ΠΗΓΗ : " ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΗΣ
smountzouris
«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» λέει ο Κύριος στην «επί του Όρους» ομιλία.
Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Άμαθούντα . Η Αμαθους, ήταν η σημερινή Παλαιά Λεμεσός. Η τωρινή πόλη της Λεμεσού λεγόταν τότε Νεάπολις.Η Κύπρος τότε αποτελούσε επαρχία της μεγάλης ελληνικής αυτοκρατορίας, δηλ.της γνωστής Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων
(12 Νοεμβρίου)
(12 Νοεμβρίου)
Επιμέλεια :Του Ορθοδόξου Ιεραποστολικού Συλλόγου “Πορεία Αγάπης”
Και τα λόγια του αυτά βρίσκουν πλήρη την εφαρμογή τους στο υπεράξιο τέκνο της Κύπρου μας, τον άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, τον Αρχιεπίσκοπο της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας.
Φυσικά η φιλανθρωπία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των αγίων.
Γιατί, η αρετή αυτή, η αγάπη προς τους άλλους ανθρώπους είναι κι η πιο τρανή πιστοποίηση της αγάπης μας προς τον μεγάλο μας Πατέρα, τον Θεό, όπως ξεκάθαρα τονίζει κι ο ιερός ευαγγελιστής.
Ο άγιος Ιωάννης όμως τη φιλανθρωπία την έκαμε κύριο μέλημα της ζωής του, ώστε η Εκκλησία μας να του δώσει και το τιμητικό προσωνύμιο του Ελεήμονος.
Τιμώντας την μνήμη,του προστάτου του Συλλόγου μας,εκθέτουμε στις γραμμές που ακολουθούν την ζωή του μεγάλου αυτού φιλανθρώπου,μια ζωή αληθινά χαριτωμένη και ρωμαλέα.
Είναι τόσο διδακτική, μα και τόσο ενδιαφέρουσα ειδικά για την εποχή μας, που είναι μια εποχή άκρατου ατομισμού.
Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Άμαθούντα . Η Αμαθους, ήταν η σημερινή Παλαιά Λεμεσός. Η τωρινή πόλη της Λεμεσού λεγόταν τότε Νεάπολις.Η Κύπρος τότε αποτελούσε επαρχία της μεγάλης ελληνικής αυτοκρατορίας, δηλ.της γνωστής Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Οι γονείς του Επιφάνιος και Ευκοσμία είχαν μεγάλη κοινωνική θέση κι ήταν άνθρωποι ενάρετοι. Ο πατέρας του ήταν ο φημισμένος κυβερνήτης της νήσου κι είχε μεγάλα διοικητικά χαρίσματα.
Αμφότεροι οι γονείς ποτισμένοι με τα νάματα της πίστης του Χριστού, φρόντισαν με ιδιαίτερη επιμέλεια απ' την πρώτη στιγμή να αναθρέψουν τον Ιωάννη τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».Και το πέτυχαν. Για την αγάπη των γονιών του υποχώρησε στις πιέσεις τους για να δημιουργήσει οικογένεια.
Η οικογενειακή ζωή του αγίου μας υπήρξε πρότυπος. Η ειρήνη του Θεού «η υπερέχουσα πάντα νουν» είχε θρονιαστεί στο σπίτι τους. Δύο αγγελούδια με τη σειρά, δώρα του Θεού κι αυτά ήρθαν να αυξήσουν τη χαρά στην ευλογημένη οικογένεια.
Η ανέφελη όμως ζωή δεν έχει κάτι το μόνιμο στον κόσμο αυτό. Ο γαλανός ουρανός της οικογενειακής ευτυχίας συννέφιασε κάποια μέρα. Πρώτα η σύζυγος κι ύστερα τα δύο παιδιά αρπάχτηκαν από το δρεπάνι του θανάτου κι έφυγαν σε μικρό χρονικό διάστημα. Τα λόγια του πολύαθλου Ιώβ «ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο... είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» στριφογυρίζουν συνέχεια στον νου του. Και παρηγορείται. Και δοξολογεί τον Θεό. Και παίρνει την απόφαση σταθερά κι ηρωικά να αφιερωθεί πια αποκλειστικά στη διακονία του θελήματος του Θεού και των αδελφών του Χριστού. Κι η απόφαση έγινε έργο. Η αγάπη και το ενδιαφέρον του στη σύντροφο του και τα σαρκικά του παιδιά διοχετεύονται τώρα πλούσια στη μεγάλη «οικογένεια του Θεού», την Εκκλησία. Οι πονεμένοι και οι βασανισμένοι, οι χήρες και τα ορφανά, οι φτωχοί και απόκληροι της ζωής γίνονται πια οι προστατευόμενοι του μεγάλου φιλάνθρωπου. Η φήμη του διαδίδεται παντού.
Τον καιρό εκείνο ο πατριαρχικός θρόνος της Αλεξανδρείας είχε χηρέψει. Πρόκριτοι και λαός με μια φωνή καλούν στην ιστορική θέση τον Ιωάννη.
Ο Ιωάννης αντιστέκεται. Το ιερό έργο με τις τόσες ευθύνες τον συνέχει. Προβάλλει διάφορες αντιρρήσεις για να ξεφύγει. Τελικά όμως υποχωρεί στην κλήση του Θεού. Υποτάσσεται στο μήνυμα του Ουρανού κι αναδεικνύεται για την πόλη του Αλεξάνδρου, μα και για ολόκληρη την Αίγυπτο ένας άλλος Νείλος. Ένας Νείλος πνευματικός.
Το φιλανθρωπικό έργο του αγίου ιεράρχου μπορεί να γεμίσει πολλές-πολλές σελίδες. Δεν υπάρχει πτυχή ανέχειας και δυστυχίας που να μην αντιμετωπίστηκε με ανιδιοτελή και φλογερή αγάπη.— Εκείνους που σεις έχετε τη συνήθεια να τους ονομάζετε φτωχούς και ζητιάνους, αυτοί για μένα είναι «οι κύριοι και δεσπόται» μου,είπε στους συνεργάτες του και ζήτησε την καταγραφή τους!!. Γιατί αυτοί είναι που θα μας βοηθήσουν-να κληρονομήσουμε τη βασιλεία των ουρανών.
Έτσι ο πονόψυχος ιεράρχης ξεκινά για το μεγάλο έργο του. Με τη βοήθεια των αφοσιωμένων συνεργατών του κληρικών και λαϊκών μελετώνται προσεκτικά τα διάφορα προβλήματα. Ύστερα προγραμματίζεται η εργασία. Ανοίγουν οι καρδιές. Ανοίγουν τα χέρια. Ανοίγουν τα ταμεία. Τα σχέδια υλοποιούνται. Και σε λίγο καιρό η Αλεξάνδρεια γίνεται αγνώριστη. Νοσοκομεία, πτωχοκομεία, ξενώνες για τους περαστικούς, μαιευτήρια για τις άπορες μητέρες, ορφανοτροφεία για τα ορφανά κι απροστάτευτα παιδιά, συσσίτια για τους φτωχούς κι ένα σωρό αλλά έργα αγάπης προβάλλονται παντού... Η φιλανθρωπία οργανώνεται υποδειγματικά.
Αμφότεροι οι γονείς ποτισμένοι με τα νάματα της πίστης του Χριστού, φρόντισαν με ιδιαίτερη επιμέλεια απ' την πρώτη στιγμή να αναθρέψουν τον Ιωάννη τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».Και το πέτυχαν. Για την αγάπη των γονιών του υποχώρησε στις πιέσεις τους για να δημιουργήσει οικογένεια.
Η οικογενειακή ζωή του αγίου μας υπήρξε πρότυπος. Η ειρήνη του Θεού «η υπερέχουσα πάντα νουν» είχε θρονιαστεί στο σπίτι τους. Δύο αγγελούδια με τη σειρά, δώρα του Θεού κι αυτά ήρθαν να αυξήσουν τη χαρά στην ευλογημένη οικογένεια.
Η ανέφελη όμως ζωή δεν έχει κάτι το μόνιμο στον κόσμο αυτό. Ο γαλανός ουρανός της οικογενειακής ευτυχίας συννέφιασε κάποια μέρα. Πρώτα η σύζυγος κι ύστερα τα δύο παιδιά αρπάχτηκαν από το δρεπάνι του θανάτου κι έφυγαν σε μικρό χρονικό διάστημα. Τα λόγια του πολύαθλου Ιώβ «ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος αφείλετο... είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» στριφογυρίζουν συνέχεια στον νου του. Και παρηγορείται. Και δοξολογεί τον Θεό. Και παίρνει την απόφαση σταθερά κι ηρωικά να αφιερωθεί πια αποκλειστικά στη διακονία του θελήματος του Θεού και των αδελφών του Χριστού. Κι η απόφαση έγινε έργο. Η αγάπη και το ενδιαφέρον του στη σύντροφο του και τα σαρκικά του παιδιά διοχετεύονται τώρα πλούσια στη μεγάλη «οικογένεια του Θεού», την Εκκλησία. Οι πονεμένοι και οι βασανισμένοι, οι χήρες και τα ορφανά, οι φτωχοί και απόκληροι της ζωής γίνονται πια οι προστατευόμενοι του μεγάλου φιλάνθρωπου. Η φήμη του διαδίδεται παντού.
Τον καιρό εκείνο ο πατριαρχικός θρόνος της Αλεξανδρείας είχε χηρέψει. Πρόκριτοι και λαός με μια φωνή καλούν στην ιστορική θέση τον Ιωάννη.
Ο Ιωάννης αντιστέκεται. Το ιερό έργο με τις τόσες ευθύνες τον συνέχει. Προβάλλει διάφορες αντιρρήσεις για να ξεφύγει. Τελικά όμως υποχωρεί στην κλήση του Θεού. Υποτάσσεται στο μήνυμα του Ουρανού κι αναδεικνύεται για την πόλη του Αλεξάνδρου, μα και για ολόκληρη την Αίγυπτο ένας άλλος Νείλος. Ένας Νείλος πνευματικός.
Το φιλανθρωπικό έργο του αγίου ιεράρχου μπορεί να γεμίσει πολλές-πολλές σελίδες. Δεν υπάρχει πτυχή ανέχειας και δυστυχίας που να μην αντιμετωπίστηκε με ανιδιοτελή και φλογερή αγάπη.— Εκείνους που σεις έχετε τη συνήθεια να τους ονομάζετε φτωχούς και ζητιάνους, αυτοί για μένα είναι «οι κύριοι και δεσπόται» μου,είπε στους συνεργάτες του και ζήτησε την καταγραφή τους!!. Γιατί αυτοί είναι που θα μας βοηθήσουν-να κληρονομήσουμε τη βασιλεία των ουρανών.
Έτσι ο πονόψυχος ιεράρχης ξεκινά για το μεγάλο έργο του. Με τη βοήθεια των αφοσιωμένων συνεργατών του κληρικών και λαϊκών μελετώνται προσεκτικά τα διάφορα προβλήματα. Ύστερα προγραμματίζεται η εργασία. Ανοίγουν οι καρδιές. Ανοίγουν τα χέρια. Ανοίγουν τα ταμεία. Τα σχέδια υλοποιούνται. Και σε λίγο καιρό η Αλεξάνδρεια γίνεται αγνώριστη. Νοσοκομεία, πτωχοκομεία, ξενώνες για τους περαστικούς, μαιευτήρια για τις άπορες μητέρες, ορφανοτροφεία για τα ορφανά κι απροστάτευτα παιδιά, συσσίτια για τους φτωχούς κι ένα σωρό αλλά έργα αγάπης προβάλλονται παντού... Η φιλανθρωπία οργανώνεται υποδειγματικά.
Οι βοηθοί του Πατριάρχου δεν είναι υπάλληλοι που πάνε να μοιράσουν «βοηθήματα» για να ξεφορτωθούν κάποιους οχληρούς επισκέπτες. Με τη φωτισμένη και εμπνευσμένη καθοδήγηση του είναι ένας στρατός, ένας ειρηνικός στρατός - στρατός αγάπης - που αυθόρμητα κι εθελοντικά δίνει κάθε μέρα τη μάχη ενάντια στον πόνο και τη δυστυχία. Και του στρατού αυτού κινητήριος μοχλός, πρωτοστάτης και καθοδηγητής ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν που ξέρει να θυσιάζει καθημερινά και χρήμα και κόπο κι ανάπαυση για το ποίμνιο του, τους χριστιανούς του. Ο ποιμήν που τίποτα άλλο δεν βλέπει μπροστά του παρά τη σωτηρία των ψυχών «υπέρ ων Χριστός απέθανε».Για τη δημιουργία αυτής της κοινωνίας ο φλογερός Πατριάρχης προσφέρει τα πάντα. «Όλα για τους άλλους». Να το σύνθημα της ζωής του. Για τον εαυτό του δεν ξέρει να κρατήσει, παρά ό,τι του ήταν απαραίτητο για μια ζωή πολύ απλή και φτωχική. Ασκητικό το κελί του. Φτωχικό το φαγητό του. Πρόχειρο το στρώμα του. Κοινά τα σκεπάσματα του. Τριμμένο το ράσο του. Ό,τι καλό και φανταχτερό το μοιράζει στους άλλους. Όταν κάποτε ένας πλούσιος του δώρησε ένα πάπλωμα για να τον τιμήσει και να τον ζεστάνει,ο Ελεήμων Πατριάρχης το πούλησε και τα χρήματα τα διέθεσε και πάλι στους έχοντες ανάγκη.
Ο μεγάλος μας ιστορικός και ακαδημαϊκός Κ. Άμαντος για τη δραστηριότητα αυτή του Αγίου μας τονίζει; «Περιέθαλψε τους πρόσφυγας κατά τρόπον μοναδικόν, άγνωστον μέχρι τότε εις την ιστορίαν».
Θαυμαστή υπήρξε ολόκληρη η ζωή του αγωνιστού Πατριάρχη. Υπάκουος στην εντολή του Κυρίου απαρνήθηκε τα πάντα στον κόσμο αυτό, για να Τον υπηρετήσει. Όσο καιρό ζούσε στη γη, η ματιά του ήταν προσηλωμένη στον ουρανό και γι' αυτόν κτυπούσε συνέχεια η καρδιά του. Κίνητρο του σε όλα είχε τη βαθιά αγάπη του στον Θεό και τα παιδιά του Θεού. Με την αγάπη άρχισε την Αρχιερατεία του. Με την αγάπη τη φλογερή και αγία συμπληρώνει τη ζωή του και παραδίδει την ψυχή του στον Θεό στον τόπο που γεννήθηκε κι είδε το φως για πρώτη φορά, στην Αμαθούντα της Κύπρου.
Με βαθιά συγκίνηση ο άρχοντας αποχαιρέτησε τον πνευματικό του πατέρα. Με τιμές τον προπέμπει στην Κύπρο. Έξω απο τη σημερινή Λεμεσό έγραψε τη διαθήκη του. Το κείμενο της είναι σύντομο, μα πολύ περιεκτικό. Σ' αυτήν μεταξύ άλλων αναφέρει:
- «Σ' ευχαριστώ, Κύριε και Θεέ μου, γιατί με αξίωσες, τα δώρα που Συ μου έδωσες, να σου τα προσφέρω πίσω. Σ' ευχαριστώ, ακόμη που άκουσες την προσευχή μου και στην κατοχή μου τώρα που πεθαίνω δεν έμεινε παρά «ένα τρίτον νομίσματος», το οποίον προστάζω να δοθεί στους φτωχούς αδελφούς μου. Όταν με τη χάρη του Θεού έγινα επίσκοπος της Αλεξανδρείας, βρήκα στα ταμεία της επισκοπής μου οκτώ χιλιάδες περίπου λίτρες χρυσού. Με τις γενναιόδωρες προσφορές φιλοχρίστων ανθρώπων, κατόρθωσα να συγκεντρώσω αμύθητα ποσά. Τα ποσά αυτά, επειδή ήξερα, πως είναι δώρα του βασιλιά των όλων Χριστού, τα επέστρεψα με επιμέλεια και προσοχή στον Θεό, στον οποίο και ανήκουν. Σ' Αυτόν παραδίδω τώρα και την ψυχή μου».
Ο μεγάλος μας ιστορικός και ακαδημαϊκός Κ. Άμαντος για τη δραστηριότητα αυτή του Αγίου μας τονίζει; «Περιέθαλψε τους πρόσφυγας κατά τρόπον μοναδικόν, άγνωστον μέχρι τότε εις την ιστορίαν».
Θαυμαστή υπήρξε ολόκληρη η ζωή του αγωνιστού Πατριάρχη. Υπάκουος στην εντολή του Κυρίου απαρνήθηκε τα πάντα στον κόσμο αυτό, για να Τον υπηρετήσει. Όσο καιρό ζούσε στη γη, η ματιά του ήταν προσηλωμένη στον ουρανό και γι' αυτόν κτυπούσε συνέχεια η καρδιά του. Κίνητρο του σε όλα είχε τη βαθιά αγάπη του στον Θεό και τα παιδιά του Θεού. Με την αγάπη άρχισε την Αρχιερατεία του. Με την αγάπη τη φλογερή και αγία συμπληρώνει τη ζωή του και παραδίδει την ψυχή του στον Θεό στον τόπο που γεννήθηκε κι είδε το φως για πρώτη φορά, στην Αμαθούντα της Κύπρου.
Με βαθιά συγκίνηση ο άρχοντας αποχαιρέτησε τον πνευματικό του πατέρα. Με τιμές τον προπέμπει στην Κύπρο. Έξω απο τη σημερινή Λεμεσό έγραψε τη διαθήκη του. Το κείμενο της είναι σύντομο, μα πολύ περιεκτικό. Σ' αυτήν μεταξύ άλλων αναφέρει:
- «Σ' ευχαριστώ, Κύριε και Θεέ μου, γιατί με αξίωσες, τα δώρα που Συ μου έδωσες, να σου τα προσφέρω πίσω. Σ' ευχαριστώ, ακόμη που άκουσες την προσευχή μου και στην κατοχή μου τώρα που πεθαίνω δεν έμεινε παρά «ένα τρίτον νομίσματος», το οποίον προστάζω να δοθεί στους φτωχούς αδελφούς μου. Όταν με τη χάρη του Θεού έγινα επίσκοπος της Αλεξανδρείας, βρήκα στα ταμεία της επισκοπής μου οκτώ χιλιάδες περίπου λίτρες χρυσού. Με τις γενναιόδωρες προσφορές φιλοχρίστων ανθρώπων, κατόρθωσα να συγκεντρώσω αμύθητα ποσά. Τα ποσά αυτά, επειδή ήξερα, πως είναι δώρα του βασιλιά των όλων Χριστού, τα επέστρεψα με επιμέλεια και προσοχή στον Θεό, στον οποίο και ανήκουν. Σ' Αυτόν παραδίδω τώρα και την ψυχή μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου