ΠΗΓΗ : " ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ "
Σημειωτέον, ότι οι ευρωπαϊκές οδηγίες αποτελούν προϊόν πολύχρονων ζυμώσεων και διαβουλεύσεων σε όλες τις χώρες της ΕΕ, μελετώνται προσεκτικά, συζητούνται στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο (όπου, ως γνωστόν μετέχουν ευρωβουλευτές από όλες τις χώρες-μέλη) και εκεί άλλοι υπερψηφίζουν, άλλοι καταψηφίζουν και τελικά επικρατεί (προφανώς) η αρχή της πλειοψηφίας.
Σημειωτέον επίσης ότι όλα τα ευρωπαϊκά νομοθετήματα, προκειμένου να ενσωματωθούν στην έννομη τάξη της κάθε χώρας-μέλους, περνούν από τον έλεγχο της επικουρικότητας και της αναλογικότητας, διότι ως γνωστόν δεν επιτρέπεται να ξαναρυθμίζεται κάτι που είναι ήδη ρυθμισμένο προς την ίδια κατεύθυνση από μια χώρα-μέλος.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι δεδομένο ότι οι οδηγίες αυτές είναι υποχρεωτικό να ενσωματώνονται στα εθνικά δίκαια.
Αυτό έχουν αποδεχθεί όλες οι χώρες που ανήκουν στην ΕΕ.
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Φαντασθείτε να έχει δηλώσει κάποιος πως ανήκει κάπου και μετά να μην αποδέχεται τίποτε από όσα αποφασίζει (με τη συμμετοχή του) η συλλογικότητα στην οποία ανήκει.
Και όμως.
Κόμματα τα οποία υποτίθεται ότι αποδέχονται τη συμμετοχή μας στην ΕΕ (και κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση), συστηματικά είτε δεν ψηφίζουν τίποτε, είτε ψηφίζουν κάθε φορά τη… μισή οδηγία.
Αλλά όταν ψηφίζεις τη μισή οδηγία, όσο και αν ορκίζεσαι ότι συμφωνείς, είναι σα να μην την ψηφίζεις καθόλου.
Διότι δεν μπορείς να ψηφίζεις τα δύο πρώτα άρθρα και να μην ψηφίζεις το τρίτο, που ουσιαστικά αποτελεί προϋπόθεση για να ισχύσουν τα άλλα δύο.
Αυτό θυμίζει το ΛΑΟΣ, που λέει ότι από το μνημόνιο ψήφισε μόνο το πρώτο άρθρο, «για να πάρουμε τα λεφτά» και… απέρριψε όλα τα άλλα – λες και θα σου έδιναν τα λεφτά αν δεν δεχόσουν τους όρους!
Στην περίπτωση των πνευματικών δικαιωμάτων μάλιστα, αν και πρόκειται για πολύ θετική οδηγία, επεξηγώντας την αποσπασματική (άρα άχρηστη) ψήφο του, ο ΣΥΡΙΖΑ μας είπε ότι ψηφίζει… «και ναι και όχι»!
Στην άλλη περίπτωση, αυτή της διασυνοριακής υγείας, μετά το σύνηθες αλαλούμ, δόθηκε μάχη επί τροπολογιών που ρυθμίζουν αυτά που έπρεπε να είναι ρυθμισμένα από καιρό – για να μην πω από πάντα.
Δηλαδή, έγινε μεγάλη συζήτηση επί του αυτονόητου: Επαναφορά των αγροτικών γιατρών, κίνητρα για τους επικουρικούς γιατρούς, συνυπηρέτηση για συζύγους και δυνατότητα να προσφέρουν οι δήμοι καταλύματα στους γιατρούς, ώστε να μην χρειάζεται να ξοδεύουν τον μισθό τους στα ενοίκια και να τους μένει ολόκληρος.
Χρόνια τώρα ακούμε πως οι γιατροί δεν πάνε στα νησιά για οικονομικούς λόγους, για να μην μένουν αλλού οι ίδιοι και αλλού οι σύζυγοι δημόσιοι υπάλληλοι, επειδή τέλος πάντων τα διπλά έξοδα δεν τους επιτρέπουν να εγκατασταθούν κοντά στους ακρίτες μας.
Και τι ακούσαμε επ’ αυτού;
Μα ότι… τα νησιά και τα χωριά δεν χρειάζονται αγροτικούς γιατρούς, αλλά εξειδικευμένους γιατρούς!
Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που συμφωνεί με κάτι τέτοιο;
Αυτό που όλοι ζητούν δεν είναι έναν γιατρό που να μπορεί να δώσει μια πρώτη βοήθεια, να κάνει μια πρώτη διάγνωση, να σώσει ζωές επιτόπου;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση των Οινουσσών, ο δήμος της οποίας ζητά απεγνωσμένα έναν γιατρό εδώ και καιρό και δίνει ένα σωρό κίνητρα.
Οπότε, στο ερώτημα «θέλουμε αγροτικούς γιατρούς;», η (παράλογη) απάντηση είναι μάλλον… «και ναι και όχι»!
Και στο ερώτημα «ανήκουμε στην ΕΕ;», η απάντηση μπορεί μια χαρά να είναι «και ναι και όχι»!
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Πιθανόν να μην θεωρείται άξιο της προσοχής μας, αλλά είναι ενδεικτικό της τρικυμίας εν κρανίω που επικρατεί στο δημόσιο βίο μας.
Την Τετάρτη και την Πέμπτη η Ολομέλεια της Βουλής συζήτησε δύο κοινοτικές οδηγίες – μία για τη διασυνοριακή υγεία και μία για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων – επί των οποίων σε γενικές γραμμές συμφωνούσαν όλοι (πλην ΚΚΕ που επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και επομένως δεν ψηφίζει τίποτε προερχόμενο από την Ευρώπη).
Σημειωτέον, ότι οι ευρωπαϊκές οδηγίες αποτελούν προϊόν πολύχρονων ζυμώσεων και διαβουλεύσεων σε όλες τις χώρες της ΕΕ, μελετώνται προσεκτικά, συζητούνται στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο (όπου, ως γνωστόν μετέχουν ευρωβουλευτές από όλες τις χώρες-μέλη) και εκεί άλλοι υπερψηφίζουν, άλλοι καταψηφίζουν και τελικά επικρατεί (προφανώς) η αρχή της πλειοψηφίας.
Σημειωτέον επίσης ότι όλα τα ευρωπαϊκά νομοθετήματα, προκειμένου να ενσωματωθούν στην έννομη τάξη της κάθε χώρας-μέλους, περνούν από τον έλεγχο της επικουρικότητας και της αναλογικότητας, διότι ως γνωστόν δεν επιτρέπεται να ξαναρυθμίζεται κάτι που είναι ήδη ρυθμισμένο προς την ίδια κατεύθυνση από μια χώρα-μέλος.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι δεδομένο ότι οι οδηγίες αυτές είναι υποχρεωτικό να ενσωματώνονται στα εθνικά δίκαια.
Αυτό έχουν αποδεχθεί όλες οι χώρες που ανήκουν στην ΕΕ.
Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Φαντασθείτε να έχει δηλώσει κάποιος πως ανήκει κάπου και μετά να μην αποδέχεται τίποτε από όσα αποφασίζει (με τη συμμετοχή του) η συλλογικότητα στην οποία ανήκει.
Και όμως.
Κόμματα τα οποία υποτίθεται ότι αποδέχονται τη συμμετοχή μας στην ΕΕ (και κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση), συστηματικά είτε δεν ψηφίζουν τίποτε, είτε ψηφίζουν κάθε φορά τη… μισή οδηγία.
Αλλά όταν ψηφίζεις τη μισή οδηγία, όσο και αν ορκίζεσαι ότι συμφωνείς, είναι σα να μην την ψηφίζεις καθόλου.
Διότι δεν μπορείς να ψηφίζεις τα δύο πρώτα άρθρα και να μην ψηφίζεις το τρίτο, που ουσιαστικά αποτελεί προϋπόθεση για να ισχύσουν τα άλλα δύο.
Αυτό θυμίζει το ΛΑΟΣ, που λέει ότι από το μνημόνιο ψήφισε μόνο το πρώτο άρθρο, «για να πάρουμε τα λεφτά» και… απέρριψε όλα τα άλλα – λες και θα σου έδιναν τα λεφτά αν δεν δεχόσουν τους όρους!
Στην περίπτωση των πνευματικών δικαιωμάτων μάλιστα, αν και πρόκειται για πολύ θετική οδηγία, επεξηγώντας την αποσπασματική (άρα άχρηστη) ψήφο του, ο ΣΥΡΙΖΑ μας είπε ότι ψηφίζει… «και ναι και όχι»!
Στην άλλη περίπτωση, αυτή της διασυνοριακής υγείας, μετά το σύνηθες αλαλούμ, δόθηκε μάχη επί τροπολογιών που ρυθμίζουν αυτά που έπρεπε να είναι ρυθμισμένα από καιρό – για να μην πω από πάντα.
Δηλαδή, έγινε μεγάλη συζήτηση επί του αυτονόητου: Επαναφορά των αγροτικών γιατρών, κίνητρα για τους επικουρικούς γιατρούς, συνυπηρέτηση για συζύγους και δυνατότητα να προσφέρουν οι δήμοι καταλύματα στους γιατρούς, ώστε να μην χρειάζεται να ξοδεύουν τον μισθό τους στα ενοίκια και να τους μένει ολόκληρος.
Χρόνια τώρα ακούμε πως οι γιατροί δεν πάνε στα νησιά για οικονομικούς λόγους, για να μην μένουν αλλού οι ίδιοι και αλλού οι σύζυγοι δημόσιοι υπάλληλοι, επειδή τέλος πάντων τα διπλά έξοδα δεν τους επιτρέπουν να εγκατασταθούν κοντά στους ακρίτες μας.
Και τι ακούσαμε επ’ αυτού;
Μα ότι… τα νησιά και τα χωριά δεν χρειάζονται αγροτικούς γιατρούς, αλλά εξειδικευμένους γιατρούς!
Υπάρχει κανείς λογικός άνθρωπος που συμφωνεί με κάτι τέτοιο;
Αυτό που όλοι ζητούν δεν είναι έναν γιατρό που να μπορεί να δώσει μια πρώτη βοήθεια, να κάνει μια πρώτη διάγνωση, να σώσει ζωές επιτόπου;
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση των Οινουσσών, ο δήμος της οποίας ζητά απεγνωσμένα έναν γιατρό εδώ και καιρό και δίνει ένα σωρό κίνητρα.
Οπότε, στο ερώτημα «θέλουμε αγροτικούς γιατρούς;», η (παράλογη) απάντηση είναι μάλλον… «και ναι και όχι»!
Και στο ερώτημα «ανήκουμε στην ΕΕ;», η απάντηση μπορεί μια χαρά να είναι «και ναι και όχι»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου