ΠΗΓΗ : " pentapostagma.gr "
Posted: March 27, 2014 at 4:38 pm, Last Updated: March 27, 2014 at 1:38 pm
10FLARES
Ποιο είναι το γενικό πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας; Ποιά ήταν και παραμένει η διπλωματική της στάση σε διεθνή ζητήματα/κρίσεις; Από την στιγμή της κατάρρευσης του Τείχους του Βερολίνου και την επανένωση της Γερμανίας το 1990, οι συζητήσεις παραμένουν έντονες τόσο στο Βερολίνο όσο και σε έτερες δυτικές χώρες σχετικά με τον ρόλο που θα επιτελέσει ή θα πρέπει να επιτελέσει η Γερμανία στη διεθνή κοινότητα στην μετα – ψυχροπολεμική περίοδο.
Αρκετοί αξιωματούχοι έχουν τονίσει ότι η Γερμανία θα πρέπει να αποτελέσει μία «φυσιολογική» διεθνής δύναμη. «Φυσιολογική» στο πλαίσιο της άσκησης επιρροής βάσει της τεράστιας οικονομικής της δύναμης. Όμως, ο αντίλογος έχει ως εξής: αν το Βερολίνο δεν υιοθετήσει μία ενεργητικότερη εξωτερική πολική και αν δεν χρησιμοποιήσει την πολιτική και στρατιωτική της δύναμη προς επιδίωξη των συμφερόντων της, θα μετατραπεί απλώς σε μία μεγαλύτερη Ελβετία, όπου η εθνική της ασφάλεια θα εξαρτάται από τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι Δυτικοί της σύμμαχοι και η γειτονική Ρωσία.
Όμως, ενώ η «νέα» Γερμανία έχει αναδειχθεί ξεκάθαρα ως η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει ακόμη συγκεκριμενοποιήσει ένα συνεκτικό πλαίσιο εξωτερικής πολιτικής στην περίοδο που επακολούθησε του Ψυχρού Πολέμου. Αντιθέτως, το Βερολίνο έχει τηρήσει μία «κυκλοθυμική» διπλωματική στάση, όπου σε ορισμένες περιστάσεις έχει λάβει κρίσιμες αποφάσεις που είχαν δραματικό αντίκτυπο στις διεθνείς εξελίξεις ενώ σε έτερες περιστάσεις ακολούθησε μία παθητική στάση υποκύπτοντας στις «εξωτερικές» πιέσεις.
Τα «χρονολόγια» του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία τείνουν να αγνοούν τον σημαντικό ρόλο που επιτέλεσε η Γερμανία στα γεγονότα που οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο. Η Γερμανία αποφάσισε τον Δεκέμβριο του 1991, να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κροατίας και της Σλοβενίας μία κίνηση που οδήγησε στο ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου.
Η απόφαση της Γερμανίας να αναγνωρίσει τις δύο συγκεκριμένες αποσχιστικές κυβερνήσεις ακολουθήθηκε από διπλωματικές πιέσεις προς την τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα (σ.σ. pentapostagma.gr - με ηγετικό στέλεχος τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Hans-Dietrich Genscher) ώστε να αναγνωριστούν τα κράτη της Κροατίας και της Σλοβενίας. Οι πιέσεις αυτές οδήγησαν, στις 15 Δεκεμβρίου του 1991, στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας των δύο αυτών κρατών από τα μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Οι κριτικοί της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα υποστήριξαν ότι οι αποφάσεις του Genscher ελήφθησαν δίχως την «συναίνεση» της Βρετανίας και της Γαλλίας, αλλά ούτε και της Washington, με την τελευταία να προτείνει μία προσεκτικότερη «απάντηση» στην διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κροατίας και της Σλοβενίας. Οι Σέρβοι και οι υποστηρικτές τους, όντας οργισμένοι κατά της γερμανικής απόφασης, κατηγόρησαν το Βερολίνο για την επιδίωξη οικοδόμησης του Τέταρτου Ράιχ και του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας μέσω της παροχής υποστήριξης στην ανεξάρτητη Κροατία.
Ακόμη, όμως, και οι υποστηρικτές της Γερμανικής πολιτικής στο συγκεκριμένο ζήτημα συμφώνησαν ότι η κίνηση της αναγνώρισης της Σλοβενίας και της Κροατίας ελήφθη παρά το γεγονός ότι η Γερμανία δεν διέθετε την πολιτική και στρατιωτική ισχύ ώστε «να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που θα είχε η πολιτική αυτή απόφαση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου