ορέστης με την
βοήθεια του φίλου του Πυλάδη και της αδελφής του Ηλέκτρας,
σκότωσε την μητέρα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της, Αίγισθο,
παίρνοντας έτσι εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του. Βασίλευσε το Άργος,
έως την ηλικία των ενενήντα ετών.
Οι Δωριείς
(1100 π.Χ.)
Γύρω
στα 1100 π.Χ., οι Δωριείς ήλθαν και κατέλαβαν την περιοχή. Μετά την
καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η
βάση των εξορμήσεων του μυθικού Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του
Ηρακλή, και ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου,
οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο.
Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά (Δειφόντης, Φαλκής, και Κεισός)
κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες
έγιναν Δωρικές αποικίες.
Μία από τις πιο φημισμένες Δωρικές μεταναστεύσεις, ήταν αυτή υπό την αρχηγία
του Αργείου Αλθαιμήνη, απογόνου του Τέμενου, ο οποίος αφού άφησε
μερικούς από την ακολουθία του στην Κρήτη, συνέχισε με τους υπόλοιπους στο
νησί της Ρόδου, όπου και ίδρυσε τρεις πόλεις, την Λίνδο, Λάλυσο
και Κάμιρο.
Η πόλη του Άργους ήκμασε υπό την κηδεμονία του Τέμενου.
Οι Αργείοι, από πολύ νωρίς διακρίθηκαν στην μεταλλουργία και κατά τον δέκατον
αιώνα π.Χ. απέκτησαν το δικό τους διυλιστήριο ασημιού. Το Άργος ήταν η πρώτη
πόλη που έμαθε το πρωτογεωμετρικό στυλ από την Αθήνα, δημιουργώντας αργότερα
δική της σχολή γεωμετρικής αγγειοπλαστικής, εφάμιλλη της Αθήνας.
Μετά το 800 π.Χ., δημιούργησαν το δικό τους χαρακτηριστικό στυλ, φιγούρες
ζωγραφισμένες σε αγροτικές πλάκες.
Γύρω στο 720 π.Χ., ο Σπαρτιατικός στρατός υπό την αρχηγία του βασιλέως Νίκανδρου
και με την βοήθεια της πόλεως Ασίνης, λεηλάτησε την Αργολίδα. Οι Αργείοι
δεν το λησμόνησαν και λίγο αργότερα πήραν εκδίκηση, καταστρέφοντας ολοσχερώς
την Ασίνη.
Με την σειρά τους οι Σπαρτιάτες υπέταξαν την Κυνουρία, η οποία ήταν
υπό την κηδεμονία του Άργους.
Ο Φείδων
(7ος αιώνας π.Χ.)
Ο Φείδων
υπήρξε κληρονομικός βασιλιάς του Άργους και απόγονος του Τέμενου, και επειδή
συγκέντρωσε στα χέρια του όλες τις εξουσίες, ονομάσθηκε τύραννος. Ένωσε και
επέκτεινε την περιοχή του Άργους κατά πολύ.
Το 669 π.Χ., νίκησε τους Λακεδαιμόνιους στην Ισία, η οποία ευρίσκεται στην
πεδιάδα της Θυρέας, στα σύνορα ανάμεσα της Λακωνίας και του Άργους, και έγινε
κυρίαρχος της πεδιάδος, ανακαταλαμβάνοντας έτσι το μερίδιο του Τέμενου.
Το επόμενο έτος, 668 π.Χ., επενέβη στην Ολυμπία και έλαβε το μέρος των
κατοίκων της Πίζας, για να πάρουν υπό την κηδεμονία των, τους Ολυμπιακούς
Αγώνες από τους Ηλιείς.
Ο Φείδων είχε μεγάλη επιρροή όχι μόνο στην Πελοπόννησο, αλλά και στην
υπόλοιπη Ελλάδα.
Εισήγαγε μέτρα χωρητικότητας και σταθμά βάρους, τα οποία πολλές πόλεις
υιοθέτησαν, ανάμεσα αυτών και η Αθήνα, τα επονομαζόμενα Φειδόνια μέτρα.
Τον ίδιο χρόνο, όταν καθόρισε το τάλαντο, την μήνα και την δραχμή,
όρισε επίσης τα σταθμά για τους ξηρούς καρπούς και τα υγρά, την μέδιμνο
και μετρέτη, με τις υποδιαιρέσεις τους και τα πολλαπλάσια.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, εφεύρε επίσης τα νομίσματα και έκοψε το πρώτο
νόμισμα στο νησί της Αίγινας, που ήταν υπό την κυριαρχία του.
Ο Μέλτας, εγγονός του Φείδωνα, διώχθηκε από την πόλη, γιατί έδωσε
στους Αρκάδες περιοχές που ανήκαν στους Αργείους. Ήταν ο τελευταίος βασιλιάς,
απόγονος του Τέμενου, που βασίλευσε στο Άργος.
Η μάχη της Θυρέας
547 π.Χ.
Το 547
π.Χ., οι Αργείοι προσπάθησαν να επανακτήσουν την περιοχή, αλλά αντί για
ολοκληρωτική μάχη συμφώνησαν με τους Λακεδαιμονίους, να κριθεί το αποτέλεσμα
του πολέμου και η κατοχή της Κυνουρίας, με την αναμέτρηση τριακόσιων
ανδρών από την κάθε πλευρά. Η σύγκρουσης των εξακοσίων ανδρών ήταν τόσο
βίαιη, ώστε μόνο δύο Αργείοι οπλίτες επέζησαν και ένας σοβαρά πληγωμένος
Σπαρτιάτης. Οι δύο Αργείοι οπλίτες, Αλκήνωρ και Χρόμιος, έφυγαν
για να μεταφέρουν τα νέα της νίκης τους στο Άργος, αλλά ο Σπαρτιάτης Οθριάδης
κατάφερε να συγκεντρώσει την λεία από τα σώματα των νεκρών του εχθρού και
κατόπιν αυτοκτόνησε, μη θέλοντας να γυρίσει στην Σπάρτη μόνον αυτός. Και οι
δύο πλευρές διεκδίκησαν την νίκη και γι' αυτό λίγο αργότερα μία άλλη μάχη
έλαβε μέρος, στην οποία οι Αργείοι ηττήθηκαν.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Αργείοι ως ένδειγμα πένθους, έκοψαν τα μαλλιά τους
κοντά και απαγόρευσαν στις γυναίκες να φορούν κοσμήματα, ενώ οι Σπαρτιάτες
από τότε άφησαν τα μαλλιά τους μακριά.
Γύρω στο 505 π.Χ., ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ της Σπάρτης και Άργους, αλλά η
αιτία παραμένει άγνωστη.
Το 494 π.Χ., ο Κλεομένης βάδισε εναντίον του Άργους, αλλά απέτυχε να πάρει
την πόλη. Τότε ζήτησε πλοία από την Σικυώνα και την Αίγινα, οι οποίες αθελώς
τα έδωσαν και αποβιβάστηκε κοντά στην Τίρυνθα. Εκεί, σε ένα μέρος
ονομαζόμενο Σηπεία, μεταξύ του Άργους και της θάλασσας, βρήκε τον
Αργειακό στρατό. Από σοβαρή αμέλεια των Αργείων τους αιφνιδίασε και τους
νίκησε. Οι Αργείοι μετά προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στο ιερό άλσος του
ήρωα Άργους.
Ο Κλεομένης τους περικύκλωσε και έβαλε φωτιά στο δάσος. Έξι χιλιάδες Αργείοι
έχασαν την ζωή τους την μέρα εκείνη, σχεδόν τα δύο τρίτα ολοκλήρου του
στρατού.
Μετά την μάχη, ο Κλεομένης με χιλίους άνδρες από τον στρατό του, πήγε στο
ιερό της Ήρας, το Ηραίον, να προσφέρει θυσία. Ο ιερέας εκεί δεν τον
άφησε, με την δικαιολογία ότι οι ξένοι δεν επιτρέπονταν να κάνουν θυσίες.
Τότε ο Κλεομένης διέταξε τους είλωτες του να τον βγάλουν από το ιερό και αφού
έκανε ο ίδιος την θυσία, επέστρεψε στην Σπάρτη.
Μετά την καταστροφή στο ιερό άλσος του Άργους, η Τελέσιλλα, φημισμένη
ποιήτρια του Άργους, μάζεψε τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες της πόλης και
αφού τους έδωσε όπλα που μάζεψε από τους ναούς, τους τοποθέτησε σε σημεία
όπου οι Σπαρτιάτες θα επετείθεντο. Οι Σπαρτιάτες όμως, σκεφτόμενοι ότι θα
ήταν ανανδρία να επιτεθούν σε γυναίκες και παιδιά, οπισθοχώρησαν.
Χίλιοι Αργείοι εθελοντές υπό την αρχηγία του Ευρυβιάδη, διακεκριμένου
νικητή στο πένταθλο, βοήθησαν τον Νικόδρομο, κάτοικου της Αίγινας, να
ανατρέψει την κυβέρνηση, κατά την διάρκεια του μακροχρόνιου πολέμου (488 -
481 π.Χ.) της νήσου με την Αθήνα, αλλά απέτυχαν. Πολλοί λίγοι από τους
Αργείους επέζησαν.
Ο ίδιος ο Ευρυβιάδης προκάλεσε τους καλύτερους από τους Αθηναίους πολεμιστές
σε μονομαχία. Σκότωσε τρεις από αυτούς διαδοχικά, αλλά στο τέλος τον σκότωσε
ο Σοφάνης από την Δεκέλεια.
Μετά το 460 π.Χ., οι Αργείοι στέρησαν από τους κατοίκους των Κλεονών
την διοίκηση των Αγώνων της Νεμέας και ανέλαβαν οι ίδιοι την διαχείριση
τους (οι Αγώνες της Νεμέας ξανάρχισαν πάλι γύρω στο 572 - 568 π.Χ.).
Κατά την διάρκεια της Ειρήνης του Νικία, τα πράγματα μεταξύ Σπάρτης
και Αθηνών δεν υπήρξαν ικανοποιητικά. Οι σύμμαχοι της, Βοιωτοί και Κορίνθιοι
δεν αποδέχτηκαν την ειρήνη και η Αθήνα αρνήθηκε να εκκενώσει την Πύλο. Ο
Αλκιβιάδης των Αθηνών έπεισε τους Αχαιούς και Πατρινούς να συμμαχήσουν με την
Αθήνα και βοήθησε το Άργος στην επιδρομή του εναντίον της Επιδαύρου, την
οποία λεηλάτησαν. Οι Σπαρτιάτες δεν μπορούσαν να τα δεχθούν όλα αυτά και αφού
συγκέντρωσαν ένα μεγάλο στρατό, με πολλούς συμμάχους, εισέβαλαν στο Άργος και
περικύκλωσαν τον Αργειακό στρατό. Η μάχη επρόκειτο να αρχίσει, όταν δύο
ολιγαρχικοί αρχηγοί του Άργους ήλθαν στον βασιλιά της Σπάρτης Άγη και τον
έπεισαν να υπογράψει ανακωχή για τέσσαρες μήνες. Λίγο αργότερα ο Αλκιβιάδης,
οδηγώντας μια δύναμη χιλίων οπλιτών και τετρακοσίων ιππέων, ήλθε να
βοηθήσει τους Αργείους και τους έπεισε να επιτεθούν στην πόλη του Ορχομενού
στην Αρκαδία. Αφού κατέλαβαν τον Ορχομενό, βάδισαν εναντίον της Τεγέας. Στο
μεταξύ ο βασιλιάς Άγης, ο οποίος κατηγορήθηκε για την συνθήκη με τους
Αργείους, βάδισε με μεγάλη δύναμη στην περιοχή της Μαντινείας και
στρατοπέδευσε κοντά στο ιερό του Ηρακλή. Οι Αργείοι και οι σύμμαχοι τους
έφυγαν από την πόλη της Μαντινείας και σε ένα καλά διαλεγμένο σημείο έδωσαν
μάχη. Ο βασιλιάς Άγης ήταν έτοιμος να επιτεθεί σε αυτήν την τοποθεσία που
ήταν πλεονεκτική για τους Αργείους, αλλά όταν οι Σπαρτιάτες τους πλησίασαν,
ένας παλαίμαχος οπλίτης του είπε, ότι με την πράξη του αυτή προσπαθούσε
"να διορθώσει ένα λάθος,
διαπράττοντας ένα άλλο".
Αυτές οι λέξεις τον έκαναν να οπισθοχωρήσει. Μετά από αυτά οι Αργείοι επήραν
θέση στην πεδιάδα και προσπάθησαν να τους αιφνιδιάσουν. Το δεξιό τμήμα του
Αργειακού στρατού, το οποίο αποτελείτο από την αφρόκρεμα της αριστοκρατίας,
ένα μόνιμο σώμα από χιλίους διαλεχτούς στρατιώτες, οι οποίοι εκπαιδεύοντο και
συντηρούντο με δημόσιες δαπάνες από την πόλη του Άργους, έτρεψε σε φυγή τους
Λακεδαιμόνιους, αλλά ο Άγης με τον υπόλοιπο στρατό έχοντας περισσότερο
επιτυχία, κατόρθωσε να κερδίσει την μάχη (Ιούνιο 418 π.Χ.). Οι Αθηναίοι
έχασαν διακοσίους οπλίτες συμπεριλαμβανομένων και των στρατηγών Λάχη και
Νικόστρατου, ενώ οι Αργείοι και οι άλλοι σύμμαχοι έχασαν εννιακοσίους άλλους
άνδρες. Από τον Λακεδαιμόνιο στρατό μόνο τριακόσιοι άνδρες χάθηκαν. Παρόλο
αυτά τα γεγονότα, η ειρήνη του Νικία ίσχυε ακόμη.
Μετά την ήττα της Αθηναϊκής Συμμαχίας το 418 π.Χ., οι ολιγαρχικοί που
ανέλαβαν την εξουσία στο Άργος, έκαναν ανακωχή για πρώτη φορά με την Σπάρτη.
Αλλά η ειρήνη δεν κράτησε για πολύ. Οι δημοκρατικοί ανέβηκαν πάλι στην
εξουσία και ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Αθηναίους, το 392 π.Χ.
Το Άργος ήταν σύμμαχος της Κορίνθου κατά την περίοδο του Κορινθιακού πολέμου,
395 - 386 π.Χ.
Στον πόλεμο της Κορώνειας, το 394 π.Χ., ηττήθηκαν αλλά στην μάχη της Λεύκτρας
το 371 π.Χ. και της Μαντινείας το 362 π.Χ., το Άργος βοήθησε την Θήβα, να
νικήσουν την Σπάρτη.
Όταν η Θήβα έχασε την δύναμη της και η Σπαρτιατική επιθετικότητα ξανάρχισε,
το Άργος επικαλέσθει την βοήθεια του βασιλιά Φίλιππου της Μακεδονίας, και
τους βοήθησε να ανακτήσουν την χαμένη επαρχία της Κυνουρίας.
Αργότερα το Άργος επήλθε στην κυριαρχία του Κάσσανδρου, του Δημητρίου
Πολιορκητή, του Αντίγονου και αντιστάθηκε στην εισβολή του βασιλιά
Πύρρου της Ηπείρου, ο οποίος σκοτώθηκε εδώ το 272 π.Χ., από ένα κεραμίδι που
έριξε μια γριούλα.
Το 229 π.Χ., το Άργος ενώθηκε με την Αχαϊκή Συμμαχία και παρέμεινε ενεργό
μέλος της μέχρι το 146 π.Χ., εκτός μιας μικρής κατοχής της πόλεως από την
Σπάρτη το 225 π.Χ. και 196 π.Χ.
Μετά την καταστροφή της Κορίνθου από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ., το Άργος
συμπεριλήφθη στην Ρωμαϊκή επαρχία της Αχαΐας και έγινε το κέντρο της Αχαϊκής
Συμμαχίας.
Το 267 μ.Χ. και 305 μ.Χ., το Άργος υπέφερε πολύ από τους Γότθους.
Στους Βυζαντινούς χρόνους, η πόλη ήκμασε και έγινε Μητρόπολης το 1088 μ.Χ.
Η πόλη αναχαίτισε τους Φράγκους επί επτά συνεχή χρόνια, πριν να παραδοθεί το
1212 μ.Χ.
Από το 1246 μέχρι το 1261 μ.Χ. ανήκε στον Δούκα των Αθηνών.
Το Άργος κατελήφθη από τους Τούρκους, το 1397 μ.Χ. και λεηλατήθηκε.
Το 1500 μ.Χ., κατελήφθη και πάλι και οι κάτοικοι σφαγιάστηκαν και
αντικαταστήθηκαν από Αλβανούς.
Το 1821 έως το 1829 μ.Χ., η πρώτη ελεύθερη Ελληνική Βουλή εγκαταστάθηκε στο
Άργος.

" ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ " Με E-Mail:mantasmix@gmail.com

Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Η

Γιά όλους τους επισκέπτες του blog.

Στο παραπάνω e-mail μπορείτε να στέλνετε φωτογραφίες

με τοπία και ότι άλλο εσείς νομίζετε ότι πρέπει να

ανακοινωθεί ώστε να γίνει περισσότερο γνωστό σε

μεγάλο ποσοστό κόσμου.

Η γρήγορη επικοινωνία σήμερα είναι ότι το καλύτερο ας βοηθήσουμε όλοι με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας με την σύγχρονη τεχνολογία των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών.

Ο Δ Η Γ Ι Ε Σ

Προς αποφυγή αναγραφής συνεχώς το ίδιο, σας ενημερώνω ότι όταν βλέπετε http://www. κ.λ.π. υπάρχει σχετικό VIDEO οπότε πατώντας επάνω σας παραπέμπει σε σύνδεσμο και εν συνεχεία πατώντας επάνω σας ανοίγει την ανάρτηση. Σε ελάχιστες περιπτώσεις χρειάζεται ακόμα στην συνέχεια να πατήσετε στο άνοιγμα που σας βγάζει κάτω.

ΜΗΝΥΜΑ

Μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα να δημιουργήσω την Ηλεκτρονική αυτή σελίδα η οποία θα απευθύνεται σε εσάς για πολλούς και διάφορους λόγους ως αναφέρονται παρακάτω:
-Σήμερα στήν εποχή που ζούμε έχει επικρατήσει η Ηλεκτρονική Ενημέρωση και επικοινωνία
σε όλους τους χώρους των πολιτών γιατί εμείς να είμαστε πίσω ;
-Ισως μερικοί να μην γνωρίζεται αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας πλην όμως έχετε άλλα μέλη στις οικογένειές σας όπου αυτοί μπορούν να σας ενημερώνουν όταν θα βλέπουν τις ενημερώσεις μου, σας.
-Η επικοινωνία με αυτόν τον τρόπο γίνεται εύκολη με όσους συναδέλφους επιθυμούν είτε ευρίσκονται εντός Ελλάδος είτε εκτός με αποτέλεσμα να υπάρχει ανταλλαγή σκέψεων - ιδεών.
-Τοπικά θα έχουμε ακόμα καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας για διάφορα θέματα που μας απασχολούν καθότι η υπάρχουσα Διεύθυνση του Internet εύκολα θα γίνει γνωστή σε όλα τα μέλη του Νομού Αργολίδας μέσω SMS μέσω των κινητών.
Στη σελίδα αυτή θα βλέπετε διάφορα τρέχοντα – επίκαιρα θέματα που μας απασχολούν
και εάν κάποιος έχει να προτείνει ένα θέμα δύναται κατόπιν συνεργασία μας να αναρτηθεί.
-Η Ηλεκτρονική αυτή διεύθυνση και τα e-mail μου θα σταλούν στην εφημερίδα μας ΦΩΝΗ
ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ έτσι ώστε όσοι απόστρατοι συνάδελφοι από τον υπόλοιπο Ελλαδικό
χώρο επιθυμούν να επικοινωνούν μαζί μας.
Επίσης για την σελίδα αυτή θα μπορείτε όλοι εσείς να κάνετε προτάσεις και κρίσεις ώστε
να γίνεται συνεχώς καλύτερη.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ

Ναύπλιο, η πρώτη πρωτεύουσα
Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, το
Ναύπλιο έγινε η πρώτη πρωτεύουσα του νέου κράτους. Αυτό, είχε σαν
αποτέλεσμα, η πόλη να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι πολλών σημαντικών
γεγονότων, θεσμών, κτιρίων. Περπατώντας με την ιστορία στην παλιά πολή του
Ναυπλίου, μπορείς εύκολα να ταυτιστείς με τις σημαντικές στιγμές που έζησε
αυτός ο τόπος.
Το πρώτο Εθνικό Τυπογραφείο
Το Εθνικό Τυπογραφείο δημιουργήθηκε από το 1821, αφού οι ανάγκες για έντυπη
μορφή των αποφάσεων και διατάγματων ήταν πολύ μεγάλη. Ο Όθωνας, κατά την
βασιλεία του, μετέτρεψε το τυπογραφείο σε κρατικό το 1833, με τον τίτλο
«Βασιλικόν Τυπογραφείον».
Το εθνικό τυπογραφείο μεταφέρθηκε το 1834 στην Αθήνα.
Η πρώτη Βουλή των Ελλήνων
Από το φθινόπωρο του 1825 μέχρι την άνοιξη του 1826, στο τζαμί, το οποίο είχε
διαμορφωθεί εν τω μεταξύ από τον αρχιτέκτονα Βαλλιάνο, στεγάστηκε η Βουλή των
Ελλήνων. Εξού και η ονομασία Βουλευτικό, με την οποία είναι γνωστό το τζαμί
μέχρι σήμερα.
Σήμερα, χρησιμεύει ως συνεδριακός χώρος ενώ στο ισόγειό του λειτουργεί η Δημοτική Πινακοθήκη.
Οι πρώτες θεατρικές παραστάσεις
Η πρώτη «θεατρική παράσταση», δόθηκε το 1826, στα σαλόνια των πολιτευτών και
των οπλαρχηγών της εποχής. Το έργο ήταν μια απλή αφήγηση των γεγονότων του
Μεσολογγίου, από την Ευανθία Καΐρη. Ηταν το πρώτο έργο (δράμα) που πήρε μορφή.
Στη συνέχεια, ξεκίνησαν δειλά δειλά οι πρώτες θεατρικές παραστάσεις στο
Τριανόν.
Η πρώτη σχολή Ευελπίδων
Ιδρύθηκε στο Ναύπλιο την 1η Ιουλίου 1828 με διάταγμα του Ιωάννη Καποδίστρια,με
την αρχική ονομασία «Λόχος των προγυμναστών» και την μετέπειτα «Στριατωτική
Σχολή
Ευεπλίδων». Στόχος της κυβέρνησης ήταν η σχολή να εκπαιδεύσει δημόσιους
μηχανικούς οι οποίοι θα αναλάμβαναν κρατικά τεχνικά έργα και στην συνέχεια έργα
για την οχύρωση της χώρας.
Στην σχολή μπορούσαν να εισαχθούν μαθητές από 12 ετών και η διάρκεια της
εκπαίδευσης ήταν αρχικά 3 έτη, και το 1834 αυξήθηκε στα 8.
Οι πρώτοι οκτώ Ανθυπολοχαγοί Πυροβολικού αποφοίτησαν το 1831, στους οποίους
φόρεσε τις επωμίδες ο ίδιος ο Καποδίστριας και πρώτος τους ονόμασε «Ευέλπιδες».
Σήμερα, στεγάζεται το Πολεμικό
Μουσείο.
Το πρώτο Γυμνάσιο
Το αναπαλαιωμένο κτίριο της πλατείας Τριών Ναυάρχων, όπου σήμερα στεγάζεται το
Δημαρχείο της πόλης, έχει μακρά και ενδιαφέρουσα ιστορία. Κτίστηκε το 1857 για
να στεγάσει το Γυμνάσιο του Ναυπλίου. Το κτίριο του Γυμνασίου αρχικά ήταν
μονόροφο ενώ το 1893 προστέθηκε και δεύτερος όροφος, προκειμένου να στεγαστεί
εκεί και το Ελληνικό Σχολείο. Τότε το Γυμνάσιο μετακόμισε στον πρώτο και
δεύτερο όροφο, ενώ το Ελληνικό Σχολείο στεγάστηκε στο ισόγειο. Το 1953 το
Γυμνάσιο μεταφέρθηκε σε καινούριο κτίριο στην οδό Αμαλίας (και λειτουργεί έως
σήμερα) και το κτίριο εγκαταλείφθηκε.
Σήμερα, στεγάζεται το Δημαρχείο της πόλης.
Το πρώτο Φαρμακείο
Βρίσκεται στην Πλατεία Τριών Ναυάρχων αλλά δυστυχώς μόνο μια επιγραφή μαρτυρά
την ιδιότητά του. Εδώ, ταριχεύτηκε η σωρός του Ιωάννη Καποδίστρια από τον
ιδιοκτήτη του φαρμακείου Mπονιφάτσιο Mποναφίν, Iταλό φιλέλληνα.
Σήμερα στο χώρο που λειτούργησε το φαρμακείο στεγάζεται ένα κατάστημα, αλλά ο
Δήμος Ναυπλίου σκέφτεται να το αξιοποιήσει φτιάχνοντας ένα αντίγραφο του τότε
φαρμακείου.
Τα πρώτα βεγγαλικά
Η ιστορία λέει, ότι πρώτοι οι Γάλλοι στρατιώτες έριξαν βεγγαλικά στην επέτειο
της Ιουλιανής Επανάστασης και φυσικά, ήταν κάτι που προκάλεσε τον θαυμασμό των
κατοίκων.
Το πρώτο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο
Το πρώτο δέντρο στολίστηκε επί βασιλείας του Όθωνα, εντυπωσίασε τους
κατοίκους και υιοθετήθηκε αμέσως. Επίσης, εκείνη την περίοδο έγινε και το πρώτο
«ρεβεγιόν».
Η πρώτη εισαγωγή της πατάτας
Η εισαγωγή της καλλιέργειας της πατάτας αποδίδεται στον Καποδίστρια. Το
περίεργο είναι στον τρόπο που βρήκε για να τις κάνει αποδεκτές. Αρχικά,
εισήγαγε ένα φορτίο πατάτες και τις πρόσφερε στους πολίτες. Όμως κανείς δεν
ενδιαφέρθηκε. Έχοντας, λοιπόν, γνώση των ελληνικών συνηθειών, διέταξε ολόκληρη
η αποστολή των πατατών να ξεφορτώνεται σε δημόσια επίδειξη στις αποβάθρες του
Ναυπλίου, αλλά να φυλάσσονται αυστηρά. Σύντομα, κυκλοφόρησαν φήμες για τις
πατάτες, ότι, αφού τόσο καλά φρουρούνταν, έπρεπε να είναι μεγάλης
σπουδαιότητας. Και φυσικά, κάποιοι δοκίμασαν να τις κλέψουν. Οι φρουρές είχαν
διαταχθεί να κάνουν τα στραβά μάτια και να επιτρέπουν ουσιαστικά την κλοπή. Σε
λίγες μέρες, είχαν κλαπεί όλες οι πατάτες του φορτίου και το σχέδιο
του Καποδίστρια να τις εισάγει στην Ελλάδα είχε πετύχει.
Φτιαγμένο για αστούς, φιλόξενο για πρίγκιπες
Δεν χρειάζεται να διαβάσεις αυτό το κείμενο για
να καταλάβεις τη μακραίωνη ιστορία που κουβαλά το Ναύπλιο. Διαγράφεται ξεκάθαρη
πάνω στα κάστρα του, την αντιλαμβάνεσαι με μια ματιά στην Ακροναυπλία και το
Παλαμήδι. Η πόλη μιλά από μόνη της για το παρελθόν της και για όλους όσοι
πέρασαν από δω, τους Φράγκους, τους Ενετούς, τους Τούρκους, τους κατακτητές και
τους ευεργέτες της.
Ο μύθος πίσω από το όνομα
Το όνομά της σου αποκαλύπτει τον ιδρυτή της: τον Ναύπλιο, γιο του Ποσειδώνα και
της Αμυμώνης. Ο Ναύπλιος έκανε με την Κλυμένη τρία παιδιά: τον Παλαμήδη, τον
Οίακα και τον Ναυσιμέδοντα. Ο ίδιος οχύρωσε την πόλη και έχτισε το κάστρο που
πήρε το όνομα του γιου του- που υπήρξε σοφός και εφευρέτης.
Εν αρχή ήταν η πόλη…
Τα ίχνη από τα πολυγωνικά τείχη της Ακροναυπλίας και οι τάφοι στη βόρεια πλευρά
του Παλαμηδίου μαρτυρούν πως η ιστορία της πόλης άρχισε περίπου τον 8ο π.Χ.
αιώνα.
Το Ναύπλιο, αν και μικρή πόλη, κατάφερε να αποκρούσει πολλούς επιδρομείς. Στον
Μεσσηνιακό πόλεμο συμμάχησε με τους Σπαρτιάτες (που ήταν εχθροί των Αργείων)
και τελικά κατακτήθηκε από τον Δαμοκράτιδα, τον βασιλιά του Άργους,
καταστράφηκε και λειτούργησε ως λιμάνι του Άργους.
Όλα γύρω του γυρίζουν
Είναι όμως πολύ αργότερα όταν το Ναύπλιο αρχίζει να αποκτά δύναμη και αίγλη. Με
την ίδρυση του Βυζαντινού κράτους, αναγνωρίζεται από τους Βυζαντινούς ως
εμπορικό κέντρο της Ανατολικής Πελοποννήσου και αποκτά μεγάλη στρατηγική
σημασία.
Το 1.180 μ.Χ. ορίζεται άρχοντας του Ναυπλίου ο Λέοντας Σγουρός, που κυρίευσε το
Άργος και την Κόρινθο. Το 1204, με την κατάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η
Πελοπόννησος δόθηκε στους Φράγκους, που οχύρωσαν την Ακροναυπλία και έφτιαξαν
το φράγκικο φρούριο.
Η Ενετοκρατία φέρνει…έργα
Το 1.390 μ.Χ. το Ναύπλιο κυριαρχείται από τους Ενετούς που ενισχύουν την
οχύρωση των δυο φρουρίων της πόλης, κατασκευάζουν και τρίτο ενετικό φρούριο,
τον προμαχώνα γνωστό και ως «Πέντε αδέρφια». Οχυρώνεται για πρώτη φορά το
Μπούρτζι, χτίζεται πάνω του το κάστρο και μπαίνουν αλυσίδες οχύρωσης από το
κάστρο ως το λιμάνι, όλα αυτά μέχρι το 1865 που το Μπούρτζι γίνεται τόπος
διαμονής των δημίων.
Οι Ενετοί επεκτείνουν την πόλη, την οχυρώνουν με τείχη, φτιάχνουν τον ναό του
Αγίου Γεωργίου και άλλα κτίρια καθώς και υδραγωγείο.
Οι Τούρκοι κατακτητές, τα δεινά και οι
βαρβαρότητες
Από το 1540 έως το 1686 η πόλη κυριαρχείται από τους Τούρκους. Το 1686 ο
αντιναύαρχος Μοροζίνης (επικεφαλής των Ενετών) καταλαμβάνει την πόλη και
αρχίζει την οχύρωση του Παλαμηδιού που όμως δεν ολοκλήρωσε εξαιτίας ξαφνικού
θανάτου του. Την οχύρωση όμως του περίφημου κάστρου τη συνέχισε ο Αυγουστίνος
Σαγρέδος, όνομα που βρίσκεται και πίσω από την μικρή εκκλησία του Αγίου Ανδρέα
στο κάστρο αλλά και από το πέτρινο λιοντάρι. Οι Ενετοί παραμένουν μέχρι το
1715, όταν με την πτώση της Ενετίας οι Τούρκοι καταλαμβάνουν όλες τις ενετικές
κτήσεις στην περιοχή της Μεσογείου.
Το 1718 η Πελοπόννησος παραδίδεται επίσημα στους Τούρκους και η πόλη του
Ναυπλίου, όπου χτίζονται τζαμιά, υποφέρει από προβλήματα και βαρβαρότητες.
Χαίρε, ως χαίρε, ελευθερία
Οι Έλληνες κηρύσσουν την έναρξη της επανάστασης στις 25 Μαρτίου του 1821 και
τον Νοέμβριο του 1822 οι οπλαρχηγοί της Πελοποννήσου αρχίζουν τον αγώνα τους
για την απελευθέρωση του Ναυπλίου με αρχηγό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ο Στάικος
Σταϊκόπουλος και οι άντρες του καταλαμβάνουν το Παλαμήδι και η πόλη αποκτά την
ανεξαρτησία της. Τον Ιανουάριο του 1823 το Ναύπλιο γίνεται πρωτεύουσα του
ελεύθερου ελληνικού κράτους ενώ αρχές του 1828 έρχεται στην πόλη ο πρώτος
κυβερνήτης του ελληνικού κράτους, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Τρία χρόνια μετά
δολοφονείται μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.
Καλώς τον βασιλιά!
Το 1833 φτάνει στο Ναύπλιο ο Όθωνας από την Βαυαρία, ως βασιλιάς της Ελλάδας,
και το επόμενο έτος η πρωτεύουσα της Ελλάδας μεταφέρεται στην Αθήνα. Το 1834
φυλακίζεται στο Παλαμήδι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος απελευθερώνεται μετά
από δυο χρόνια. Η βασιλεία του Όθωνα διαρκεί ως το 1862.
Επιτέλους, εκσυγχρονισμός
Τις περιόδους επί Καποδίστρια και Όθωνα η πόλη απoκτά έναν αέρα εκσυγχρονισμού.
Επί Καποδίστρια γκρεμίστηκαν τα τριώροφα και τετραώροφα σαχνισιά που θύμιζαν
οθωμανική πόλη, χτίστηκε το προάστιο της Πρόνοιας για τους λαϊκούς αγωνιστές,
και γεννήθηκαν οι πρώτες εφημερίδες, το πρώτο Εθνικό Τυπογραφείο, η πρώτη Βουλή
των Ελλήνων, οι πρώτες θεατρικές παραστάσεις, τα σαλόνια που καλλιέργησαν την
πολιτική και καλλιτεχνική ζωή, ο τακτικός στρατός και η σχολή Ευελπίδων. Έργα
που ενισχύθηκαν με την άφιξη του Όθωνα και την εγκατάσταση της Αντιβασιλείας
και μετά της Αυλής, μέχρι τη μεταφορά της πρωτεύουσας, το 1834.
Ναύπλιο: Φτιαγμένο για αστούς, φιλόξενο
για τους πρίγκιπες
Και μετά όμως τη μεταφορά της πρωτεύουσας, το Ναύπλιο συνεχίζει να αποτελεί μια
πολύ σημαντική ελληνική πόλη, αφού υπήρξε βασικό στρατιωτικό κέντρο, με τα
συντάγματά του, τα φρούρια, το κεντρικό οπλοστάσιο του στρατού και την κεντρική
ιματιοθήκη. Ακόμα, ήταν δικαστικό και διοικητικό κέντρο, ασφαλές εξαγωγικό
λιμάνι και προς το τέλος του αιώνα συνδέεται και με το σιδηρόδρομο. Στην πόλη
υπάρχουν δυο γειτονιές, η παλιά πόλη και το προάστιο της Πρόνοιας. Μέσα στον
19ο αιώνα το Ναύπλιο αναπτύσσει μια αστική συνείδηση, η όψη της πόλης
καλλωπίζεται, γκρεμίζονται τα τείχη, η πόλη αποκτά φωτισμό, περισσότερο πράσινο
και ευπρεπή ξενοδοχεία που φιλοξενούν πρίγκιπες και αυτοκράτορες.
Ιωάννης Καποδίστριας
Ένα όνομα που σου έρχεται αμέσως στο μυαλό όταν
αναφέρεις το Ναύπλιο, είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας. Τι μπορεί όμως να θυμάσαι
πιο έντονα; Ότι ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας κατά τη μεταβατική
περίοδο, ότι εισήγαγε την καλλιέργεια της πατάτας, ότι ίδρυσε την πρώτη
Γεωργική Σχολή, το πρώτο Τυπογραφείο ή ότι η δολοφονία στον Ναό του Αγίου
Σπυρίδωνα στις 9 Οκτωβρίου 1831 σήμανε το τέλος μιας πολύ σημαντικής εποχής για
την τότε Ελλάδα;
Σύντομο βιογραφικό
Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 10 Φεβρουαρίου του 1776,
φοίτησε στο μοναστήρι της Αγίας Ιουστίνης, έμαθε Λατινικά, Ιταλικά και Γαλλικά.
Την περίοδο 1795-1797 σπούδασε Ιατρική στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Τα πρώτα
του πολιτικά βήματα ξεκινούν νωρίς, το 1803 που διετέλεσε γραμματέας της
επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Το 1815 έως το 1822 ήταν υπουργός εξωτερικών
της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Στις 14 Απριλίου 1827 η Εθνική Συνέλευση της
Τροιζήνας αποφάσισε ότι αυτός θα ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας. Ως
κυβερνήτης το έργο του ήταν δύσκολο και πολυδιάστατο αφού παρέλαβε ένα άναρχο
έθνος το οποίο μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς προσπαθούσε να σταθεί αυτόνομο στα
πόδια του. Έτσι, έδωσε βάση στις ένοπλες δυνάμεις και προσπάθησε να τις
οργανώσει υπό ενιαία διοίκηση, προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την
ανόρθωση της κρατικής μηχανής, καθώς και για τη θέσπιση του νομικού πλαισίου
της πολιτείας.
Περπατώντας στους ιστορικούς δρόμους του Ναυπλίου, σε κάθε γωνιά του υπάρχει
κάτι που να θυμίζει αυτόν τον τόσο σημαντικό ηγέτη. Τι να πρωτοπροσέξεις; Το
πρώτο ελληνικό φαρμακείο στην πλατεία τριών Ναυάρχων, δίπλα από το σημερινό
Δημαρχείο, όπου ταριχεύτηκε η σωρός του, την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων την
οποία ίδρυσε και σήμερα στεγάζεται το Πολεμικό Μουσείο ή τον ναό του Αγίου
Σπυρίδωνα όπου ακόμα υπάρχει το σημάδι από την σφαίρα που τον σκότωσε;
Το Πανελλήνιον
Το έργο του πολυδιάστατο και δύσκολο. Αναλαμβάνοντας την κυβέρνηση του νέου
κράτους ο Καποδίστριας αρχικά διέλυσε την Βουλή και κατήργησε το τότε σύνταγμα.
Στην θέση της Βουλής έφτιαξε το Πανελλήνιον ένα όργανο με 27 μέλη, τα οποία
όμως δεν είχαν καμία δικαιοδοσία, και δημιούργησε ένα υπουργικό συμβούλιο με
αρχηγό τον ίδιο. Χώρισε τη χώρα σε διοικητικές περιφέρειες και δημιούργησε
δικαστήρια.
Ιδρυτής των….πάντων
Μεταξύ άλλων ίδρυσε το Εθνικό Νομισματοκοπείο και καθιέρωσε τον φοίνικα ως
εθνικό νόμισμα, την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα, κατασκεύασε νέα σχολεία,
ίδρυσε εκκλησιαστική σχολή στον Πόρο, Ορφανοτροφείο και αρχαιολογικό Μουσείο
στην Αίγινα, Γεωργική Σχολή στην Τίρυνθα, Ελληνικό και Γαλλικό τυπογραφείο στην
Αίγινα, ανοικοδόμησε το Μεσολόγγι και την Πάτρα, παραχώρησε δάνεια στους
νησιώτες για την αγορά πλοίων και την κατασκευή ναυπηγείων στον Πόρο και το
Ναύπλιο. Μαζί με τον Ανδρέα Μιαούλη προσπάθησε να καταστείλει την πειρατεία και
πέρασε τον στόλο στην δικαιοδοσία της κυβέρνησης. Ίδρυσε την στρατιωτική σχολή
Ευελπίδων με στόχο να οργανώσει τις ένοπλες δυνάμεις. Μάλιστα συνέχισε τον
πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία φοβούμενος ότι οι Άγγλοι θα περιόριζαν τα
σύνορα της Ελλάδας. Επιχείρησε να συνάψει δάνειο με τράπεζες του εξωτερικού,
κάτι όμως για το οποίο η Αγγλία ήταν αντίθετη. Ωστόσο, Ρωσία και Γαλλία
ανέλαβαν να ενισχύσουν οικονομικά την Ελλάδα (ο Τσάρος έστειλε 3.750.000
γαλλικά φράγκα).
Αξίζει να σημειωθεί ότι διέθεσε όλη του την περιουσία για τους σκοπούς του
κράτους και αρνήθηκε να δεχθεί μισθό.
Το πολεοδομικό του έργο
Ο Καποδίστριας είναι υπεύθυνος για την διάνοιξη πολλών δρόμων και πλατείων στην
παλιά πόλη. Ένα από τα μεγάλα έργα, ήταν η διάνοιξη του «Μεγάλου Δρόμου», θα
ακούσεις πολλούς ντόπιους να αποκαλούν έτσι την Βασιλέως Κωνσταντίνου, που
οδηγούσε από την αρχή της πόλης ως την πλατεία Συντάγματος. Αξίζει να σημειωθεί
ότι θεωρείται ο αρχαιότερος δρόμος του κλασικισμού στην Ελλάδα.
Ο Καποδίστριας ασφάλισε πολλά κτήρια από πυρκαγιά σε οίκο της Τεργέστης, γιατί
σε πολλά πέτρινα κτίσματα προστέθηκαν όροφοι χτισμένοι με ξυλοδεσιά, τα οποία
εύκολα έπαιρναν φωτιά. Στα κτήρια αυτά έβαζαν πινακίδες ασφαλιστηρίων και
μερικές σώζονται μέχρι σήμερα.
Η Δολοφονία
Ο Καποδίστριας είχε πολλές αντιπάθειες. Η Ελλάδα λόγω της στρατηγικής της θέσης
ήταν πόλος έλξης για πολλές χώρες οι οποίες ήθελαν να εδραιώσουν την κυριαρχία
τους στην Μεσόγειο. Η Αγγλία ενθάρρυνε τις όποιες εσωτερικές αντιπαραθέσεις
γιατί θεωρούσε τον Καποδίστρια φίλο της Ρωσίας. Το γεγονός ότι δεν έδωσε καμία
εξουσία τις τοπικές αρχές και διόρισε σε θέσεις κλειδιά τα δύο αδέρφια του,
Αυγουστίνο και Βιάρο Καποδίστρια, τον οδήγησε σε σύγκρουση με τους
κοτζαμπάσηδες και τους πλοιοκτήτες. Το κέντρο του αντικαποδιστριακού αγώνα
έγινε η Ύδρα.
Το πρωί της 9ης Οκτωβρίου 1831 έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, ο
Κωνσταντίνος και Γεώργιος Μαυρομιχάλης πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον
κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, καθώς πήγαινε να παρακολουθήσει την κυριακάτικη
θεία λειτουργία. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης πυροβολήθηκε επιτόπου και ο
εξαγριωμένος κόσμος τον αποτελείωσε και πέταξε το πτώμα του στο λιμάνι ενώ ο
αδερφός του Γεώργιος κατέφυγε στη γαλλική πρεσβεία. Παραδόθηκε όμως και
δικάστηκε σε τουφεκισμό.
Η δολοφονία του αποδίδεται στο μανιάτικο έθιμο της βεντέτας μιας και ο
Καποδίστριας είχε φυλακίσει τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη επειδή είχε ξεσπάσει
ανταρσία στην Μάνη. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν αυτός ήταν
ο λόγος ή αν υπήρχε υπονόμευση από χώρες του εξωτερικού.
Η σορός του Καποδίστρια μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα, όπου και ενταφιάστηκε στη
Μονή Πλατυτέρας.
Αυτό το ήξερες;
Στον Καποδίστρια αποδίδεται η εισαγωγή της καλλιέργειας της πατάτας. Το
περίεργο είναι στον τρόπο που βρήκε για να τις κάνει αποδεκτές. Αρχικά,
εισήγαγε ένα φορτίο πατάτες και τις πρόσφερε στους πολίτες. Όμως κανείς δεν
ενδιαφέρθηκε. Έχοντας λοιπόν γνώση των ελληνικών συνηθειών, διέταξε ολόκληρη η
αποστολή των πατατών να ξεφορτώνεται σε δημόσια επίδειξη στις αποβάθρες του
Ναυπλίου, αλλά να φυλάσσονται αυστηρά. Σύντομα, κυκλοφόρησαν φήμες για τις
πατάτες, ότι, αφού τόσο καλά φρουρούνταν, έπρεπε να είναι μεγάλης
σπουδαιότητας. Και φυσικά κάποιοι δοκίμασαν να τις κλέψουν. Οι φρουρές είχαν
διαταχθεί να κάνουν τα στραβά μάτια και να επιτρέπουν ουσιαστικά την κλοπή και
σύντομα όλες οι πατάτες του φορτίου είχαν κλαπεί και το σχέδιο του Καποδίστρια
να τις εισάγει στην Ελλάδα είχε πετύχει.

ΠΗΓΗ : http://www.discovernafplio.gr

Η ξεχωριστή αυτή πόλη της Πελοποννήσου
πρωταγωνίστησε στα σημαντικότερα γεγονότα της νεότερης ιστορίας. Το 1823 το
Ναύπλιο ορίστηκε ως η πρώτη πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Εδώ,
ορκίστηκε η πρώτη κυβέρνηση και δολοφονήθηκε ο πρώτος κυβερνήτης, ο
Καποδίστριας. Αυτή η ιστορική πόλη
κατόρθωσε στο χρόνο να διατηρήσει πλήθος από αξιοθέατα και ομορφιές.
Αρχοντιά και ιστορία
Το Ναύπλιο χωρίζεται στην Παλιά και τη Νέα πόλη,
που συνθέτουν την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της πόλης και χαρακτηρίζονται από
μια αρχοντιά ξεχωριστή, καθώς συναντάμε ένα μεγάλο αριθμό μνημείων που καλύπτουν
όλες τις εποχές της μακραίωνης ιστορίας της πόλης. Η ιστορική πόλη απλώνεται σε
όλο το μήκος της βορινής πλευράς του χαμηλού υψώματος της Ακροναυπλίας, από το
διάσελο που σχηματίζεται ανάμεσα σ' αυτήν και στον απόκρημνο όγκο του
Παλαμηδίου. Ενώ η σύγχρονη πόλη αναπτύσσεται ανατολικά στην σκιά του ονομαστού
Κάστρου. Διαχωριστικό ορόσημο μεταξύ τους αποτελεί η πλατεία του Καποδίστρια με
το πάρκο της, στο οποίο δεσπόζει το άγαλμα του κυβερνήτη.
Η καρδιά της Παλιάς πόλης χτυπά στην πλατεία
Συντάγματος. Αρχικά ονομαζόταν πλατεία Πλατάνου. Έχει μεγάλη ιστορική σημασία
καθώς – σύμφωνα με την παράδοση – κάτω από την σκιά του τεράστιου αιωνόβιου
πλατάνου, οι οπλαρχηγοί κατάστρωναν τα σχέδιά τους λίγο πριν αλλά και κατά τη
διάρκεια της επανάστασης. Αργότερα φιλοξένησε την πρώτη βουλή των Ελλήνων, η
οποία στεγάστηκε στο Βουλευτήριο, ένα εντυπωσιακό κτίριο που αρχικά ήταν τζαμί.
Η πλατεία Συντάγματος όπως και οι γύρω από αυτήν δρόμοι συγκεντρώνουν την
μεγαλύτερη τουριστική κίνηση. Η περιοχή αυτή είναι το αγαπημένο στέκι ντόπιων
και επισκεπτών. Εδώ, λειτουργούν πολλά εμπορικά καταστήματα, καφετέριες,
εστιατόρια και μπαράκια ενώ τα επιβλητικά ενετικά οικοδομήματα και τα
νεοκλασικά δίνουν το δικό τους στίγμα αρχοντιάς στην πόλη.
Η Νέα πόλη του Ναυπλίου φέρει τα χαρακτηριστικά
κάθε σύγχρονης πόλης. Οι φαρδιοί δρόμοι, οι πολυκατοικίες, τα καταστήματα και
τα κτίρια - δημόσια και ιδιωτικά - που στεγάζονται οι διάφορες υπηρεσίες,
επαναφέρουν τον επισκέπτη στους ρυθμούς της καθημερινότητας. οι επιλογές που
προσφέρει το Ναύπλιο είναι τόσες πολλές που το μόνο άγχος κάθε επισκέπτη είναι
να προλάβει να γνωρίσει όσο το δυνατόν καλύτερα αυτή τη ξεχωριστή πόλη.
Παλαμήδι
Το επιβλητικό φρούριο του Παλαμηδίου υψώνεται 216 μέτρα πάνω από την
πόλη του Ναυπλίου και μπορεί κανείς να το επισκεφθεί ανεβαίνοντας με αυτοκίνητο
από την ανατολική πλευρά.
Οι πιο τολμηροί και ρομαντικοί φθάνουν στην
κορυφή από τα 999 σκαλιά. Όπως και αν επιλέξει να το προσεγγίσει κανείς,
σίγουρα θα αποζημιωθεί, καθώς η θέα από την κορυφή προς το Παλιό Ναύπλιο, την
ευρύτερη περιοχή και τον Αργολικό κόλπο κυριολεκτικά κόβει την ανάσα.
Κατασκευάστηκε την περίοδο 1687-1715 από τους Βενετούς και συγκεκριμένα από τον
πορθητή Φραγκίσκο Μοροζίνη, αφού κατέλαβαν το λόφο στον οποίο βρίσκεται, ύστερα
από σφοδρή μάχη με τους Οθωμανούς, κατά τον Βενετοτουρκικό Πόλεμο. Ο σκοπός
ήταν να αποτελέσει το κύριο αμυντικό στήριγμα του Ναυπλίου, που ήταν η
πρωτεύουσα της Πελοποννήσου. Το Παλαμήδι είναι ένα τυπικό φρούριο μπαρόκ και
αποτελείται από 8 προμαχώνες, τριγυρισμένους με τείχη. Αυτά τα 8 οχυρά
(προμαχώνες) είχαν αρχικά βενετσιάνικα ονόματα, μετά τουρκικά και τέλος αρχαία
ελληνικά (Φωκιανός, Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Επαμεινώνδας, Λεωνίδας, Αχιλλέας
κ.λ.π.).
Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης μετά
από πολλές προσπάθειες και αποτυχίες, τη νύχτα της 29ης Νοεμβρίου του 1822, οι
Έλληνες καταλαμβάνουν το Παλαμήδι με τους οπλαρχηγούς, Στάικο Σταϊκόπουλος και
Μοσχονησιώτη. Έπειτα από λίγο έφθασε ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος ανάγκασε τη
φρουρά του Ναυπλίου να συνθηκολογήσει και να παραδοθεί. Στις 30 Νοεμβρίου
εορτάζεται η επέτειος της αλώσεως.
Ένας από τους προμαχώνες του φρουρίου, ο
επονομαζόμενος «Μιλτιάδης» χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή του ήρωα της Επανάστασης
Θ. Κολοκοτρώνη. Στο φρούριο υπάρχει και το ιστορικό εκκλησάκι του Αποστόλου
Ανδρέα, κτισμένο από την εποχή των Ενετών.
Μπούρτζι
Το Μπούρτζι ή «Καστέλι» (Castello dello Soglio)
κατά τους Ενετούς, ή «θαλασσόπυργος» κατά τον Αγώνα του 1821, είναι ένα μικρό
οχυρωμένο νησάκι στην είσοδο του κόλπου του Ναυπλίου. Οχυρώνεται για πρώτη φορά
κατά την περίοδο της Α΄ Ενετοκρατίας (1389-1540) από τον Ενετό Pasqualigo, ο
οποίος ανέθεσε τις εργασίες στον αρχιτέκτονα Antonio Gambello. Την αλλαγή της
μορφής του κάστρου σε ρυθμό Αναγέννησης, σύμφωνα με τις ανάγκες της
πολιορκητικής και με τις νέες απαιτήσεις, μπορεί να παρατηρήσει κανείς στο
Μπούρτζι. Το 1715 το κάστρο καταλαμβάνεται από τους Τούρκους, μέχρι το 1822,
οπότε και περιέρχεται στην κυριότητα των Ελλήνων.
Μπούρτζι στα τουρκοαραβικά, σημαίνει
"νησί-φρούριο", ενώ παλαιότερα το νησάκι είχε το όνομα των Αγίων
Θεοδώρων. Η τουρκική ονομασία τελικά επικράτησε. Αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος
της ευρύτερης οχύρωσης της πόλης για πολλούς αιώνες. Στα πρώτα χρόνια μετά την
απελευθέρωση του νέου ελληνικού κράτους το κάστρο χρησίμευσε ως κατοικία των
δημίων γιατί ήταν "μισητοί στους κατοίκους του Ναυπλίου". Στη
δεκαετία του ΄50 λειτούργησε εκεί ξενοδοχείο, το οποίο εκμεταλλεύθηκε ιδιώτης.
Το ξενοδοχείο φιλοξένησε πολλές και διάσημες προσωπικότητες.
Πλατεία Συντάγματος
Στο κέντρο σχεδόν του Ναυπλίου η πλατεία
Συντάγματος, πλατεία του πλατάνου κατά την επανάσταση, περιστοιχίζεται από
ιστορικά κτήρια όπως η παλιά βουλή, το ανάκτορο Ιωάννη Καποδίστρια, το σπίτι
του Θ. Κολοκοτρώνη, η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και το αρχαιολογικό μουσείο.
Εδώ βρισκόταν τα σπίτι των περισσότερων οπλαρχηγών του 1821.
Η παλιά βουλή (η πρώτη των Ελλήνων) φιλοξενούσε
το Βουλευτικό, ένα από τα δύο σώματα μαζί με το εκτελεστικό που δημιουργήθηκαν
στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1822. Το κτίριο που σήμερα έχει
αναπαλαιωθεί παλαιότερα στέγαζε τουρκικό τζαμί.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ναυπλίου στεγάζεται
σε ένα τριώροφο πετρόκτιστο κτίριο, εκθέτοντας σπουδαία ευρήματα της
Προϊστορικής και Μυκηναϊκής Περιόδου. Το κτίριο χρησιμοποιήθηκε από τους
Βενετούς σαν οπλοστάσιο.
Ακροναυπλία
Γνωστή και με την τουρκική ονομασία της, Ιτς
Καλέ (=εσωτερικό κάστρο) η βραχώδης χερσόνησος της Ακροναυπλίας αποτελούσε την
αρχαία Ακρόπολη του Ναυπλίου. Η Ακροναυπλία κατοικείται από τα προϊστορικά
χρόνια. Αποτελείται από τρία επίπεδα, καθένα εκ των οποίων ήταν κι ένα ξεχωριστό
κάστρο. Τα τείχη της έχουν ύψος 85μ., πλάτος 400μ. και μήκος 900 μέτρα.
Το πρώτο τείχος, από το οποίο σώζονται μόνο
ερείπια, κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. Στη συνέχεια κατασκευάστηκε ένα
φρούριο από τους Φράγκους, την οχύρωση του οποίου ολοκλήρωσαν οι Ενετοί. Κάτω
από την ακρόπολη και στο βορειοδυτικό μέρος της χερσονήσου οι Ενετοί έχτισαν το
φρούριο του Τόρου με πέντε κανόνια, που έδωσαν στο κάστρο την ονομασία "Τα
πέντε αδέλφια".
Το 1822 οι Τούρκοι παρέδωσαν το κάστρο στον τότε
αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ο οποίος υψώνει στις επάλξεις τη σημαία της
ελευθερίας. Η μοίρα όμως του επιφύλασσε σκληρό παιχνίδι αφού 10 περίπου χρόνια
αργότερα (1833) βρέθηκε στο ίδιο κάστρο φυλακισμένος. Επί Καποδίστρια,
χτίστηκαν μια εκκλησία και ένα στρατιωτικό νοσοκομείο και επισκευάστηκαν η
οχύρωση και ο οπλισμός. Μετά το 1821 χρησιμοποιήθηκε σαν στρατόπεδο αλλά και
σαν φυλακή.
Για πολλά χρόνια φιλοξένησε αντικαθεστωτικούς
και πολιτικούς κρατούμενους. Αργότερα, επί βασιλείας Παύλου του Α', οι φυλακές
αυτές κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους ανεγέρθηκε ξενοδοχείο.
ΠΗΓΗ : « http://www.iefimerida.gr/node/104950#ixzz2mAZD0H00 »

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ

Κρανίδι Αργολίδας
Στο υψηλότερο σημείο του καταπράσινου πευκοδάσους
της Αγ. Άννης, βρίσκεται η πολιτεία του Κρανιδίου (Δήμος Κρανιδίου) απ” όπου
φαίνεται ολόκληρη η χερσόνησος της Ερμιονίδος. Σε χαρισματική θέση καταμεσής
των πεδινών της χερσονήσου, το σημερινό Κρανίδι – ορίστηκε «πρωτεύουσα» της
Επαρχίας Ερμιονίδος το 1841 – είναι χτισμένο στα όρια της αρχαίας πολιτείας του
Μάσητος, η οποία περιελάμβανε την περιοχή της σημερινής Κοιλάδας, καθώς και την
κοινότητα των Φούρνων.
Γνωστό, έως την τουρκοκρατία, με το όνομα «Κάτω
Ναχαγιέ» – δηλαδή κάτω επαρχία, σε αντίθεση με τον Άνω Ναχαγιέ της Κορίνθου –
το Κρανίδι εμφανίζεται με το σημερινό του όνομα στις αρχές του 16ου
αιώνα.Σύμφωνα με μια εκδοχή, το όνομά του προέρχεται από το επίθετο Κραναός που
σημαίνει τραχύς, δύσβατος και θεωρείται δηλωτικό της περιοχής. Σύμφωνα με άλλη
εκδοχή το όνομα οφείλεται σε παραφθορά της λέξης Κορωνίδα, το όνομα παραπλήσιας
νησίδας που φέρει το όνομα της μητέρα του θεού της Ιατρικής, του Ασκληπιού, ο
οποίος λατρευόταν από τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.
Κατά την παράδοση, στην περιοχή υπήρχαν 4
οικισμοί προστατευμένοι απο τη θάλασσα, λόγω του φόβου των πειρατών. Ο Άη
Γιάννης, η Μιλίνδρα, τα Βίλια και οι Μπιές οι οποίοι και αποτέλεσαν τα κύτταρα
για τη πόλη του Κρανιδίου.
Το Κρανίδι άρχισε να αναπτύσσεται γύρω από το
εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη του προδρόμου – σημερινή Μητρόπολη του Κρανιδίου- με
τους κατοίκους του να ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία αλλά και την
Ναυτιλία και το εμπόριο, φτάνοντας σε μεγάλη οικονομική ακμή, που του επέτρεψε
να πρωτοστατήσει στην Εθνική προσπάθεια για ανεξαρτησία.
Το Κρανίδι στις αρχές 20ου αι. διέθετε μεγάλο
εμπορικό στόλο λόγω της ασχολίας των κατοίκων μετά τα χρόνια της Επαναστάσεως
με το εμπόριο και τη ναυτιλία καθώς και με τις ιδιαίτερες σχέσεις με τους
Σπετσιώτες και τους Υδραίους. Τα παλαιά αρχοντικά των καπεταναίων με τη
νησιωτική τεχνοτροπία κτίστηκαν την πεντηκονταετία 1840 – 1890 κατά την εποχή
της ακμής της ιστιοφόρου ναυτιλίας στη Ελλάδα.
Όταν ύστερα από το 1890 η ιστιοφόρος ναυτιλία
άρχισε να παρακμάζει λόγω του συναγωνισμού με τα ατμόπλοια οι ναυτικοί
ασχολήθηκαν με την σπογγαλιεία και την αλιεία ενώ οι λιγότεροι στράφηκαν στη γεωργία
και τη κτηνοτροφία. Οι κάτοικοί του ακόμη και σήμερα συνεχίζουν με τις ίδιες
ασχολίες, ενώ πολλοί έχουν στραφεί στα τουριστικά επαγγέλματα λόγω των
ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων της περιοχής αλλά και της υψηλής επισκεψιμότητας
της.
Μάρτυρας της οικονομικής ακμής του Κρανιδίου
είναι ο παραδοσιακός (διατηρητέος) οικισμός του, με τα πανέμορφα αρχοντικά του
και τις υπέροχες καμάρες. Οι πελεκητές πέτρες, τα περίτεχνα μπαλκόνια, οι
φεγγίτες πάνω από τις πόρτες και τα παράθυρα, οι στέγες του παραδοσιακού βυζαντινού
τύπου, τα γωνιασμένα κεραμίδια στο ρόλο των ακροκεράμων και οι μάντρες οι
οποίες κυριολεκτικά οχύρωναν το σπίτι, δίνουν ένα υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα. Ο
οικισμός έχει χαρακτηριστικό νησιώτικο χρώμα και θυμίζει πολύ τους οικισμούς
των νησιών του Αργοσαρωνικού.
Τα χαρακτηριστικά για την τοπική αρχιτεκτονική
κτήρια, του Δημαρχείου και της βιβλιοθήκης, οι πέντε μεγάλες εκκλησίες του 19ου
αι., το μοναδικό για την αρχιτεκτονική του καλντερίμι, στο πηγάδι του Πύργου,
οι τρεις ανακαινισμένοι ανεμόμυλοι, τα παραδοσιακά λιοτρίβια με τις μεγάλες
πέτρες, το ησυχαστήριο και ο λόφος της Αγ. Άννης, καθώς και τα πολλά ξωκλήσια
συμπληρώνουν την εικόνα μιας πολιτείας πανέμορφης.
ΠΗΓΗ : http://epihirimatias.gr