ΠΗΓΗ : " http://roykoymoykoy.blogspot.gr "
Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 1981.Μια ηλιόλουστη μέρα που κατέληξε σε ματωμένη
Αργύριος Ανδριώτης
Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα του Φεβρουαρίου το 1981. Τότε όλοι οι αγώνες γινόντουσαν Κυριακή και άρχιζαν όλοι στις 14.45. 20η αγωνιστική του πρωταθλήματος και στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» στο Φάληρο του Πειραιά, ιστορική έδρα του Ολυμπιακού, διεξάγεται ο αγώναςΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΑΕΚ. Το γήπεδο είναι ασφυκτικά γεμάτο με 35.000 θεατές στην πλειοψηφία τους φίλαθλοι τουΟλυμπιακού. Μετά από ένα ωραίο παιχνίδι ο Ολυμπιακός κερδίζει την ΑΕΚ με 6-0.
Η ευφορία και ο ενθουσιασμός των οπαδών του Ολυμπιακού ξεχειλίζουν. Πολλοί οπαδοί, στην πλειοψηφία τους νεαροί, από τη θύρα 7, με το σφύριγμα της λήξης του αγώνα, τρέχουν προς την έξοδο για να προλάβουν τους παίχτες της ομάδας τους στον διάδρομο που είναι δίπλα στη θύρα 1, πριν μπουν στα αποδυτήρια, για να τους αποθεώσουν.
Ένα εγκληματικό λάθος όμως και η τραγική ειρωνεία της τύχης έχουν σαν αποτέλεσμα οι πρώτοι από τους ενθουσιώδεις φιλάθλους να στριμωχτούν στα κλειστά τουρνικέ της θύρας 7 και ποδοπατημένοι από τους επερχόμενους, που δεν γνώριζαν ότι δεν είχαν αφαιρεθεί τα τουρνικέ και οι πόρτες ήταν κλειστές, να γίνουν ήρωες μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στα αθλητικά χρονικά.
21 νεκροί ηλικίας από 14 μέχρι 40 ετών και πάρα πολλοί τραυματίες. Ράγισαν από πόνο και τα μάρμαρα του «Καραϊσκάκη». Έκλαψε ακόμα κι’ ο Θεός. ΑΔΕΛΦΙΑ ΖΕΙΤΕ!!!Θα σας θυμόμαστε για πάντα.
Τα παραπάνω τα γράφω σαν ελάχιστο φόρο τιμής στα θύματα της ανείπωτης τραγωδίας αλλά και να καταθέσω μιαπροσωπική μου ιστορία της ημέρας εκείνης.
Ως νεαρός υπολοχαγός, παρακολουθώ ένα σχολείο του Όπλου μου στη Σχολή Μηχανικού στο Λουτράκι. Ως οπαδός του Ολυμπιακού και ευρισκόμενος κοντά στην Αθήνα δεν θα μπορούσα να έλειπα από ένα τέτοιο αγώνα. Μαζί λοιπόν με τον συνάδελφο, συμμαθητή και φίλο Σεβαστιανό Μαραγκό, εξασφαλίσαμε εισιτήρια και βρισκόμαστε μέσα στο γήπεδο στη θύρα 10, απέναντι από τα δημοσιογραφικά θεωρεία, προς την πλευρά του Φαλήρου.
Μόλις τελείωσε ο αγώνας, ενθουσιασμένοι από το αποτέλεσμα και το θρίαμβο του Ολυμπιακού, χωρίς να καταλάβουμε τίποτα από την τραγωδία που εκτυλισσόταν δίπλα μας, αποχωρήσαμε από το γήπεδο. Χωρίσαμε για να βρεθούμε την επομένη στο Λουτράκι.
Κανείς μας δεν ξέρει τίποτα. Οι τηλεοράσεις της εποχής δεν είχαν απ’ ευθείας μεταδόσεις, κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν και αν κάποιος δεν άκουγε ραδιόφωνο, δεν θα εγνώριζε τίποτα από τα γεγονότα.
Κατευθύνθηκα προς την Καλλιθέα όπου η γυναίκα μου με περίμενε στην αδελφή μου. Αναχωρήσαμε για το Λουτράκι. Φθάνοντας επιλέξαμε να δειπνήσουμε σε μια ταβέρνα για να παρακολουθήσω και την Αθλητική Κυριακή στην τηλεόραση. Εκεί στην ταβέρνα, μαθαίνω μετά από 5 ώρες για την τραγωδία. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως δεν αντιληφθήκαμε το παραμικρό.
Στο Κερατσίνι του Πειραιά, μένει η αδελφή της μητέρας μου. Ο θείος μου παρακολουθεί αναμετάδοση του αγώνα από το ραδιόφωνο. Μαθαίνει τα τραγικά γεγονότα. Γνωρίζει ότι είμαι στον αγώνα. Αρχίζει ν’ ανησυχεί. Το αποκορύφωμα,ανάμεσα στους νεκρούς που τα ονόματα τους μεταδίδει το ραδιόφωνο, υπάρχει και ένας συνονόματος. Σπύρος Ανδριώτης, ετών 24. Από την ταραχή του συγκρατεί μόνο το επώνυμο. Προσπαθεί να έλθει σε επαφή με την αδελφή μου αλλά λόγω βλάβης των τηλεφώνων (ίσως υπερφορτωμένες οι γραμμές) αδυνατεί. Η αβεβαιότητα, η αγωνία και η απελπισία στο ζενίθ. Μεταβαίνει στο Τζάνειο νοσοκομείο όπου είχαν μεταφέρει τους νεκρούς και τους τραυματίες για να μάθει λεπτομέρειες.
Μαθαίνοντας τα τεκταινόμενα, πήγα σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο για να πάρω τους δικούς μου και να τους ενημερώσω ότι είμαι καλά. Η θεία μου μόλις άκουσε τη φωνή μου, από τη συγκίνηση της, λιποθύμησε. Για μερικούς συγγενείς μου θεωρούμουν νεκρός.
Αφιερωμένο στη μνήμη των 21 θυμάτων της θύρας 7 με την ευχή ποτέ μα ποτέ στον αθλητικό κόσμο να μην ξαναθρηνήσουμε θύματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου