ΠΗΓΗ : " pentapostagma "
Posted: April 15, 2014 at 11:00 pm, Last Updated: April 15, 2014 at 6:50 pm
Συνέντευξη στον Μάνο Χατζηγιάννη – Μέρος Α’
“Έχομεν μεγάλην ευθύνην ενώπιον του θέματος της διαιρέσεως των χριστιανών και των άλλων κακών, τα οποία μαστίζουν τον άνθρωπον και την κοινωνίαν. Ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας μας, δεν ξανασταυρώνεται, αλλ’ ημείς πρέπει να σταυρωθούμεν, να σταυρώσωμεν, δηλαδή, τα πάθη μας, τον εγωισμόν, τον φανατισμόν, το μίσος, την συκοφαντίαν, την απρέπειαν, την δουλοπρέπειαν και τόσα άλλα.”
Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων στο πρώτο μέρος της αποκλειστικής του συνέντευξης στο “Αγιορείτικο βήμα”ο Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης, υπέρτιμος και έξαρχος Νοτίου Ευρώπης, κ. κ. Γεννάδιοςσχολιάζοντας το ζήτημα των Διαχριστιανικών και Διαθρησκειακών διαλόγων.
Σε αυτό το πρώτο μέρος της συνέντευξης αναφέρεται μεταξύ άλλων στην πορεία της Μητροπόλεως μέσα στην καρδιά του Ρωμαιοκαθολικισμού, στην οικονομική κρίση και στους σύγχρονους διωγμούς των Χριστιανών.
Ακολουθεί ολόκληρο το πρώτο μέρος της συνέντευξης:
Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων στο πρώτο μέρος της αποκλειστικής του συνέντευξης στο “Αγιορείτικο βήμα”ο Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης, υπέρτιμος και έξαρχος Νοτίου Ευρώπης, κ. κ. Γεννάδιοςσχολιάζοντας το ζήτημα των Διαχριστιανικών και Διαθρησκειακών διαλόγων.
Σε αυτό το πρώτο μέρος της συνέντευξης αναφέρεται μεταξύ άλλων στην πορεία της Μητροπόλεως μέσα στην καρδιά του Ρωμαιοκαθολικισμού, στην οικονομική κρίση και στους σύγχρονους διωγμούς των Χριστιανών.
Ακολουθεί ολόκληρο το πρώτο μέρος της συνέντευξης:
-18 χρόνια ένας Ροδίτης, ποιμένας των Ορθοδόξων της Ιταλίας… Σεβασμιώτατε τι κατάσταση βρήκατε στην μητροπολιτική σας περιφέρεια όταν αναλάβατε και τι έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών;
Εντιμότατε κ. Χατζηγιάννη, είμαι Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης 18 χρόνια, μέσα εις την καρδίαν του Ρωμαιοκαθολικισμού. Εις την Ιταλίαν, όμως, ευρίσκομαι από τον Οκτώβριον του 1961, αμέσως μετά την αποφοίτησίν μου από την Θεολογικήν Σχολήν της Χάλκης. Είμαι συνταξιώτης της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και απεστάλην υπό του αοιδίμου Πατριάρχου Αθηναγόρου εις την Ιταλίαν, και δη εις την Νεάπολιν, ως διάκονος της μεγαλωνύμου εκκλησίας των Αγίων Πέτρου και Παύλου της ιστορικής Αδελφότητος των Ορθοδόξων Ελλήνων. Μετεκπαιδεύθην εις την Ποντηφικήν Θεολογικήν Σχολήν της Νοτίου Ιταλίας, εντολή του αειμνήστου Πατριάρχου Αθηναγόρου και επαρουσίασα διδακτορικήν εργασίαν, με θέμα: «Η προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου διά την ενότητα των Χριστιανών», εργασία γραφείσα εις την Ιταλίαν, εις την Ιταλικήν γλώσσαν διά πρώτην φοράν, ύστερα από πολλούς αιώνας, από Ορθόδοξον.
Διηκόνησα εις την μεγαλώνυμον εκκλησίαν των Αγίων Πέτρου και Παύλου επί τριακονταπενταετίαν, ως διάκονος, ιερεύς, και εν συνεχεία Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος και Βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας (εκλογή 26.11.1970 και χειροτονία 17.01.1971) και της Μητροπόλεως Ιταλίας, με Έδραν την Νεάπολιν, παραμείνας εις αύτήν μέχρι της εκλογής μου εις Μητροπολίτην, την 26ην Αυγούστου 1996 (ενθρόνισις 27.10.1996). Επί δέκα συναπτά έτη εδίδαξα Πατερικήν Θεολογίαν εις το Πανεπιστημιακόν Ινστιτούτον του Αγίου Νικολάου, εις Μπάρι.
Εγεννήθην επί Ιταλοκρατίας, ορφανός από εξ ετών και άνετράφην πνευματικά και κοινωνικά, με την αδελφήν μου Μαρίαν, χάρις εις την ηρωικήν Μορφήν της Μητέρας μου Σταματίας, εις την επίμονον και υπομονητικήν προσευχήν της. Δεν παρηκολούθησα μαθήματα εις τα Ιταλικά Σχολεία της πατρίδος μου, διότι οι καιροί τότε ήσαν διαφορετικοί και η ζωή γεμάτη αγώνες, δάκρυα, προσευχή και εκκλησία.
Η βοήθεια, η προστασία και η παρουσία του Θεού εις την ζωήν μου και την ταπεινήν διακονίαν μου είναι γεγονός αναντίρρητον. Εις την ουσίαν ο,τι έγινεν εις την Ιταλίαν άνήκει εις τον Μεγαλοδύναμον και Φιλάνθρωπον Θεόν. Έγινε, πράγματι, ένα θαύμα, με προσευχή νυχθημερόν και δάκρυα, ευχαριστώ τον Πανοικτίρμονα Θεόν. Γενικά, εις τον λαόν, εις τα Πανεπιστήμια, εις τους Άρχοντας της Ιταλίας και εις τα τάγματα της Ρ.καθολικής Εκκλησίας, η Ορθόδοξος Εκκλησία ήτο ανύπαρκτος. Μόνον εξ εκκλησίαι ετελούσαν την Θείαν Λειτουργίαν και αυταί χωρίς οργάνωσιν, επομένως χωρίς συναντήσεις διά Ορθόδοξον κατήχησιν, σχολεία Ελληνικής γλώσσης και Εκκλησιαστικά συνέδρια. Η Ορθοδοξία ήτο ανύπαρκτος, δυνάμεθα να είπωμεν, και οι Έλληνες δεν είχον ορθόδοξον ιερόν τόπον διά να κοινωνήσουν και να τελέσουν τα μυστήριά των.
Από το έτος 1996 και εξής, η Ορθόδοξος Μητρόπολις Ιταλίας και Μελίτης, με πλήρη διάθεσιν και αγωνιστικότητα, επροχώρησεν εις την ίδρυσιν ενοριών, απόκτησιν εκκλησιών και μονών, ίδρυσιν σχολείων Ελληνικής Γλώσσης και Ορθοδόξου Κατηχήσεως, και προέβη εις νέας χειροτονίας. Επέτυχε δε από μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την παραχώρησιν εις αυτήν εκκλησιών και απέκτησε κύρος εκκλησιαστικόν, πνευματικόν, κοινωνικόν και πολιτιστικόν. 75 περίπου ενορίαι και εκκλησίαι και 65 ιερείς, όλοι πτυχιούχοι Πανεπιστημίων, με οκτώ υποψηφίους, κοσμούν την Ορθόδοξον Μητρόπολιν Ιταλίας και Μελίτης. Μάλιστα, προ δύο ετών, επετεύχθη, με ακάματους προσπαθείας, συνεχείς συναντήσεις και αγαστήν συνεργασίαν με τας Κρατικάς Επιτροπάς, το ιστορικόν Concordato – Intesa (Συμφωνία) μεταξύ του Ιταλικού Κράτους και της Μητροπόλεως. η οποία έλαβε τα αυτά δικαιώματα, τα οποία έχει και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εν Ιταλία.
Διηκόνησα εις την μεγαλώνυμον εκκλησίαν των Αγίων Πέτρου και Παύλου επί τριακονταπενταετίαν, ως διάκονος, ιερεύς, και εν συνεχεία Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος και Βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας (εκλογή 26.11.1970 και χειροτονία 17.01.1971) και της Μητροπόλεως Ιταλίας, με Έδραν την Νεάπολιν, παραμείνας εις αύτήν μέχρι της εκλογής μου εις Μητροπολίτην, την 26ην Αυγούστου 1996 (ενθρόνισις 27.10.1996). Επί δέκα συναπτά έτη εδίδαξα Πατερικήν Θεολογίαν εις το Πανεπιστημιακόν Ινστιτούτον του Αγίου Νικολάου, εις Μπάρι.
Εγεννήθην επί Ιταλοκρατίας, ορφανός από εξ ετών και άνετράφην πνευματικά και κοινωνικά, με την αδελφήν μου Μαρίαν, χάρις εις την ηρωικήν Μορφήν της Μητέρας μου Σταματίας, εις την επίμονον και υπομονητικήν προσευχήν της. Δεν παρηκολούθησα μαθήματα εις τα Ιταλικά Σχολεία της πατρίδος μου, διότι οι καιροί τότε ήσαν διαφορετικοί και η ζωή γεμάτη αγώνες, δάκρυα, προσευχή και εκκλησία.
Η βοήθεια, η προστασία και η παρουσία του Θεού εις την ζωήν μου και την ταπεινήν διακονίαν μου είναι γεγονός αναντίρρητον. Εις την ουσίαν ο,τι έγινεν εις την Ιταλίαν άνήκει εις τον Μεγαλοδύναμον και Φιλάνθρωπον Θεόν. Έγινε, πράγματι, ένα θαύμα, με προσευχή νυχθημερόν και δάκρυα, ευχαριστώ τον Πανοικτίρμονα Θεόν. Γενικά, εις τον λαόν, εις τα Πανεπιστήμια, εις τους Άρχοντας της Ιταλίας και εις τα τάγματα της Ρ.καθολικής Εκκλησίας, η Ορθόδοξος Εκκλησία ήτο ανύπαρκτος. Μόνον εξ εκκλησίαι ετελούσαν την Θείαν Λειτουργίαν και αυταί χωρίς οργάνωσιν, επομένως χωρίς συναντήσεις διά Ορθόδοξον κατήχησιν, σχολεία Ελληνικής γλώσσης και Εκκλησιαστικά συνέδρια. Η Ορθοδοξία ήτο ανύπαρκτος, δυνάμεθα να είπωμεν, και οι Έλληνες δεν είχον ορθόδοξον ιερόν τόπον διά να κοινωνήσουν και να τελέσουν τα μυστήριά των.
Από το έτος 1996 και εξής, η Ορθόδοξος Μητρόπολις Ιταλίας και Μελίτης, με πλήρη διάθεσιν και αγωνιστικότητα, επροχώρησεν εις την ίδρυσιν ενοριών, απόκτησιν εκκλησιών και μονών, ίδρυσιν σχολείων Ελληνικής Γλώσσης και Ορθοδόξου Κατηχήσεως, και προέβη εις νέας χειροτονίας. Επέτυχε δε από μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την παραχώρησιν εις αυτήν εκκλησιών και απέκτησε κύρος εκκλησιαστικόν, πνευματικόν, κοινωνικόν και πολιτιστικόν. 75 περίπου ενορίαι και εκκλησίαι και 65 ιερείς, όλοι πτυχιούχοι Πανεπιστημίων, με οκτώ υποψηφίους, κοσμούν την Ορθόδοξον Μητρόπολιν Ιταλίας και Μελίτης. Μάλιστα, προ δύο ετών, επετεύχθη, με ακάματους προσπαθείας, συνεχείς συναντήσεις και αγαστήν συνεργασίαν με τας Κρατικάς Επιτροπάς, το ιστορικόν Concordato – Intesa (Συμφωνία) μεταξύ του Ιταλικού Κράτους και της Μητροπόλεως. η οποία έλαβε τα αυτά δικαιώματα, τα οποία έχει και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εν Ιταλία.
-Πως πορεύεται η Ορθοδοξία μέσα στην καρδιά του Ρωμαιοκαθολικισμού; Ποιες οι σχέσεις σας με το Βατικανό;
Η Ορθόδοξος Μητρόπολις Ιταλίας και Μελίτης χαίρει εκτιμήσεως και κύρους όχι μόνον από το Βατικανόν και την Ρ.καθολικήν Εκκλησίαν, αλλά και από τον λαόν της Ιταλίας, διότι αυτή γνωρίζει να σέβεται, να μη αναμειγνύεται εις τα ξένα πράγματα και τας αλλοτρίους υποθέσεις. Η Ορθοδοξία λάμπει και αι σχέσεις της Μητροπόλεως με όλους είναι ανθρώπιναι και κοινωνικαί, φωτίζει, διδάσκει και κηρύττει τα αιώνια μηνύματά της.
Ακολουθεί το ανώτερον σοφόν πατερικόν πνεύμα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, πάντοτε δε με μοναδικήν αρχήν και τέλος το Ευαγγέλιον και τα διδάγματα των Αγίων Πατέρων μας, επέτυχε την εύρεσιν των Ορθοδόξων Ελλήνων και την συνάντησιν με αυτούς μέσα εις την Κιβωτόν της σωτηρίας, την Εκκλησίαν. Η Ορθόδοξος Μητρόπολις καρποφορεί, χωρίς ποβλήματα και δυσκολίας από το Βατικανόν, την Ρ.καθολικήν Εκκλησίαν και τον Ιταλικόν λαόν.
Χάρις εις τας αόκνους προσπαθείας της και την αγαστήν συνεργασίαν της με τους θεσμούς της χώρας, εν η παροικούμεν, και ιδία με το Pontificio Consiglio, το Vicariato της Ρώμης παρεχώρησεν εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, μέσω της Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας και Μελίτης, την ιστορικήν και αρχαιοπρεπή εκκλησίαν του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος (6ου αιώνος) η οποία κείται εις το κέντρον των Αρχαιοτήτων της Ρώμης, όπισθεν του Campidoglio (Δημαρχείον Ρώμης), ιστορικόν γεγονός, διά πρώτην φοράν γενόμενον. Εν προκειμένω προσθέτω και τούτο το ευχάριστον: Περίπου 60 εκκλησίαι έχουν παραχωρηθή εις την Ορθόδοξον Μητρόπολιν, κατόπιν αιτήσεως και φροντίδος της, από τους Αρχιεπισκόπους της εν Ιταλία Ρ.καθολικής Εκκλησίας. Όλα όσα συνέβησαν εις την Μητρόπολιν είναι έργον του Θεού.
Εις την Ιταλίαν ευρισκόμενος 53 έτη, έζησα όλους τους σταθμούς –περιόδους- φανατισμού, πάθους, μίσους, μεταξύ των Χριστιανών. Με ειλικρινή διάθεσιν, με ελπιδοφόρον συνεργασίαν και συναντήσεις εποικοδομητικάς, ηγωνίσθημεν όπως ολιγοστεύση η “ignoranza” (άγνοια) και τα μισαλλόδοξα πάθηεξαφανισθούν, και ανοιχθή μία νέα πορεία εις ολόκληρον την χώραν, πορεία καταλλαγής, διαλόγου, αγάπης, ειρήνης και αδελφοσύνης.
Ακολουθεί το ανώτερον σοφόν πατερικόν πνεύμα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, πάντοτε δε με μοναδικήν αρχήν και τέλος το Ευαγγέλιον και τα διδάγματα των Αγίων Πατέρων μας, επέτυχε την εύρεσιν των Ορθοδόξων Ελλήνων και την συνάντησιν με αυτούς μέσα εις την Κιβωτόν της σωτηρίας, την Εκκλησίαν. Η Ορθόδοξος Μητρόπολις καρποφορεί, χωρίς ποβλήματα και δυσκολίας από το Βατικανόν, την Ρ.καθολικήν Εκκλησίαν και τον Ιταλικόν λαόν.
Χάρις εις τας αόκνους προσπαθείας της και την αγαστήν συνεργασίαν της με τους θεσμούς της χώρας, εν η παροικούμεν, και ιδία με το Pontificio Consiglio, το Vicariato της Ρώμης παρεχώρησεν εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, μέσω της Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας και Μελίτης, την ιστορικήν και αρχαιοπρεπή εκκλησίαν του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος (6ου αιώνος) η οποία κείται εις το κέντρον των Αρχαιοτήτων της Ρώμης, όπισθεν του Campidoglio (Δημαρχείον Ρώμης), ιστορικόν γεγονός, διά πρώτην φοράν γενόμενον. Εν προκειμένω προσθέτω και τούτο το ευχάριστον: Περίπου 60 εκκλησίαι έχουν παραχωρηθή εις την Ορθόδοξον Μητρόπολιν, κατόπιν αιτήσεως και φροντίδος της, από τους Αρχιεπισκόπους της εν Ιταλία Ρ.καθολικής Εκκλησίας. Όλα όσα συνέβησαν εις την Μητρόπολιν είναι έργον του Θεού.
Εις την Ιταλίαν ευρισκόμενος 53 έτη, έζησα όλους τους σταθμούς –περιόδους- φανατισμού, πάθους, μίσους, μεταξύ των Χριστιανών. Με ειλικρινή διάθεσιν, με ελπιδοφόρον συνεργασίαν και συναντήσεις εποικοδομητικάς, ηγωνίσθημεν όπως ολιγοστεύση η “ignoranza” (άγνοια) και τα μισαλλόδοξα πάθηεξαφανισθούν, και ανοιχθή μία νέα πορεία εις ολόκληρον την χώραν, πορεία καταλλαγής, διαλόγου, αγάπης, ειρήνης και αδελφοσύνης.
-Τόσο η Ιταλία όσο και η Ελλάδα δοκιμάζονται από την πολύπλευρη οικονομική κρίση. Ποιος ο ρόλος της Εκκλησίας απέναντι στις δοκιμασίες των πληγέντων λαών των δύο χωρών;
Προσευχόμεθα όλως ιδιαιτέρως κατά τον καιρόν τούτον, αδιάλειπτα, διά τας δοκιμαζομένας από την οικονομικήν κρίσιν χώρας, όπως είναι η Ελλάδα και η Ιταλία, και άλλαι χώραι εις τον κόσμον, των οποίων οι λαοί ταλαιπωρούνται, βασανίζονται, με την ελπίδα ότι ο Πανάγαθος Θεός θα ελευθερώση και θα σώση αυτούς από το απίστευτον αυτό κακόν, το οποίον οδηγεί τον άνθρωπον εις την απελπισίαν και την απόγνωσιν, με κάκιστα άποτελέσματα διά τον εαυτόν του, την οικογένειάν του και την κοινωνίαν γενικά.
Το κακόν το οποίον πλήττει ανέκαθεν την Ορθόδοξον Μητρόπολιν Ιταλίας και Μελίτης είναι το οικονομικόν σημείον. Είναι μία πληγή, η οποία βασανίζει και ταλαιπωρεί την Μητρόπολιν, αλλά, τη βοηθεία του Υψίστου Θεού, το ιεραποστολικόν και πολιτιστικόν έργον της δεν εκάμφθην, αλλά συνεχίζει, με δυσχερείας, βεβαίως, και εμπόδια, αλλά προχωρεί και είναι «Φως αληθινόν», φωτίζον κάθε άνθρωπον.
Το κακόν το οποίον πλήττει ανέκαθεν την Ορθόδοξον Μητρόπολιν Ιταλίας και Μελίτης είναι το οικονομικόν σημείον. Είναι μία πληγή, η οποία βασανίζει και ταλαιπωρεί την Μητρόπολιν, αλλά, τη βοηθεία του Υψίστου Θεού, το ιεραποστολικόν και πολιτιστικόν έργον της δεν εκάμφθην, αλλά συνεχίζει, με δυσχερείας, βεβαίως, και εμπόδια, αλλά προχωρεί και είναι «Φως αληθινόν», φωτίζον κάθε άνθρωπον.
Η Μητρόπολις δεν έχει πόρους και περιουσίαν. Βοηθείται μόνον από 3 λαικούς φίλους των σχολικών θρανίων του Μητροπολίτου, οι οποίοι εκτιμούν και σέβονται το ιεραποστολικόν και πολιτιστικόν έργον της. Η Μητρόπολις προσφέρει τα πάντα εις τας ενορίας, χωρίς να λαμβάνη και την παραδοσιακήν «λογίαν».
Η Μητρόπολις ιδρύθη από τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαίον και μάλιστα αποτελεί την πρώτην Πατριαρχικήν Αυτού Πράξιν. Παρά την οικονομικήν πληγήν, η οποία πλήττει την Ορθόδοξον Μητρόπολιν, αυτή είναι παρούσα εις κάθε δυσκολίαν και πρόβλημα του αδελφού μας, του πλησίον μας, ο οποίος είναι «εικών του Θεού», κατά την έκφρασιν των Αγίων Ελλήνων Πατέρων της Καππαδοκίας, οπωσδήποτε μέσα εις τα πλαίσια των δυνατοτήτων της. Η φιλανθρωπία είναι από τα πρώτα μελήματά της. Προσεύχεται και συμβουλεύει, συναντά και αφιερώνει ώρας πολλάς διά την παραμυθίαν και την σωτηρίαν του ανθρώπου.
Ο ρόλος της Εκκλησίας απέναντι των ανθρώπων και των χωρών, οι οποίοι επλήγησαν και υποφέρουν σήμερον, και έχουν μεγάλην ανάγκην, η Ορθόδοξος Μητρόπολις είναι παρούσα, ζώσα και φιλάνθρωπος, μέσα εις τα πλαίσια, βεβαίως, των δυνατοτήτων της, η δε συμπαράστασίς της είναι δυναμική, ενεργός και με συμβουλάς, και ιδία με την προσευχήν, η οποία είναι η Άνωθεν ενίσχυσις. Όποιος προσεύχεται αληθινά, έχει την προστασίαν του Θεού, όποιος αυθεντικά βιώνει το μέγα μυστήριον της συναντήσεώς του με τον Θεόν, αυτόν ο Θεός δεν τον εγκαταλείπει.
Η Μητρόπολις ιδρύθη από τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαίον και μάλιστα αποτελεί την πρώτην Πατριαρχικήν Αυτού Πράξιν. Παρά την οικονομικήν πληγήν, η οποία πλήττει την Ορθόδοξον Μητρόπολιν, αυτή είναι παρούσα εις κάθε δυσκολίαν και πρόβλημα του αδελφού μας, του πλησίον μας, ο οποίος είναι «εικών του Θεού», κατά την έκφρασιν των Αγίων Ελλήνων Πατέρων της Καππαδοκίας, οπωσδήποτε μέσα εις τα πλαίσια των δυνατοτήτων της. Η φιλανθρωπία είναι από τα πρώτα μελήματά της. Προσεύχεται και συμβουλεύει, συναντά και αφιερώνει ώρας πολλάς διά την παραμυθίαν και την σωτηρίαν του ανθρώπου.
Ο ρόλος της Εκκλησίας απέναντι των ανθρώπων και των χωρών, οι οποίοι επλήγησαν και υποφέρουν σήμερον, και έχουν μεγάλην ανάγκην, η Ορθόδοξος Μητρόπολις είναι παρούσα, ζώσα και φιλάνθρωπος, μέσα εις τα πλαίσια, βεβαίως, των δυνατοτήτων της, η δε συμπαράστασίς της είναι δυναμική, ενεργός και με συμβουλάς, και ιδία με την προσευχήν, η οποία είναι η Άνωθεν ενίσχυσις. Όποιος προσεύχεται αληθινά, έχει την προστασίαν του Θεού, όποιος αυθεντικά βιώνει το μέγα μυστήριον της συναντήσεώς του με τον Θεόν, αυτόν ο Θεός δεν τον εγκαταλείπει.
Η αληθινή προσευχή οδηγεί εις την ελευθερίαν, εις την ζώσα ελπίδα, πίστιν και αγάπην, οδηγεί τον άνθρωπον εις το να αντιληφθή τας ανάγκας του συνανθρώπου του, τον ελευθερώνει από τα δεινά και τον σώζει. Όποιος προσεύχεται αληθινά, όποιος καταφέυγει εις τον Θεόν, όποιος αυθεντικά βιώνει το μέγα μυστήριον της συναντήσεώς του με τον Θεόν, αυτόν ο Θεός θα τον ανυψώση. Εις το μεγάλο αυτό μήνυμα της αγάπης του Θεού, βασιζομένη η Ορθόδοξος Μητρόπολις, ενδιάφερεται και προστατεύει τους Ορθοδόξους Μετανάστας, οι οποίοι προέρχονται από τας άλλας Τοπικάς Ορθοδόξους Εκκλησίας, ώστε να μη γίνουν λεία των αιρετικών και των νέων εχθρών της αμωμήτου Πίστεώς μας.
Ίδρύει ενορίας, αποκτά εκκλησίας, χειροτονεί ιερείς, ανάλογα με την καταγωγήν του Ορθοδόξου Ποιμνίου και ούτω διαφυλάσσει την Ορθόδοξον αυτών Πίστιν, τα ήθη και τα έθιμά των.
Η Μητρόπολις είναι πιστή εις το πνεύμα της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, το οποίον είναι το πνεύμα του Ευαγγελίου και των Αγίων Πατέρων, και το οποίον επιζητεί σφόδρα η ποιμαντική φροντίδα του ποιμνίου να είναι ακεραία και πνατοτεινή, ώστε εις την ξένην να μη χαθούν, αλλά και να ζήσουν ελεύθεροι ωσάν λαός. Είναι εργαζόμενοι, τίμιοι και σοβαροί, όμως με πολλάς ανάγκας και δυσκολίας. Ζούν και αυτοί την οικονομικήν κρίσιν, και αγωνίζονται σκληρά εις το δύσκολον μονοπάτι της ζωής.
-17 αιώνες μετά το διάταγμα των Μεδιολάνων αισθάνεστε πως ο Χριστιανισμός διώκεται ακόμη; Στην Ευρώπη είναι έντονη η διείσδυση του Ισλαμικού στοιχείου, ενώ στη Μέση Ανατολή ο χριστιανισμός μετρά καθημερινά νέους μάρτυρες της πίστης μας…
Καίτοι έχουν περάσει τόσοι αιώνες από την υπογραφήν του «Διατάγματος των Μεδιολάνων», η εφαρμογή του και ο σεβασμός εις αυτό δεν αποτελεί ακόμη πραγματικότητα. Δυστυχώς, η μη μέχρι σήμερον πραγματοποίησίς του οφείλεται εις την έπαρσιν και την αδιαφορίαν του ανθρώπου. Είναι τα μέγιστα κακά, τα οποία, μαζί με την εκκοσμίκευσιν, οδηγούν αυτόν εις τελείαν καταστροφήν. Εις όλα τα δημιουργηθέντα προβλήματα, εις τας υπαρχούσας δυσκολίας, εις την σημερινήν κρίσιν, αιτία, δυστυχώς, είναι ο άνθρωπος, ο οποίος «decaduto» πνευματικά, είναι χωρίς αγάπη, χωρίς ειρήνη, χωρίς ελπίδα. Διά τούτο ο άνθρωπος είναι «δυστυχισμένος», διότι απεμακρύνθη από τον Θεόν, διότι δεν ενεργεί σύμφωνα με το θέλημά Του, διότι δεν είναι χαριτωμένος με την Χάριν Του και την ευλογίαν Του.
Ο άνθρωπος, η κοινωνία, η ανθρωπότης, πρέπει να ζήση με τα ευαγγελικά μηνύματα και τα διαχρονικά διδάγματα της ζωής των Άγίων Πατέρων, διά να αλλάξη νοοτροπίαν, σκέψιν και πολιτείαν, Πρέπει να γίνη «καινός άνθρωπος», «άνθρωπος του Θεού», «εικών του Θεού», διά να λειτουργήση το ιστορικόν «Διάταγμα» του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ώστε να δώση την ευημερίαν και την ελευθερίαν εις τον άνθρωπον.
Η ανειλικρίνεια, όμως, η υποκρισία, η αδιαφορία, ο εγωισμός, η τελευταία ασθένεια –πάθος- η εκκοσμίκευσις, έχουν κυριεύσει τον άνθρωπον και δεν τον αφήνουν να ζήση ελεύθερα, με σεβασμόν, με κατανόησιν, με ειλικρίνειαν, με αδελφοσύνην, διά να εφαρμόση τα άρθρα του Διατάγματος διά το καλόν και το συμφέρον του.
Όλα τα προβλήματα, αι δυσκολίαι, η δυστυχία, αι αντιθέσεις, και γενικά η κρίσις, όλα θεραπεύονται, όταν ο άνθρωπος ζεί με την πνοήν και το πνεύμα του Θεού, όταν είναι πιστός εις το θέλημά Του, το οποίον οδηγεί εις την αληθινήν ευτυχίαν και την σωτηρίαν του.
Η ανειλικρίνεια, όμως, η υποκρισία, η αδιαφορία, ο εγωισμός, η τελευταία ασθένεια –πάθος- η εκκοσμίκευσις, έχουν κυριεύσει τον άνθρωπον και δεν τον αφήνουν να ζήση ελεύθερα, με σεβασμόν, με κατανόησιν, με ειλικρίνειαν, με αδελφοσύνην, διά να εφαρμόση τα άρθρα του Διατάγματος διά το καλόν και το συμφέρον του.
Όλα τα προβλήματα, αι δυσκολίαι, η δυστυχία, αι αντιθέσεις, και γενικά η κρίσις, όλα θεραπεύονται, όταν ο άνθρωπος ζεί με την πνοήν και το πνεύμα του Θεού, όταν είναι πιστός εις το θέλημά Του, το οποίον οδηγεί εις την αληθινήν ευτυχίαν και την σωτηρίαν του.
- Έχει γίνει πολύς λόγος για τους Διαθρησκειακούς και Διαχριστιανικούς διαλόγους, αλλά και για τις κοινές προσευχές. Μάλιστα, ακούστηκαν φωνές που κάνουν λόγο για διαθρησκειακό οικουμενισμό. Ποιος ο στόχος όλων αυτών και τι έχει επιτευχθεί μέχρι σήμερα; Η επιδιωκόμενη Ένωση των χριστιανών κατά πόσο είναι εφικτή;
Νομίζω ταπεινά ότι τόσον οι Διαθρησκειακοί όσον και οι Διαχριστιανικοί διάλογοι έχουν σπουδαιότητα και σημασίαν εις την ζωήν και την πολιτείαν του ανθρώπου. Γενικά σκεπτόμενοι και μη επηρεαζόμενοι από τας άρνητικάς και επικινδύνους σειρήνας, ας χωρίσωμεν με πίστιν εις το θέλημα του Θεού, εις την Πατερικήν ρήσιν ότι ο άνθρωπος είναι «εικών του Θεού», ο Οποίος θέλει «πάντας σωθήναι».
Όταν συναντώνται οι άνθρωποι ή οι λαοί διά να συζητήσουν εν ειρήνη και σεβασμώ διάφορα προβλήματα, τα οποία απασχολούν αυτούς, είναι, βεβαίως, ωραίον, σημαντικόν, είναι μεγάλη υπόθεσις. Όταν συναντώνται διά να γνωρίσουν εις τους άλλους την Βασιλείαν του Θεού, να συνεργασθούν διά να καταστήσουν πλέον ζώσαν και κατανοητήν την παρουσίαν της αγάπης του επί της γης και γίνουν κήρυκες της ενότητος των ανθρώπων με τον Χριστόν, είναι καθήκον ιερώτατον και θείον.
Ο Θεός της αγάπης καλεί όλους να διακονήσωμεν τω ευαγγελικώ και πατερικώ αυτώ μηνύματι, χάρις εις το οποίον έχομεν τους κατηχουμένους, τα νέα μέλη εις τους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μάρτυρες της σωτηρίας της ψυχής των.
Η Ορθόδοξος Μητρόπολις Ιταλίας και Μελίτης συμμετέχει εις τους τοπικούς διαλόγους και συναντήσεις και φέρει ανόθευτον το σωτήριον Φως της Ορθοδοξίας, το οποίον λάμπει, φωτίζει και σώζει. Ούτως η Μητρόπολις βοηθεί κοινωνικά και πνευματικά τον άνθρωπον, του οποίου τελικός σκοπός είναι η σωτηρία του και η αιώνιος ζωή.
Έχομεν μεγάλην ευθύνην ενώπιον του θέματος της διαιρέσεως των χριστιανών και των άλλων κακών, τα οποία μαστίζουν τον άνθρωπον και την κοινωνίαν. Ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας μας, δεν ξανασταυρώνεται, αλλ’ ημείς πρέπει να σταυρωθούμεν, να σταυρώσωμεν, δηλαδή, τα πάθη μας, τον εγωισμόν, τον φανατισμόν, το μίσος, την συκοφαντίαν, την απρέπειαν, την δουλοπρέπειαν και τόσα άλλα.
Η Μητρόπολις Ιταλίας έχει Πιστούς και Ιερείς Ιταλικής καταγωγής και δρα ελεύθερα, προσφέρουσα τον σωτήριον θησαυρόν της, την Ορθόδοξον Παράδοσιν και Λατρείαν, την Ορθόδοξον Πνευματικότητά της, η οποία διά τα γνήσια τέκνα της είναι θησαυρός ανεκτίμητος και προσφέρει εις αυτά την αγαλλίασιν, την σωτηρίαν και την αιώνιον ζωήν.
Όταν συναντώνται οι άνθρωποι ή οι λαοί διά να συζητήσουν εν ειρήνη και σεβασμώ διάφορα προβλήματα, τα οποία απασχολούν αυτούς, είναι, βεβαίως, ωραίον, σημαντικόν, είναι μεγάλη υπόθεσις. Όταν συναντώνται διά να γνωρίσουν εις τους άλλους την Βασιλείαν του Θεού, να συνεργασθούν διά να καταστήσουν πλέον ζώσαν και κατανοητήν την παρουσίαν της αγάπης του επί της γης και γίνουν κήρυκες της ενότητος των ανθρώπων με τον Χριστόν, είναι καθήκον ιερώτατον και θείον.
Ο Θεός της αγάπης καλεί όλους να διακονήσωμεν τω ευαγγελικώ και πατερικώ αυτώ μηνύματι, χάρις εις το οποίον έχομεν τους κατηχουμένους, τα νέα μέλη εις τους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μάρτυρες της σωτηρίας της ψυχής των.
Η Ορθόδοξος Μητρόπολις Ιταλίας και Μελίτης συμμετέχει εις τους τοπικούς διαλόγους και συναντήσεις και φέρει ανόθευτον το σωτήριον Φως της Ορθοδοξίας, το οποίον λάμπει, φωτίζει και σώζει. Ούτως η Μητρόπολις βοηθεί κοινωνικά και πνευματικά τον άνθρωπον, του οποίου τελικός σκοπός είναι η σωτηρία του και η αιώνιος ζωή.
Έχομεν μεγάλην ευθύνην ενώπιον του θέματος της διαιρέσεως των χριστιανών και των άλλων κακών, τα οποία μαστίζουν τον άνθρωπον και την κοινωνίαν. Ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας μας, δεν ξανασταυρώνεται, αλλ’ ημείς πρέπει να σταυρωθούμεν, να σταυρώσωμεν, δηλαδή, τα πάθη μας, τον εγωισμόν, τον φανατισμόν, το μίσος, την συκοφαντίαν, την απρέπειαν, την δουλοπρέπειαν και τόσα άλλα.
Η Μητρόπολις Ιταλίας έχει Πιστούς και Ιερείς Ιταλικής καταγωγής και δρα ελεύθερα, προσφέρουσα τον σωτήριον θησαυρόν της, την Ορθόδοξον Παράδοσιν και Λατρείαν, την Ορθόδοξον Πνευματικότητά της, η οποία διά τα γνήσια τέκνα της είναι θησαυρός ανεκτίμητος και προσφέρει εις αυτά την αγαλλίασιν, την σωτηρίαν και την αιώνιον ζωήν.
Όταν ο άνθρωπος μάθη να προσεύχεται αληθινά, όταν ο άνθρωπος σταυρώση τα πάθη του, όταν ο άνθρωπος νοιώση τον πλησίον του ως «εικόνα του Θεού», τότε δεν θα σκέπτεται τόσον χαμηλά, τόσον αρνητικά, χωρίς αγάπη και ένδιαφέρον διά τον πλησίον, με αφιλίαν και αναδελφωσύνην. Ο άνθρωπος πρέπει να γίνη «Άνθρωπος της Προσευχής». Τότε θα νικήση όλας τας δυσχερείς προκαταλήψεις, τας αστόχους γνώμας και αντιλήψεις. Όποιος δεν προσεύχεται έχει φόβον, καχυποψίαν, αμφιβολίας, δεν πιστεύει εις τον άγώνα του άλλου. Τα θέλει όλα δικά του: Δεν σκέπτεται την κατάκρισιν, την προσβολήν και την καταδίκην, όλα αυτά τα οποία χρησιμοποιεί εναντίον του αδελφού του. Αιτία του κακού της πνευματικής δυστυχίας μας είμεθα κατά πρώτον λόγον οι ίδιοι και ύστερα οι άλλοι.
Η ενότης των χριστιανών εάν είναι εφικτή ή όχι είναι κατά πρώτον λόγον έργον του Θεού. Η αγάπη του Θεού πρέπει να γίνη ζωή μας και πορεία μας προς την αιωνιότητα. Θα στερεώση την ελπίδα μας, η οποία θα είναι ζώσα και αληθινή και θα μας κάμη συνεργάτας εις την πραγματοποίησιν του θελήματος του Θεού: «ίνα εν ώσιν». Η προσευχή μας, αληθινή και το αίτημά μας ισχυρόν και επίμονον εις τον Θεόν, θα βοηθήση εις την πραγματοποίησίν της. Ο Θεός ενοικεί μέσα μας, εις την καρδίαν μας. Το δώρον της ενότητος, όπως ελέχθη ανωτέρω, είναι θέλημα του Θεού. Είναι δώρον του Αγίου Πνεύματος.
Η Ορθόδοξος Μητρόπολις Ιταλίας και Μελίτης, με προσευχή, αλλά και μεταφέρουσα το «Φως το αληθινόν της Ορθοδοξίας», ακολουθούσα δε το ευαγγελικόν και πατερικόν πνεύμα της αγάπης, της ειρήνης, της ελπίδος και της ενότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, πιστεύει ότι η συμπεριφορά της είναι τιμία, σοβαρά, αισιόδοξος και ελπιδοφόρος, είναι ελαχίστη προσφορά προς το ρηθέν υπό του Σωτήρος μας Χριστού «ίνα εν ώσιν».
Σημειωτέον ότι εις τας συναντήσεις μας συμπεριφερόμεθα και συνομιλούμεν κατά τρόπον Ορθοδοξότατον και γινόμεθα φάροι και φορείς της ανεκτιμήτου εκκλησιαστικής, πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομίας μας.
Η ενότης των χριστιανών εάν είναι εφικτή ή όχι είναι κατά πρώτον λόγον έργον του Θεού. Η αγάπη του Θεού πρέπει να γίνη ζωή μας και πορεία μας προς την αιωνιότητα. Θα στερεώση την ελπίδα μας, η οποία θα είναι ζώσα και αληθινή και θα μας κάμη συνεργάτας εις την πραγματοποίησιν του θελήματος του Θεού: «ίνα εν ώσιν». Η προσευχή μας, αληθινή και το αίτημά μας ισχυρόν και επίμονον εις τον Θεόν, θα βοηθήση εις την πραγματοποίησίν της. Ο Θεός ενοικεί μέσα μας, εις την καρδίαν μας. Το δώρον της ενότητος, όπως ελέχθη ανωτέρω, είναι θέλημα του Θεού. Είναι δώρον του Αγίου Πνεύματος.
Η Ορθόδοξος Μητρόπολις Ιταλίας και Μελίτης, με προσευχή, αλλά και μεταφέρουσα το «Φως το αληθινόν της Ορθοδοξίας», ακολουθούσα δε το ευαγγελικόν και πατερικόν πνεύμα της αγάπης, της ειρήνης, της ελπίδος και της ενότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, πιστεύει ότι η συμπεριφορά της είναι τιμία, σοβαρά, αισιόδοξος και ελπιδοφόρος, είναι ελαχίστη προσφορά προς το ρηθέν υπό του Σωτήρος μας Χριστού «ίνα εν ώσιν».
Σημειωτέον ότι εις τας συναντήσεις μας συμπεριφερόμεθα και συνομιλούμεν κατά τρόπον Ορθοδοξότατον και γινόμεθα φάροι και φορείς της ανεκτιμήτου εκκλησιαστικής, πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομίας μας.
Αύριο θα δημοσιευτεί το δέυτερο μέρος της συνέντευξης όπου μεταξύ άλλων ο κ. Γεννάδιος μιλάει και για την επικείμενη συνάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχου με τον Πάπα…
agioritikovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου